ढुकढुकी – उपन्यास (Chapter 1) भाग-१

एकजना मेरो अभिन्न मित्रले सुझाए अनुरुप मैले पनि उपन्यास लेखनमा थालनी गरे । तर कथा वस्तु अहिलेको २१औं शताब्दिको चाहि होइन । कथा मैले ७०औ दशक तिरको छानेको छु | जुन बेला मोबाइल थिएन, टिभी थिएन, इन्टरनेट थिएन, त्यो बेलाको जीवन शैलीलाई अपनाएर लेख्ने जमर्को गरेकोछु | जहाँ बोलिचाली सभ्य, शिक्षित हुन्थियो | गिनेचुनेको व्यक्ति संग मात्र मोटरकार, टेलीफोन र साइकल हुन्थियो | जुन युगमा जिन्स भन्दा सारी र सुट कै पहिरन अपनाउथियो | त्यो समयको कथा वस्तुलाई अंगालेको छु | आशा गर्छु मेरा पाठकहरुलाई राम्रो लाग्नेछ | तर कथा सुरु गर्नु भन्दा पहिला एउटा सम्मान्य कुरा भनिहालु.....

 

"यस कथामा वर्णित सबै पात्र र घटनाहरु काल्पनिक हुन्। अतः पात्र, कथा, कुनै घटनासित, वा कुनै उपन्यास-किताब विशेषको कुनै प्रकारको सम्बन्ध छैन । यी सब लकडाउनमा उब्जेका छाल मात्र हुन् । तर यस कथाको कुनै अंश वा पुरै उपन्यास कुनै माध्यमद्घारा पुनरुत्पादन, कपी–पेस्त वा प्रसारण गर्न पाइने छैन । कसैले गरेको पाइए प्रतिलिपि अधिकार ऐन अन्तर्गत कारवाही गरिनेछ ।"

-विलियम न्युरोज

 ढुकढुकी – उपन्यास (१)

[१]

विनय बीर अस्पतालको दस नम्बर प्राइभेट क्याबिनको मेचमा बसी “दि यलस्ट्रेटेड वीक्ली अफ इन्डिया” पत्रिका पढिरहेका थिए। यत्तिकैमा कोठाको ढोका खुल्यो । लेडी डाक्टरले प्रवेश गरेर बिरामीलाई जाँच्ने काम सकिएपछी विनयले डाक्टरसित सोधे “अहिले कस्तो छ, उहाँलाई?”

केहि बेर मौन भएर डाक्टरले उत्तर दिइन: “त्यत्तिको सिरियस त केहि छैन । ब्लडप्रेसर पनि अहिले त ठिकै छ, तर, उमेर ढलीसकेकाले यसै होला भनी निश्चयपुर्वक केहि भन्न सकिन्न।”

केहि नबोली विनय चुप लागे । “उहाँ तपाईको को हुनुहुन्छ ?” डाक्टरले विनयसित सोधिन ।

“उहाँ मेरी आंटी हुनुहुन्छ ।” विनयको उत्तर थियो ।

“अनि हिजो-अस्ती कुरुवा बस्नु हुने, वहाँ को  हुनुहुन्छ ?” डाक्टरले विनयसित फेरी सोधिन ।

“वहाँ आंटीकै छोरी, मेरी बहिनी ।“ विनयले उत्तर दियो ।

“ओके ! अनी, यहाँको शुभ नाम ?” डाक्टरले विनयसित सोधिन ।

“मेरो नाउँ विनय बिष्ट हो ।” खल्तीबाट भिजिटिंग कार्ड झिकेर दिंदै विनयले उत्तर दिए । डाक्टरले कार्ड हेरेपछी भनिन् –“यहाँ त बिजिनेसम्यान हुनुहुँदो रहेछ ।”

“सानो-तिनो बिजिनेस गर्दछु । डाक्टर हुन् सकिएन त के गर्नु ।” विनयले मुसुक्क हास्दै भने ।

“डाक्टरी विद्या नपढी ठिक गर्नु भयो विनयजी तपाईले । डाक्टरी पढ्नु भएको भए त्यसको स्वाद पाउनुहुन्थियो ।” डाक्टरले भनिन ।

विनयले हास्दै सोधे :- “यहाँको शुभ नाम नि?”

“प्रतिभा राणा।” डा. प्रतिभाले उत्तर दीइन ।

“नाईस नेम ! नाम जस्तै प्रतिभा हुनुहुँदो रहेछ । त्यस्तो सिकीस्त आंटीलाई सन्चो पार्दै हुनुहुन्छ ।” विनयको मुखबाट आफ्नो तारिफ सुनेर मुसुक्क हास्दै डा.प्रतिभाले भने “थ्यान्कु बत दिस इज माई डियुटी ।”

विनय चुप लागे । केहि बोलेनन् । लौ त विनयजी, म जाउ । अरु वार्डतिर पनि जानुछ । फेरी भेट होला नि ।”

मेचबाट उठेर विनयले नमस्कार गरे । डा.प्रतिभाले हास्दै “नमस्कार” फर्काईन् ।

यसरी नै अस्पतालमा विनय र प्रतिभाको दुई-चार पटक भेट भएको थियो । आंटी निको भएर आफ्नो छोरीसंगै घर फर्किन, विनय आफ्नो काम मै व्यस्त भए ।

नवयुवक विनय अग्ला र गोरा भनेर उस्ता गोरा पनि नभई ठिकैका थिए । शरीरको बनोट साह्रै राम्रो थियो । उनको बोली-चाली रहरलाग्दोका साथै उनि नम्र र भलादमी थिए । धेरै मानिसहरु विनय देखि प्रभावित थिए । चौध-पन्द्र वर्षको उमेरमै आफ्ना बाबु र आमा गुमाएका उनले एम.ए पास गरेका थिए । कार, बंगला, धन-सम्पति सबै थोक भएर पनि उनलाई केहि कुराको अभाव महसुस हुन्थियो । 

समय-समयमा अनेक केटीहरुसित विनयको भेटघाट नभएको होइन । तर किन हो किन, तिनीहरुमध्ये कसैलाई पनि उनले जीवनसंगिनी बनाउन योग्य ठानेनन् । आफ्नो जीवनमा एकदुई घटनामा उनी परिसकेकाले पनि अगुल्टो देखि पोलेको कुकुर बिजुली देखि किन नतर्सोस भने झैँ विनयको पनि यस्तो स्थिति थियो ।

डाक्टर प्रतिभा आफ्नो क्वार्टरमा बसी पत्रिका पढिरहेकी थिइन् । कोठाको रेडियोमा हिन्दी गीत बजिरहेको थियो ।

“गुम है किसी के प्यार में दिल सुबह शाम

पर तुम्हें लिख नहीं पाऊं

मैं उसका नाम

हाय राम हाय राम”

 

डा.प्रतिभाको मन आज कता-कता घुमिरहेको थियो । रेडियोमा बज्दै गरेको हिन्दी फिल्म “रामपुरका लक्ष्मण” को गीतले उसैको मनको कुरा गीत मार्फत भन्दै गरेको उनलाई भान भयो । विनयसंग हस्पिटलमा भेताघट बेला कुराकानी भएको बिषयमा उनि सोचिरहेकी थिइन् । त्यो अग्लो शरीरमा हिसी परेको मुहार, मीठो बोली, शान्त स्वभाव इत्यादिले डाक्टर प्रतिभाको मन कुतकुतारहेका थिए । यत्तिकैमा सानो स्वरमा बजिरहेको रेडियोबाट गीतको अर्को मुखादा बज्दैथियो ।

“सोचा है एक दिन

मैं उससे मिल के

कह डालूँ अपने

सब हाल दिल के

और कर दूँ जीवन उसके हवाले

फिर छोड़ दे चाहे अपना बना ले

मैं तो उसका रे

हुआ दीवाना

अब तो जैसा भी

मेरा हो अंजाम

हो गुम है किसी के

प्यार में दिल सुबह शाम

पर तुम्हें लिख नहीं पाऊं

मैं उसका नाम

हाय राम हाय राम”

 

हातको अखबार टेबुलमा राखी प्रतिभा रेडियो भएतर्फ गइन अनि त्यसको भोल्युम बढाइन । फेरी आएर सुस्केरा हाल्दै उनि सोफामा बासिन ।

प्रतिभाको मनमा अनेक कुराहरु खेल्न थाले । उनको मनमा विनयकै अनुहार प्रतिबिम्बित भइरहेथ्यो । केहि बेरपछि प्रतिभा उठिन अनी दराजमा रहेको ह्याण्डब्यागबाट विनयको कार्ड झिकिन । त्यसपछी टेलिफोनको रिसिभर उठाएर उनले डायल गरिन् ।

क्रमसः

त्यस पछी के भयो ? फोन उठ्यो कि उठेन ? के-के कुरा भयो ! अर्को भागमा.... ! 

यदि कोरोनाको कहरले मनुष्य जातीको नश्ल नै समाप्त भयो भने के हुन्छ ?

  यदि कोरोनाको कहरले मनुष्य जातीको नश्ल नै समाप्त भयो भने के हुन्छ ?

मानव सभ्यताको प्रारम्भ कालदेखि नै मानवले आफूलाई आफ्नो परिवेशमा मात्र सीमित राखेन। प्रकृतिको नियम र प्राकृतिक शक्तीलाई नै नबुझी बृहत् संसारभित्र मानव शक्ती प्रदर्शन गर्न नयाँ-नयाँ बिकासको परिकार रचन थाल्यो। प्रकृतिको नियम हो परिवर्तन र परिमार्जन । यहिँ नबुझी जीवहरुमा श्रेष्ठ मानिने मानवका दिशाहीन, गैर जिम्मेवार र अवैज्ञानिक गतिविधिहरुले अलौकिक गुण सम्पन्न पृथ्वीसँग जोडिएको आकाशमण्डलमा समेत नकारात्मक असर परेको छ । त्यहिँ नकारात्मक असरको परिणाम हो “करोना भाइरस” !

दोश्रो लकडाउनसंगै बिगत एक वर्षमा कोरोनाको कहरले कतिजनालाई निल्यो ! त्यो डाटा अहिले हामीसँग छ। दिन प्रतिदिन मृत्युदर बढेसंगै मानव जीवनमा त्रास बढ्नु स्वाभाविक नै हो ।

समयसँगै नयाँनयाँ सृजनासंगै बिनासको पनि उद्घाटित हुन्छन्। भविष्यमा प्रमाणित हुनसक्ने सत्यबाट मानव समाज आज अनभिज्ञ छन । त्यसैले मानव कल्पना गर्छ । भविष्य उन्मुख भएर कथा रच्छ। यथार्थ भन्दा टाढाको संसारबारे कल्पना गरेर यथार्थको परिवेशभन्दा परका भविष्यमा यदि कोरोनाको कहरले मानव जातीको नश्ल नै समाप्त भयो भने के हुन्छ? भन्ने कल्पना स्वरूप मैले केही लेखेकोछु ।

 

मानव नभएको पृथ्वीको पहिलो दिन :

मानव बिनाको पृथ्वीमा पहिलो दिन बिनाशको दृश्य देखिन्छ । मानव द्वारा बनाईएको हरेक चिज कन्ट्रोल भन्दा बाहिर हुनेछ । अरुबेला तँछाड् मछाड् गरेर गुड्ने यातायात, यस पृथ्वीमा पुरै ठप्प हुन्छ । मानव द्वारा हुने कामहरु सबै बन्द हुन्छ । चारैतिर एकनासे शुन्यता हुन्छ । तर त्यसलाई महसुस गर्ने मात्र जनावर हुनेछन ।

मानवहरु नहुनाले पृथ्वीबाट बिजुली बत्ति बिस्तारै-बिस्तारै जानथाल्छ । अनि पृथ्वीमा अन्धकार छाउन थाल्छ । हुन त सोलार प्लेटसको मद्दतले केहि महिना बिजुली त आउला ! तर केहि महिनापछी त्यो पनि बन्द हुन्छ र सम्पूर्ण पृथ्वी अँध्यारोमा बिलिन हुन्छ । विजुली नहुनाले संसारको मोबाइल फोन, टिभी टावर, रेडियो सबै बन्द हुन्छ । ईन्टरनेट सेवा बन्द हुन्छ । पृथ्वीमा मानव निर्मित रेडीएसन समाप्त हुन्छ ।

मानव नहुनाको कारण अन्तरिक्षमा रहेको सबै स्याटलाइट अन्तरिक्षमै एक-आपसमा ठोकेर नष्ट हुन्छ । एक वर्ष भित्र सबै स्याटलाइट नष्ट हुन्छ ।

 

एक महिनापछी :

मानव नहुँदाको एक महिनापछी संसारको सबै नदिहरुमा सफा पानी बग्न थाल्छ । पानीको उपभोग कम भएका कारणले लुप्त भइसकेको नदी-नाला फेरी जीवन्त भइ बग्न थाल्छन । काठमाडौँमा रहेको लुप्त हुनलागेको ढुंगे घाराबाट स्वच्छ पानी बग्न थाल्छ ।

प्रकृतिले आफ्नो काम गर्न सुरु गरीसकेको हुनेछ । पृथ्वीबाट प्रदुषणको स्तर एकदमै तल झर्छ । कुनै पनि प्रकारको रेडिएसन नहुनाको कारणले जीव र पन्छीको संख्यामा बृदी हुनथाल्छ। हरेक ठाउँमा रुख बिरुवाहरु फस्टाउन थाल्छन । नव निर्मित धरहरामा बोटहरु उम्रिन थाल्छ । बन्यजीवन एक पटक फेरी जीवन्त हुन्छ । मानव निर्मित सबै भवनहरुमा जनावर र पशुपंछीहरुले डेरा जमाउन थाल्छन । अब सम्पूर्ण पृथ्वी हरियो देखिन थाल्छ । पृथ्वीको चारैतिर हरियाली छाउन थाल्छ र वायु प्रदुषण मुक्त हुन्छ ।

 

एक वर्षपछी :

एक वर्षपछी जाडो, गर्मी र मनसुनको मौसममा अन्तर आउन थाल्छ । समुन्द्र र नदि, नालाहरुमा जल जीवन बृदी हुन थाल्छ । मानव द्वारा निर्मित हरेक चिजमा प्रकृतिले आफ्नो असर देखाउन सुरु गर्छ । विस्तारै-विस्तारै घर, बिल्डिंग, पुलहरु नष्ट हुन् सुरु हुन्छ । धरहरामा रुखबिरुवाले आफ्नो अघिकार जमाएको देखिन थाल्छ । छतबिछत टुक्रिएको धरहरा अब एउटा बिशाल रुखमा परिणत भइसकेको हुनेछ ।

 

दश वर्षपछी:

दश वर्षपछी सम्पूर्ण पृथ्वी अन्तरिक्षमा हरियो रङको देखिन थाल्ने छ । मानवद्वारा काटिएको जंगल एक पटक फेरी उम्रेर जंगल हरियाली हुनेछ । संकटमा परेको हरेक जंगली प्रजातिहरु फेरी फस्टाउन थाल्नेछ । पृथ्वीको मौसममा धेरै ठुलो परीवर्तन आईसकेको हुन्छ । नदी-नाला, लेक, सरोवर फेरी एक पटक पानीले जलमग्न भई भरिन्छ । प्रदुषण समाप्त भएको कारणले रातमा आकाश एकदमै सफा देखिनेछन् । मौसममा गर्मीको कमी आउन थाल्नेछ ।

 

पच्चीस वर्षपछी :

२५ वर्षपछी जति पनि सडक, गल्लीहरु छन् । त्यो सबै रुखबिरुवाले ढाकीसकेको हुनेछ । यी सब रुखहरुलाई काट्ने कोहि नहुँदा शहर होस् वा गाउँ बिस्तारै-बिस्तारै सबै घनघोर जंगलमा परिवर्तित भइसकेको हुनेछन । जनावरहरुको संसार पहिला भन्दा अहिले फल्नेफुल्न थाल्छन । अनि यिनीहरु जति मनलाग्यो, जहा मनलाग्यो त्यतै जान सक्नेछन ।

 

पचास वर्षपछी :

५० वर्षपछी पृथ्वीलाई चिन्न गाह्रो हुनेछ । हाम्रो पृथ्वी कुनै एलियन प्लानेट भन्दा कम हुने छैन । पृथ्वीबाट मानवनिर्मित ग्रिनहाउस ग्यासको लगभग खतम भइसकेको हुनेछ ।

प्लास्टिक ब्याग पूर्णरुपमा डिकमपोज भइसकेको हुनेछ । तर प्लास्टिक बोतलहरु र अरु प्लास्टिकले बनेका बट्टाहरु डिकमपोज हुन् हजारौ वर्ष अझ लाग्नेछ ।

पुरै संसारमा समुन्द्रको स्तर एक फिटसम्म बढी सकेको हुनेछ । पृथ्वीमा मानव द्वारा बनाएको सबै ड्याम फुटेर डुब्नेछ । जसको कारण जुनै पनि नदि-नाला सुख्खा हुनेछैन । फेरी एक पटक काठमाडौँ उपत्यकामा पानी भरिएर तालमा परिणत हुनेछ ।

 

सय वर्षपछी :

१०० वर्षपछी पृथ्वीको सबै भागमा जंगल धेरै घना भैसकेको हुनेछ । बनजीवनमा सन्तुलन भैसकेको हुनेछ । पृथ्वीमा हुने सबै मौसमको बदलाव समयमा नै हुन् थाल्छ । मानव जातिको अन्तिम दिनको तुलनामा जाडो अब धेरै हुन थाल्छ । पृथ्वीमा मानवद्वारा बनाएको केहि चिजहरुलाई छोडेर बाकि सबैको नाम-निशान मेटिन्छ । तैपनि केहि चिजहरु यस्तो पनि हुन्छन जसलाई नष्ट हुन् अझै दुई देखि तिन सय वर्षसम्म लाग्नेछ ।

 

तिन सय वर्षपछी :

३०० वर्षपछी मानव निर्मित सबै ड्याम, इफिलटावर, अग्लो बिल्डिंग, संरचनाहरु टुक्रिएर पृथ्वी भित्र दबी सकेको हुनेछ । काठमाडौँ उपत्यका अहिलेसम्म तालमा परिणत भइसकेको हुनाले यहाँका मठ-मन्दिर, धरहरा, स्वयम्भु, घर र अरु ठुलो र अग्लो स्थानमा रहेको संरचनाहरु जलमा बिलिन भइसकेको हुनेछ ।

कंक्रिटको जंगल अब हरियो जंगलले ओगटी सकेको हुनेछ । बिभिन्न पन्छीका प्रजातिहरु फर्केर आउनेछन । यस्तै गरी जनावरहरुको कयौं नयाँ प्रजातिहरुले जन्म लिईसकेको हुनेछ ।

हामीहरु गैसकेपछि थल स्थलको जीवहरुलाई मात्र फाइदा नभई जल स्थलका जीवहरुलाई पनि फाइदा हुनेछन ।

 

पाँच सय वर्षपछी :

५०० सय वर्षपछी पृथ्वीमा बचेको केहि संरचनाबीच जंगल आइसकेको हुनेछ। र हजारौँ वर्षपछी यस्तो लाग्नेछ, कि पृथ्वीमा कहिलै कुनै मानव जाति नै थिएन । मात्र केहि उनीहरुको ढुंगाको मुर्तिहरु देख्न सकिन्छ । त्यो पनि धेरै जसोलाई वन्य बनस्पतिले घेरिएको हुनेछ । अब, केहि बचेको हुन्छ भने त्यो केवल प्लास्टिक मात्र हुनेछ । जो अब आउने हजारौ वर्षपछी नष्ट हुनेछ ।

प्रकृतिबाट हामीले जे पनि लिएका थियौ । त्यो सबै फेरी प्रकृतिले हामीबाट फिर्ता लिन्छ । पृथ्वीबाट मानव प्रजाती यस्तरी गायब हुन्छ कि मानौ कहिले मानव यस घर्तिमा नै थिएन । यदि केहि हजारौ-लाखौ वर्षपछी पृथ्वीमा मानवले फेरी जन्म लियो भने पनि, उसले थाहा नै पाउदैन । कि, यस पृथ्वीमा कुनै बेला मानवजाति पनि थियो ।

अब प्रश्न उठछ, के हामि भन्दा पहिला कयौं लाख वर्ष पहिले मानव यस धर्तिमा थियो ? हुन सक्छ ! जे होस् तर एउटा कुरा भने पक्का छ । आज हामी मानवजातिले पृथ्वीलाई पूर्णरुपमा खत्तम पारिसकेका छौ । जो हामी विना एक दिन फेरी स्वच्छ र हरियो हुनेछ ।

जे भए पनि, पृथ्वीबाट हामी मानव जातिको पूर्णरुपमा समाप्त हुनु अलि असम्भव छ । तर यदि यस्तो भएन भने? यसको कारण, अब आउने पांच सय वर्षपछी बन्य जन्तु पूर्णरुपमा नष्ट हुनेछ ।

यो पृथ्वी ! हामी मानवको मात्र नभई अरु जिवहरुको पनि हो भन्ने कुरा आज हामीले बुझेनौ भने ! अब आउने केहि वर्षमा उनीहरुको अस्तित्व नै भेताउदैनौ ।

आखिर यत्ति सफलता पाएर मानवले के गर्छ? हामि सबैले यस पृथ्वीलाई सफा स्वच्छ राख्नु पर्छ । ताकि यस पृथ्वीको सबै जीवजन्तुहरु आ-आफ्नो जीवन राम्रोसंग व्यतित गर्न सकुन ।

र प्रकृति, बन्यजन्तु प्रति आफ्नो जिम्मेवारीलाई अवश्य चिनौ र जति हुन सक्छ, त्यति प्रकृतिलाई कमसेकम नोक्सान पुर्याऔ ।

 

हजारौ-लाखौ वर्षपछी :

यत्तिबेलासम्म मानवका नयाँ प्रजातिले पृथ्वीमा फेरी आफ्नो हैकम जमाउन थालीसकेका हुन्छन ।

यस्तैमा वर्षौपछी अहिले हामी मानसरोवर घुम्न गएको जस्तै वा भनौ सगरमाथा चढ्न गए जस्तै, कुनै बेला मानवहरु उपत्यकाको बिशाल ताल हेर्न वा हाकींङ्गको मज्जा लिन आउँदा एउटा सानो हार्डड्राइभ भेटाउनेछ । जसलाई उनीहरुले अनुसन्धान गर्दा विलियम न्युरोजले लेखेको कविता, देवीदेवता/सम्पदा-ईतिहासका लेखहरु, चित्रहरु, डिजाईनहरु र कथाहरुको डकुमेन्ट्सहरु फेला पार्छन । र यहिँ लेख पनि त्यहि हार्डड्राइभमा भेटायो भने प्रिडीक्सन समेत गर्न सक्ने व्यक्तित्वको दर्जामा विलियम न्युरोजलाई राख्ने छन् होला । यो जोक्स अफ पार्ट ! ☺☺

#stayhome #staysafe #Lyf_Chha_Awesome

Dread डायरी- Chapter -1 (Horror सानो कथा)

एडभेन्चर नाईट

Chapter -1

अज्जु साइकल चलाएर आफ्नो डेस्टिनेसन तर्फ जाँदै थियो | जाँदा जाँदै रात पर्यो | बीच सडकमा अचानक साइकल घिस्रिन्दै रोकियो | पेडल चाल्न खोज्यो चलेन | साइकलबाट झरेर साइकल हेर्न थाल्यो | के बिग्रेको रहेछ भनी नियालेर हेर्यो |

साइकलको चेन चुडेर गीयरबक्स मै अड्केको रहेछ अनि गीयरबक्स पनि भाँचेको थियो | उसको साइकल बीच सडकमा बिग्रेर स्ट्याण्डको भरमा अड्केर ठडिरहयो | साइकल बनाउन ब्यागमा टुलबक्स खोज्यो | "ला ! थुक्क टुलबक्स त छुटेछ | "कस्तो हुस्सू म, हुने भयो अब यहिँ एडभेन्चर नाईट आफैलाई धिक्कार्यो |

साइकलमा रहेको वाटर होल्डरबाट पानीको बोटल निकालेर पानी पियो, "घट-घट- घट"

सुनसान सडकको वरीपरि जंगल जस्तो देखिने केहि रुखहरु र झाडीहरु थिए | झ्याउकिरीहरुको एकनासे “किर्रर- किर्रर” आवाजले सुनसान सडकलाई अझै त्रासमय बनाउन मदत गर्दै थिए |

उसले दायाँ बायाँ हेर्यो | रात छिपिन्दै जाँदै थियो | अन्धकार बढ्दै थियो | उसले ब्यागबाट साइकलको टर्चलाईट निकाल्यो | बाल्न खोज्यो तर बलेन | फेरी प्रयास गर्यो तर बलेन | आफ्नो खल्ती छामछुम गरी मोबाइल झिक्यो | मोबाइलको टर्च बालेर अगाडी तेर्सौन्दै थियो | मोबाइलले लो ब्याट्री सङ्केत दिंदै आफै बन्द भयो |

"अब केगर्ने" सोच्दै थियो | सडक सुनसान अनी टाढा- टाढा सम्म कोही देखिंदैन थियो | नकुनै मान्छे नत कुनै गाडीनै |

"अब कसरी जाने?" निरास हुँदै यताउती हेर्न थाल्यो | अगाडी अँधकाररमा डुबेको एउटा होटेल देख्यो | जहाँ बत्तिको नामो निशान टाढा-टाढा सम्म थिएन |

अज्जुले साइकललाई बोक्दै त्यस होटेलसम्म लिएर गयो | साइकल त्यहि गेट निर पार्क गरेर ब्याग बोकी भित्र छिर्यो | रिसेप्सनमा एउटा अधबैसे मान्छे कुर्सीमा बसी बजा: (हुक्का) "क्वार-क्वार" तान्दै थियो |  अज्जुले आफ्नो पसिना पुछ्दै रुमको कुरा गर्यो | र थाहा पायो त्यहाँ एउटा मात्र रूम अभेलिबल छ | अनी लाईट रातभरि आउदैन |

अज्जुलाई यस्तो एडभेन्चर मन पर्थियो | यस्ता कायौ रातहरु, उसले साथीहरुसंग हाइकिंग जाँदा जंगलको बिचमा क्याम्पिंग गरी बिताईसकेको छ | तर आज उसलाई साथ दिने उसको साथिहरु कोहि छैन | एउटा साइकल छ | जसले उसको डेस्टिनेसनसम्म पुर्याउन असमर्थ छ | उसंग एउटा लाईट छ जसले यस्तो अँधेरी रातमा पनि उज्यालो दिन असमर्थ छ |

एडभेन्चरको पनि एउटा नियम हुन्छ "नो-पेन नो-गेन" अज्जुले जेभए पनि त्यस कोठामा रात बिताउन निर्णय लियो |

ब्याग बोकेर आफुले लिएको रुममा पुग्यो | कोठामा चारै तिर अँध्यारो मात्र छ | बत्तिको नाममा केवल एउटा मैनबत्ति छ | अज्जु एकदम थाकेको थियो, त्यसैले तुरुन्तै निदायो |

अचानक मध्यरातमा उसको निन्द्रा खुल्यो | कोही खासखुस कुरा गर्दै गरेको आवाजले उसको निन्द्रा भंग भएको थियो | उसले मैनबत्तीको प्रकाशमा हेर्यो | कोठाको चारै तिर थुप्रै पेन्टीङ्गस झुन्दिएको देख्यो | हेर्दै डर लाग्दो पेन्टीङ्गमा कसैको अनुहार आगोले पोलेको जस्तो थियो | कसैको आँखाबाट रगत बगी रहेको थियो | कसैको टाउको थिएन तर नसा-नसामा अल्झेको दुई आँखाले उसलाई नै हेरी रहेको जस्तो भान भयो |

अज्जु, यो सब हेरेर डरायो | पेन्टीङ्ग यती वास्तविक थियो, त्यो देखेर उसको मुटुको धुकधुकी घ्यांग्रो जस्तो जोड-जोडले धड्किन थाल्यो | निधारको पसिन बग्दै गाला हुँदै घाँटीबाट चुहियो | अचानक मैन बत्ति पनि निभ्यो |

उसले अरु केही नसोची ब्ल्यांकेट तानेर मुखसम्म छोपेर सुत्ने कोशिस गर्न थाल्यो | डराउँदै-डराउँदै आँखा चिम्ली आफ्नो इस्टदेवलाई सम्झंदै थिए, कुन बेला निदायो चालै पाएन छ |

चरा चुरुंगीको चिरबिर आवाजसंगै उसको निन्द्रा खुल्यो | बिहानीको उज्यालोमा उठ्ने बित्तिकै सर्वप्रथम कोठाको चारै तिर हेर्यो | कोठाको दृश्य हेर्ने बित्तिकै अज्जु झस्कियो | अतालिन्दै उसले तुरुन्त आफ्नो सामान प्याक गर्यो र होटेलबाट बाहिर निस्कियो |

"स्वा- स्वा" गर्दै साइकल रहेको ठाउमा पुग्यो |

उसले हिजो राती जुन-जुन ठाउमा पेन्टीङ्गसहरु देखेको थियो | वास्तवमा त्यहाँ पेन्टीङ्गस होइन झ्यालहरु थिए |

समाप्त

-विलीयम न्युरोज ©  २०७७ बि.सं.

Dread डायरी- प्रारम्भ.२ (Horror सानो कथा)

Dread डायरीको- प्रारम्भ

घर पुगे, डिजाईनमा कन्टेन चेन्ज गरेर "कमिना जल्लाद"लाई मेल पठाए | मेल सेन्ट भयो | हत्तनपत्त, लपटप बन्द गरेर ड्रेड डायरीभित्र रहेको दुइ पेजको कागजको टुक्रा पल्टाएर हेरे "ओह ! बाकी यसमा लेखेको रहेछ |" उत्सुकताको सिमा रहेन र पढ्न थाले |

                                                     २

त्यहिँ आवाज हो "बिनय मलाई निकाल यहाँबाट | बिनय चाडै | अई ! बिनय |" जसलाई सुनेर म निन्द्राबाट बिउझे | आवाज कहाँबाट आएको हो थम्याउन सकिन | कोठामा कोहि थिएन | यस्तो डरलाग्दो आवाज जीवित ब्यक्तिको त पक्कै पनि हुन सक्दैन | मनमनै विचार गरे |

केहिछिन पछी कोठा बाहिर केहि मानिसहरु कुरा गर्दै गरेको अस्पष्ट आवाज सुनियो | ढोका खोले आवाज बन्द भयो | बाहिर हेरे त्यहाँ कोहि थिएन | सायद मलाई भ्रम भएको होला भन्न ठानेर कोठाको ढोका बन्द गरे | लगतै फेरी मान्छेहरु गाईगुई कुरा गर्दैगरेको आवाज फेरी सुने | ढोका खोले फेरी आवाज बन्द भयो | हेरे बाहिर कोहि देखीन | ढोका बन्द गरे | फेरी मान्छेहरु कुरा गरेको आवाज आयो | ढोका खोले फेरी आवाज बन्द भयो | हेरे बाहिर कोहि थिएन | यो कार्य पटक-पटक दोहोरिरहयो |

यस हईड एण्ड सीक क्रियाकलापबाट डर लागेर मैले रातीनै कोठा चेन्ज गरे कोठा नम्बर एक सुन्य छ बाट कोठा नम्बर एक सुन्य पांचमा आए |

कोठा नम्बर एक सुन्य पांचमा आएर आफ्नो ब्याग साइडमा राखे | ओच्छ्यानमा पल्टेर  ओढ्नको निम्ती ब्ल्यांकेट ताने, ब्ल्यांकेट तान्दा ब्ल्यांकेटको बीचबाट केहि खस्यो | मैले उठेर हेरे, एउटा कार्ड भुइमा खसेको देखे | टिपेर हेरे, ड्राईभीङ्ग लाईसेन्स रहेछ | अनि त्यसमा नाम लेखेको थियो अमित शाक्य | फोटो हेरे, झस्किए | फोटोमा त्यहि ट्याक्सी ड्राइभरको अनुहार छापेको थियो | ट्याक्सी नम्बर ग१ज ६६६ को चालक | जसमा चढेर म यहाँ यस होटेल थर्तिन्थमा आएको थिए |

केहि त गडबड छ यस होटेलमा, मलाई पक्का बिश्वास भयो | मैले सोचे बिहान हुने बित्तिकै यहाँबाट चेक आऊत गर्छु | अनि नचाहँदा नचाहँदै पनि सुत्ने प्रयास गर्न थाले | मलाई निन्द्रा लाग्नै लागेको थियो | मैले फेरी आवाज सुने  "घ्यार्र्र्रर-घ्यार्र्र्रर- बिनय ! बिनय ! बिनय म अमित ! बिनय मलाई निकाल यहाँबाट..बिनय चाडै ....ओई ! बिनय |"

म ओच्छ्यानबाट उठेर आवाजको पिछा गर्न थाले | तर त्यो आवाज मानो मसंग खेली रहेको छ | त्यो आवाजको पिछा गर्दै कोठाको बाँया तर्फ जाँदा, त्यो आवाज दाँया तर्फबाट आउथियो | दाँया तर्फ जाँदा, आवाज बाँया तर्फबाट आउथियो | के भईरहेको छ | मैले केहि सोच विचार गर्न सकीरहेको छैन |

बिहान सम्म त के, अब म यो कोठामा दुई मिनेट पनि बस्न सक्दिन | मैले हद्बदाउन्दै आफ्नो समान प्याक गरे | र कोठाबाट निस्कन ढोका आधी खोलेको मात्र थिए "बिनयययssss !" कोठामा आवाज गर्जियो |

ढोका आफै बन्द भयो साथै बिनयको साँस पनि |

कसैले भित्तालाई कोतरेको "घ्यार्र्र्रर-घ्यार्र्र्रर" आवाज आउंदै थियो | कोठा भित्र कसैले झगडा गर्दै गरेको आवाज पनि आउंदै छ | अनि गिलास फुट्ने र चम्चा फ्याकेको पनि आवाज आउदै छ | बिस्तारै-बिस्तारै ई सब आवाज मिस्सिएर यती चर्को भयो | मैले आफ्नो हातले दुवै कान बन्द गर्नु पर्यो | अनि आँखा चिम्लिएर चिच्याउन्दै कराउन थाले "बन्द गर | बन्द गर यो सब ! अत्ति भयो |"

करिब एक मिनट पछी जब मैले आफ्नो कानबाट हात हटाए | अनि आखाँ खोले, त्यहाँ कुनै आवाज थिएन | बस कोठा भित्र एउटा गजबको चिसो थियो | चिसोले काम्न थाले, टेबलमाथि राखेको ब्ल्यांकेट उठाउन गए | त्यहि नजिकको भित्ताबाट "घ्यार्र्र्रर-घ्यार्र्र्रर" एउटा आवाज आयो | मैले आवाज राम्ररी सुन्न भित्तामा आफ्नो कान जोडे | भित्तामा कान जोडी सकेपछी थाहा पाए | भित्ता चिथोरेको आवाज, भित्ताको अर्को पट्टिबाट नभई | भित्ताको भित्रबाटै आउंदै थियो |

मैले ध्यान दिएर त्यस आवाजलाई सुन्न कोशिस गरे | र सुने, अर्को एउटा भारी घोक्रो आवाज "घ्यार्र्र्रर-घ्यार्र्र्रर, बिनय ! बाह्र वर्ष देखी म यहिँ छु | यो भित्ता मेरो घर हो र अब तिम्रो पनि.... हि हि हि हि"

"गुड मोर्निंग सर, तपाइको चि....! सर, सर, सर !" कोठा नम्बर एक सुन्य पाँचमा वेटर, हातमा चियाको कप समाई भुईमा लडेको मेरो लासलाई घच्घच्याउन्दै छ |

तर म भित्ता भि..."घ्यार्र्र्रर-घ्यार्र्र्रर"

समाप्त

-विलीयम न्युरोज ©  २०७७ बि.सं.

डेलिभरी ब्वाई (Horror सानो कथा) Episode -6

डेलिभरी ब्वाई

अनीता सुत्न जानै लागेकी थिईन | त्यहि बेला डोर बेल बज्यो | “टिंग टोंग”

गर्मीको मौसम थियो | दिउसोको समयमा पक्कै स्नेहा नै होली, अनीताले अडकल काटी |

“अब आउने बित्तिकै फ्रिजबाट कोक झिक्दै, -तेरो कवाडी फ्रिजमा जाबो कोक पनि चिसो हुँदैन” भनेर कराउछे |” यहिँ सोच्दै अनीताले ढोका खोलिन | ढोका खोल्ने बित्तिकै उसले देख्यो, हातमा खानाको तिनवटा प्याकेट लिएर एउटा केटा ठिंग उभिएको |

अनीताले दुई घण्टा अगावै लन्च अर्डर गरेकी थिइन् | उसले खाना खाएको पनि करिब एक घण्टा भन्दा बडी भईसकेको थियो | अचम्म मान्दै, अनीताले त्यो डेलिभरी ब्वाईलाइ “खाना त मैले दुई घण्टा पहिले अर्डर गरेकी थिए | तिमीले नै खाना डेलिभरी गरेको थियौ | फेरी किन ल्यायौ? मैले त अर्को अर्डर गरिकी छैन त !” भनिन् |

यो सुनेर केटाले मुस्कुराउन्दै जवाफ दियो, “होइन म्याडम ! म त अहिले भर्खर आ'को, तपाईको लन्च लिएर | अनि यो तपाई कै अर्डर हो |”

त्यो केटाले झुठ किन बोल्दैछ ? अनीताले बुझ्न सकेन | डेलिभरी ब्वाईले झुठ बोलेको देखेर अनीतालाई रिस उठ्यो | दुईजना बीच घमासान बहस चल्यो | अन्तमा “यदि तिमी यहाँबाट गएनै भने फुडमान्दुमा फोन गरेर कमप्लेन गरिदिन्छु |” भन्दै अनीताले रिसले मुर्मुरिएर उसको मुखैमा ढोका बन्द गरिदिई | ढोका बन्द गर्नु भन्दा पहिला डेलिभरी ब्वाईको सर्टमा नाम हेरी सकेकी थिईन अनीताले | “रमेश” नामको ब्याच लगाएको थियो डेलिभरी ब्वाईले |

अनीता ढोका बन्द गरेर भित्र जानै लागेकी थिईन | त्यहि बेला खै उसले के सोच्यो ! एकपल्ट फर्केर ढोकाको आई होलबाट बाहिर हेर्यो | रमेश अहिले पनि त्यहि ढोका बाहिरै उभिएको देख्यो | उसको त्यस्तो व्यवहार देखेर अनीतालाई रिस उठ्यो | उ रिसले, “कस्तो नटेर्ने खाले मान्छे रैछ” मुर्मुरियो | एकैछिन पछी एक नजर फेरी आई होलबाट बाहिर हेर्यो | रमेश अझै पनि त्यहि उभिएकै थियो | अनीता रिसले रातो पिरो भइन | उसलाई त्यो केटालाई पिट्न मनलाग्यो | अनीतालाइ त्यसै पनि सानोतिनो कुरामा धेरै रिस उठ्ने उसको स्वाभाव थियो |

रिसले मुर्मुरिएर ढोका खोलेर “कस्तो नटेर्ने रैछ, मैले भनेनी खाना.....!” भन्दै थिइ | आफ्नो वाक्य पुरा गर्न नपाई अनीता चुपलाग्यो | उनको आँखा दायाँ-बायाँ चल्बलाउन थाल्यो | तर ढोका बाहिर उनले कोही देखिईनन् | सायद त्यो डेलिभरी ब्याई कहिँ लुकी रहेको होला भनी अनीता ढोकाभन्दा अलि बाहिर निस्ककेर हेर्यो | तर पनि त्यो केटा उसलाई कहि पनि देखा परेन | अनीता ढोकाभन्दा बाहिर उभिएर यताउता हेर्दै थिइन् | त्यहि बेला अचानक उसको फ्ल्याट भित्रबाट एउटा आवाज आयो | “हेलो म्याडम...!, दुई हजार, दुई सय, पचास रुपिया भयो | खाना को !”

अनीताले फर्केर ढोकाबाट भित्र हेर्यो | तर भित्र कोठामा कोही देखेन | डर, रिस र नर्भस अनीतालाई एकैसाथ महसुस भयो | उसले डराउँदै घरको ढोका बन्द गरेर मुनी सेक्युरिटी गार्डको कोठा तिर दौडीईन |

“को-को आएको थियो मेरो फ्ल्याटमा ?” सेक्युरिटीलाइ सोधीन |

“डेढ दुई घण्टा पहिला एउटा डेलिभरी ब्वाई खाना लिएर आएको थियो | अरु त कोही पनि आएको छैन |” सेक्युरिटी गार्डले सहजै उत्तर दियो |

सेक्युरिटी गार्डको कुरा अनीतालाई पट्यार लागेन र सिसि टिभी फुटेज हेर्न मागिन | फुटेज हेरेर अनीतालाई यहाँ शिफ्त हुनुमानै पच्यताप हुन थाल्यो | किनभने सिसि टिभी फुटेजमा पहिलो फ्रेममा एउटा केटा आएर खाना दिएर गएको देखियो | दोश्रो फ्रेममा अनीताले ढोका खोल्यो | बहस गर्दै गरेको पनि देखियो तर अनीता बाहेक अरु त्यहाँ कोही देखेन | त्यसो भए अनीता हावामा कोसंग कुरा गर्दै थिइन् ?

अनीता तुरुन्त फूडमान्दुले डेलिभरी लिएको रेस्टुरेन्टमा गयो | जहाँबाट उसले खाना अर्डर गरेकी थिइन् | केहि छिन् सम्म त्यहाँ बहस चल्यो | रेस्टुरेन्टको मेनेजरले पटक-पटक आफ्नो वाक्य दोहोरायो “रमेश गएकै थिएन तपाइको घर खाना लिएर” | तर अनीता मान्न तैयार नै भईनन् | रेस्टुरेन्टको साहुले कुरा बिग्रिन्दै गरेको देखेर रेस्टुरेन्टको बदनामी हुने डरले अनीतालाइ भित्र आफ्नो क्याबिनमा बसाएर एउटा रेजिस्टर झिकेर सारा रेकर्ड्स देखायो | अनि अनीतालाई सम्झाउन्दै “रमेशको केहि महिना पहिले एउटा रोड एक्सिडेन्टमा उसको मृत्यु भइसकेकोछ, सो उ आज त्यहाँ आएको हुनै सक्दैन |” भन्यो |

अनीतालाई यो कुरा मान्न साह्रै गाह्रो भयो | उसले ब्याचमा रमेश नाम पनि प्रस्टै देखेकी थिइन | तर उसले आफ्नो बिल्डिंगको पनि सिसीटिभी फुटेज हेरेकी थिइन | बिश्वास गर्नु सिवाए अरु कुनै बाटो देखिनन् |

उसले फर्केर एक्लै त्यो घर नजानु नै राम्रो सोच्यो | स्नेहा उसकी साथी थिइ | उसलाई फोन गरेर बाटोमै भेट्न बोलायो | स्नेहालाई बाटोमा भेटेर सारा कुरा भनिन | स्नेहाले अनीताको वर्कलोड र घर शिफ्त गरेर भएको स्ट्रेसको कारण थकानले गर्दा भएको हुनसक्ने सम्झायो “अहिले गएर आराम गरिस भने सबै ठिक हुन्छ | ल हिड तेरो घर जाम |”

दुवै अनीताको फ्ल्याटमा पुग्यो | उनिहरु कुरा गर्दा-गर्दै रात पर्यो | धेरै राती भइसकेपछी सोच्यो अब सुत्नु पर्छ | बिहान उठेर फेरी अफिस पनि जानु थियो दुवैलाई |

आँखा चिम्लने बित्तिकै “टिंग-टोंग- टिंग-टोंग” डोर बेल बज्यो | अनीता ढोका खोल्न उठयो | स्नेहले ओच्छ्यानबाट उठ्दै भन्यो, “यति सब भइसकेपछी ढोका खोल्न एक्लै नजा |”

अनीता सङसंगै दुई पाइला पछाडी नै हिड्दै थिइ स्नेहा पनि | डराई-डराई अनीताले कापदै गरेको हातले ढोका खोल्यो | ढोका खोल्ने बित्तिकै अर्को एउटी स्नेहा ढोका अगाडी उभिएकी देखिन | अनीता छक्क पर्दै हेर्दै थिइन ओठबाट केहि शब्द निस्कन खोज्दै थियो तर निस्केन | ढोकामा उभिएकी स्नेहाले झर्किंदै “यार म कति बेर वेट गरि बसे, तँ त आइनस ! तैले मलाई पिकअप गर्छु भनेकी थिइस | फोन कहाँ छ तेरो हा ?” भनिन |

त्यसपछी अनीताले फर्केर पछाडी हेर्न पनि जरुरि थानिनन् | तुरुन्तै ढोका बेस्कन बन्द गरेर अनीताले स्नेहाको हात समातेर तान्दै मुनी दौडियो | स्नेहा सोध्दै थिइन् “आखिर भयो के तँलाई?, हामी किन यसरी भाग्दै छौ ?, कहाँ लादै छस ?”

सेक्युरिटी गार्ड कहाँ पुगेर अनीताले भन्यो “आज म स्नेहा कै घरमा बस्छु | मेरो घरको ध्यान राख्नु |” अनीताले स्नेहालाई लिएर मेन रोडमा पुग्यो |

ट्याक्सी पर्खिंदै दुवै रोड मै उभिएकी थिइन् | धेरै अँध्यारो भइसकेको थियो | रात पनि छिप्पिंदै जाँदै थियो | एउटा ट्याक्सी परबाट आउदै गरेको देख्यो | दुबैले ट्याक्सी रोक्न हात हल्लायो तर ट्याक्सी रोकेन | जब, ट्याक्सी तिनीहरुको नजिकबाट पास हुँदै थियो,अनीताले देख्यो, पछाडीको सिटमा बसेको ब्यक्तिले आफ्नो टाउको ट्याक्सीको झ्यालबाट बाहिर निकालेर अनीतालाइ घुरेर हेर्दै, अनी मुस्कुराउन्दै गएको |

त्यो ब्यक्ति अरुकोही नभई रमेश थियो | अनीता अचम्ममा परि आँखा ठुल-ठुलो पार्दै हेर्दै स्नेहालाई भन्न त खोज्दै थिइन् तर उसको कण्ठबाट आवाज निस्के पो | डर र त्रासको मिश्रणले उनको स्वर निसकेन | अर्को एउटा ट्याक्सी आउदै गरेको देख्यो | त्यहि बेला स्नेहाले ट्याक्सी रोकिन | दुवै त्यस ट्याक्सीभित्र बस्यो | अनीताको हालत एकदमै खराब हुँदै थियो | टोलाउन्दै सोच्न थाली | के भइरहेको छ उनले बुझ्न खोजिन तर सकेन | उनी वास्तविक र भ्रमको भुमरीमा हराउंदै थिईन | उसलाई थाकेको महसुस हुनथाल्यो | उ अब आराम गर्न चाहन्थीइ | स्नेहाको कुममा आफ्नो टाउको अढेस लगाएर आँखा चिम्लेको मात्र के थियो | नजिक आउंदै गरेको अर्को गाडीको चर्को हर्नको आवाज उसको कानमा ठोकियो | ट्याक्सी जसो-जसो स्नेहाको बिल्डिंग नजिक पुग्दै थियो | एउटा अर्को ट्याक्सीको आवाज नजिक हुँदै गयो |

ट्याक्सी बिल्डिंग नजिकै रोकियो | ठिक बिस मिटरको दुरीमा अर्को ट्याक्सी पनि रोकियो | ट्याक्सीलाई पैसा दिएपछी अनीताले आफुलाई रोक्न सकिनन् | उ त्यो अर्को ट्याक्सी निर गएर कराउन थालिन “आखिर तँ के चाहन्छस् ? मेरो पछी-पछी किन लाग्दैछस् हाँ...? किन मलाई यसरि हैरान पार्दैछस् ?”

त्यो ट्याक्सी ड्राइभर केहि बोल्न सकेन | मात्र टोलाई रहयो | त्यहि बेला आफु बसेको ट्याक्सीबाट आवाज आयो “हेलो म्याडम...! आफ्नो पैसा त फिर्ता लिएर जानुस |” रमेशको यो डरलाग्दो अनि भारि आवाज अनीताले सुनसान वातावरणमा त के ! कोलाहलमा पनि पहिचान गर्न सक्थिई | “हेलो म्याडम !” भन्ने शब्द उसलाई डरलाग्दो र शब्दमै आलो रगत बग्दै गरेको जस्तो महसुस भयो |

अनीताले फर्केर हेर्यो | आफु चढेको ट्याक्सीको, ड्राइभीङ्ग सिटको ढोकामा रमेश उभिएर मुस्कुराउन्दै पैसा उ तर्फ तेर्साउन्दै थियो | यो देखेर अनीता पसिनै पसिनाले निथ्रुक्कै भीजेर निन्द्राबाट अतालिदै बिउझिन | डराएर उसले साँस लामो-लामो तान्न थाल्यो | मुटुपनि जोड-जोडले धड्की रहेको थियो उसको | निघारको पसिना पुछ्यो | एक गिलास पानी पियो | आफ्नो दाँया-बायाँ नियालेर हेर्यो | अनि बल्ल उसले लामो साँस तान्यो | मुटुको धड्कन आफ्नै रफ्तारमा फेरी चलन थाल्यो |

“थ्यांक गड ! मैले जे देखे त्यो सब सपना रहेछ |” सुस्तरी फुसफुसायो | उ त अहिले आफ्नो घर नारायणघाटमै थिइन | काठमाडौँ त उसलाई भोलि मात्र जानु थियो | आफ्नो नँया फ्ल्याटको फोटो हेर्दाहेर्दै सुतेकी थिइ उ | पहिलो पल्ट आफ्नो घर भन्दा टाढा एक्लै बस्न जाँदै थिईन | सायद त्यसैले उसलाई यस्तो सपना आएको थियो |

अर्को दिन काठमाडौँ जान बस पर्खियो | बस अलि लेट थियो | काठमाडौँ पुग्दा-पुग्दै अबेर रात भइसकेको थियो | उसले ट्याक्सी रोक्यो | ट्याक्सी ड्राइभरसंग भाडा मोलमोलाई गरेर कुरा मिलेपछी चढी |

तर अचम्मको कुरा जुन बाटो उ सपनामा आफ्नो साथी स्नेहाको घर गईकी थिइन् | त्यहि बाटो हुँदै ट्याक्सी ड्राइभरले उसलाई लिएर जाँदै थियो | उ आफ्नो फ्ल्याटको गेटमा पुग्यो |  गेट अगाडी पुग्दा झसङ्ग भईन | गेटमा त्यहि सेकुरिटी गार्डको ड्रेसमा उही मान्छे थियो | जसलाई उनले आफ्नो एक रात अघीको सपनामा देखेकी थिईन | अनीतालाई लाग्यो अहिले पनि उ सपना नै हेर्दै छिन | चारै तिर नजर दौडायो | “गुड इभिनिंग म्याडम” सेक्युरिटी गार्डले नजिकै आएर भन्यो | अनीता झन् आतीइन् | एक नजर फेरी सेक्युरिटी गार्ड माथी दौडायो | सेक्युरिटी गार्डको गुलाबी गिजाको मुस्कान यथावतनै थियो | उसको “गुड इभिनिंग म्याडम” भन्ने शब्द पनि उसलाई आलो रगत बग्दै गरेको भारि आवाज “हेलो म्याडम !” जस्तै लाग्यो | उ झन् अतालिईन् | र दौडेर भर्याङ्ग उक्लिन थालिन |

“यो सपना होइन- यो सपना होइन- यो सपना होइन” मनमनै कुनै मन्त्र जस्तो दोहोराईन | आफुलाई सम्भाल्दै उ आफ्नो फ्ल्याटमा पुगिन | उसले केहि पल वास्तविकता र सपनाको बीचको दुरी पार गर्न खोज्यो तर .... के साँचो हो र के छल ? बुझ्न सकिनन् | केहि छिनपछी घरमा सानो तिनो चिजहरु सजाउन सुरु गरिन | तर जस्तो उसले आफ्नो सपनामा फ्ल्याटलाई देखेकी थिइ | त्यसको ठिक बिपरित जानी-जानी सजाईन |

काम गर्दा गर्दै उसलाई हल्का निन्द्रा आउन थाल्यो | अनि प्याकर्सलाई आउन पनि केहि घण्टा बाकी थियो | उसले सोच्यो, “केहि बेर आराम गरे भने अलि रिल्याक्स फील गर्छु |” यात्राले थाकेकी पनि थिइ, करिब दुई घण्टा नै सुतेकी होली अनीता, जब उसको आँखा खुल्यो | उसको नजर आफ्नो कोठाभरि दौडियो | उसले देखेको दृश्यले उसलाई सत्य र झुठ माथी बिश्वास गर्न नै गाह्रो भयो | किनकी उसको कोठा त्यस्तै सजिएको देख्यो जस्तो उसले आफ्नो सपनामा देखेकी थिईन | पुर्व तिर राखेको घडी, सपनामा जस्तै उत्तर तिरको भित्तामा झुन्डिएको थियो | अरु थुप्रै समानहरु पनि सपनामा देखेको जस्तै ठाउँमा नै थियो |

अनीता बिउझिन चाहान्थिइन | उसले सोच्दै थिइ,की उसले सपना नै देख्दै छिन | फर्निस्ट फ्ल्याट थियो | फिर्जबाट चिसो पानीको बोतल निकालेर पुरै पानी आफ्नो टाउको माथी खन्यायो | तर पनि उसको निन्द्रा खुलेन | उ सुतेकै थिईनन | जे देख्दै थिइ, त्यो सब बिपना नै थियो | यो सब वास्तबमै उ सामु घटीरहेको थियो | त्यहि बेला उसको फोन बज्यो “ट्रीरियु- ट्रीरियु” | चेक गर्यो एउटा मेसेज रहेछ | मेसेजमा लेखिएको थियो “तपाईको समान डेलिभरी गर्न हाम्रो एकस्क्युतिभ रमेश केहि छिन मै तपाईको घर पुगनेछ | थ्यांक यु !”

अनीताले तुरुन्त आफ्नो फोन अफ गरेर करेन्ट लागेझैँ गरि फोनलाई ओछ्यान माथी फ्याक्यो | अनीता जमिनमा बसी अहिलेसम्म घटेको सारा घटनाबारे सोच्दै थिइन् | त्यहि बेला उसले स्विच अफ गरेको फोन फेरी जोर-जोरले बज्न थाल्यो “ट्रीरियु- ट्रीरियु” |

डराई- डराई उसले फोन उठायो | फोनबाट आवाज आयो “हेलो म्याडम...! रमेशको नामबाट मेसेज आएको होला तपाईलाइ | तर उ वर्षातको कारणले बाटोमै अड्केको छ | उ आउन सक्दैन | मेरो नाम अजय हो | म तपाइको सबै समान लिएर आएको छु | बिल्डिंगको मुनी नै उभिएको छु |”

अनीता ! यो आवाजलाई कसरी भुल्न सक्थियो र ? यो आवाजले अनीतालाई अघिल्लो दुईदिन मै डरको सहि मतलब सम्झाई सकेको थियो | त्यसलाई भुल्न त्यति सहज थिएन | अनीता आफ्नो सेफ्टीको लागी कोठा वरीपरि हतियार खोज्न थालिन, ठिक त्यहि बेला उसको इन्टरकम बज्यो | “ट्रीरिङ्ग- ट्रीरिङ्ग- ट्रीरिङ्ग”

अनीताले फोन उठायो | सेकुरिटीले फोन गरेको रैछ “बहिनी ! कोई अजय नामको मान्छे हजुरको सामान लिएर आएको छ |”

अनीता एकदम अतालिंदै बोलिन “जेसुकै होस् उसलाई त्यहि रोकेर राख्नु | म आफै आएर हेर्छु |”

उसले सोच्यो चारजना वरिपरी भयो भने डर भाग्नेछ तर अनीतालाई के थाहा त्यो चारजना मान्छेसम्म पुग्नु नै असली लडाई लड्नु थियो | मुनी जान ढोका खोल्यो |

ढोका खोल्ने बित्तिकै अनीता ढुंगाको मूर्ति जस्तै भइन | डरले हलचल गर्न सकेन | उसको आँखा अगाडी ढोकामा रमेश मुस्कुराउन्दै उभिएको थियो |

रमेशले कुटिल मुस्कान छर्दै भन्यो “हेलो म्याडम..! के भयो ? आज एउटा पनि फोन गर्नु भएन तपाइले? हुम्म? तिन महिना पहिला तपाई यहाँ आउनु भएको बेला | खाना छिटो पुर्याउ- छिटो पुर्याउ भनेर फोनमा फोन-फोनमा फोन गर्दै हुनुहुन्थियो | तर आज यती महँगो सामानको पर्वाह नै छैन तपाईलाई ?”

अनीताले आफुलाइ सम्भाल्दै एकै झट्कामा ढोकालाई बेस्सरी बन्द गरिन | त्यहि बेला उसलाई केहि सम्झना आयो |

तिन महिना पहिला...,
जब उ काठमाडौँको एउटा एड एजेन्सीमा इन्टर्न गर्दै थिइन | कामको धेरै चाप भएकोले काम नसकाइ कोठा जान नसकिने स्थिती भयो | रात अबेर भइसकेकोले भोक पनि तिब्र लागीरहेको थियो | उसले फुडमान्दुको एड केहि हफ्ता पहिलै बनाएकी थिइन् | उसले सम्झिन र फुडमान्दुको वेबसाइटमा गएर खाना अर्डर गरिन | अर्डर गरेको एकछिन मै एउटा रेस्टुरेन्टबाट कन्फरमेसन कल आयो र बिस मिनेटमै डेलिभरी गरिदिने पक्का गर्यो |

खाना आउँन अलि ढिला हुँदै थियो | भोक पनि एकदमै लागी रहेकोथियो | बाहिर गएर केहि खाउ भने बाहिर वर्षात हुँदै थियो | भोकले छतपताएर रेस्टुरेन्टमा फोन गरि अनीताले डेलिभरी ब्वाईको नम्बर लिएर उसलाइ पनि फोन गर्यो | डेलिभरी ब्वाई बाटोमा उसैको डेलिभरी लिएर आउदै थियो | फोन उठाएर उसले भन्यो “हेलो म्याडम ! अचानक वर्षात शुरु भयो | बाटो अलि क्लिएर छैन | म करिब बिस मिनेट भित्र पुग्छु होला |”

तर अनीताले झर्किंदै “बिस मिनेट धेरै भयो | तिम्रो बिस मिनेट अघि नै पासआउट भइसक्यो | यहाँ मान्छेलाई भोकले मार्न लागीसक्यो | पाँच मिनेट मै डेलिभरी गरि देउ नत्र म पैसा पे गर्दिन |” भनिन |

अनीताले झर्किंदै “पैसा पे गर्दिन” भनेको कुराबाट त्रसित भएर उसले सोच्यो | मेन रोडबाट निस्किएर गल्लीबाट गए भने चाडै पुग्नेछु |

डेलिभरी नगरी फर्कियो वा डेलिभरी गरेर पनि क्लाइन्तले पैसा दिएन भने साहुले तलबबाट पैसा काट्छ | यो खानाको पैसा उसलाई डेलिभरीबाट पाउने पैसा भन्दा धेरै थियो |

उ पुग्थियो पनि तर अनीता बारमबार फोन गर्दै थिइन र बाईक चलाउंदा चलाऊदै कुरा गर्दै गर्दा उसको घ्यान बाँडयो | गल्लीको एउटा मोडमा बिपरित दिसाबाट आउंदै गरेको गाडी उसले देखेन र उसको एक्सिडेन्ट भयो | “ढ्याम-आम्....” डेलिभरी ब्वाईको घटना स्थल मै मृत्यु भयो | डेलिभरी ब्वाईको शरीरबाट रगत बग्दै वर्षातको पानीसंग मिसिएर रातो हुँदै बग्न थाल्यो |

अनीतालाइ अहिले आफ्नो गल्ती महसुस भइरहेको थियो | उनले स्नेहालाई फोन गरिन | स्नेहाले फोन उठाईन तर बाहिर भइरहेको वर्षातको कारण सिग्नलको खराबीले कुरा बुझीनन् | आफ्नो बार्दलीमा गएर अनीताले स्नेहालाई सबै कुरा भनिदिई | वर्षातले पानीको छिट्टा बार्दलीमा छरिन्दै थियो | यसै बीच उसको घरको डोर बेल बारमबार लगातार बज्न थाल्यो | “टिंग-टोंग-टिंग टोंग- टिंग टोंग- टिंग टोंग टिंग टोंग- टिंग टोंग”

अल्मलिन्दै अनीता ढोकामा हेर्न फर्किन | त्यहि बेला उसको खुट्टा बार्दलीमा चिप्लियो | अनि फोन मै स्नेहाले सुनिन “आsssह” अनीताको चीत्कार |

करिब दुई घण्टा पछी स्नेहाले पुलिस लिएर त्यहाँ आईन | हेर्यो फ्ल्याट भित्र, बार्दलीमा अनीता लडी रहेकी छिन | पुलिस गएर नाडी छामेर भन्यो, “सी इज नो मोर |”

वर्षात अचानक रोकयो | अनीताको लासबाट बग्दै गरेको रगत, वर्षातको पानीसंग मिसिएर बग्दै थियो | अनि हातले समातेको मोबाइलमा अन्तिम मेसेज थियो “योर प्याकेजेस ह्याज बिन डेलिभर्ड”

समाप्त

-विलीयम न्युरोज ©  २०७७ बि.सं.