Dread डायरी- Chapter -1 (Horror सानो कथा)

एडभेन्चर नाईट

Chapter -1

अज्जु साइकल चलाएर आफ्नो डेस्टिनेसन तर्फ जाँदै थियो | जाँदा जाँदै रात पर्यो | बीच सडकमा अचानक साइकल घिस्रिन्दै रोकियो | पेडल चाल्न खोज्यो चलेन | साइकलबाट झरेर साइकल हेर्न थाल्यो | के बिग्रेको रहेछ भनी नियालेर हेर्यो |

साइकलको चेन चुडेर गीयरबक्स मै अड्केको रहेछ अनि गीयरबक्स पनि भाँचेको थियो | उसको साइकल बीच सडकमा बिग्रेर स्ट्याण्डको भरमा अड्केर ठडिरहयो | साइकल बनाउन ब्यागमा टुलबक्स खोज्यो | "ला ! थुक्क टुलबक्स त छुटेछ | "कस्तो हुस्सू म, हुने भयो अब यहिँ एडभेन्चर नाईट आफैलाई धिक्कार्यो |

साइकलमा रहेको वाटर होल्डरबाट पानीको बोटल निकालेर पानी पियो, "घट-घट- घट"

सुनसान सडकको वरीपरि जंगल जस्तो देखिने केहि रुखहरु र झाडीहरु थिए | झ्याउकिरीहरुको एकनासे “किर्रर- किर्रर” आवाजले सुनसान सडकलाई अझै त्रासमय बनाउन मदत गर्दै थिए |

उसले दायाँ बायाँ हेर्यो | रात छिपिन्दै जाँदै थियो | अन्धकार बढ्दै थियो | उसले ब्यागबाट साइकलको टर्चलाईट निकाल्यो | बाल्न खोज्यो तर बलेन | फेरी प्रयास गर्यो तर बलेन | आफ्नो खल्ती छामछुम गरी मोबाइल झिक्यो | मोबाइलको टर्च बालेर अगाडी तेर्सौन्दै थियो | मोबाइलले लो ब्याट्री सङ्केत दिंदै आफै बन्द भयो |

"अब केगर्ने" सोच्दै थियो | सडक सुनसान अनी टाढा- टाढा सम्म कोही देखिंदैन थियो | नकुनै मान्छे नत कुनै गाडीनै |

"अब कसरी जाने?" निरास हुँदै यताउती हेर्न थाल्यो | अगाडी अँधकाररमा डुबेको एउटा होटेल देख्यो | जहाँ बत्तिको नामो निशान टाढा-टाढा सम्म थिएन |

अज्जुले साइकललाई बोक्दै त्यस होटेलसम्म लिएर गयो | साइकल त्यहि गेट निर पार्क गरेर ब्याग बोकी भित्र छिर्यो | रिसेप्सनमा एउटा अधबैसे मान्छे कुर्सीमा बसी बजा: (हुक्का) "क्वार-क्वार" तान्दै थियो |  अज्जुले आफ्नो पसिना पुछ्दै रुमको कुरा गर्यो | र थाहा पायो त्यहाँ एउटा मात्र रूम अभेलिबल छ | अनी लाईट रातभरि आउदैन |

अज्जुलाई यस्तो एडभेन्चर मन पर्थियो | यस्ता कायौ रातहरु, उसले साथीहरुसंग हाइकिंग जाँदा जंगलको बिचमा क्याम्पिंग गरी बिताईसकेको छ | तर आज उसलाई साथ दिने उसको साथिहरु कोहि छैन | एउटा साइकल छ | जसले उसको डेस्टिनेसनसम्म पुर्याउन असमर्थ छ | उसंग एउटा लाईट छ जसले यस्तो अँधेरी रातमा पनि उज्यालो दिन असमर्थ छ |

एडभेन्चरको पनि एउटा नियम हुन्छ "नो-पेन नो-गेन" अज्जुले जेभए पनि त्यस कोठामा रात बिताउन निर्णय लियो |

ब्याग बोकेर आफुले लिएको रुममा पुग्यो | कोठामा चारै तिर अँध्यारो मात्र छ | बत्तिको नाममा केवल एउटा मैनबत्ति छ | अज्जु एकदम थाकेको थियो, त्यसैले तुरुन्तै निदायो |

अचानक मध्यरातमा उसको निन्द्रा खुल्यो | कोही खासखुस कुरा गर्दै गरेको आवाजले उसको निन्द्रा भंग भएको थियो | उसले मैनबत्तीको प्रकाशमा हेर्यो | कोठाको चारै तिर थुप्रै पेन्टीङ्गस झुन्दिएको देख्यो | हेर्दै डर लाग्दो पेन्टीङ्गमा कसैको अनुहार आगोले पोलेको जस्तो थियो | कसैको आँखाबाट रगत बगी रहेको थियो | कसैको टाउको थिएन तर नसा-नसामा अल्झेको दुई आँखाले उसलाई नै हेरी रहेको जस्तो भान भयो |

अज्जु, यो सब हेरेर डरायो | पेन्टीङ्ग यती वास्तविक थियो, त्यो देखेर उसको मुटुको धुकधुकी घ्यांग्रो जस्तो जोड-जोडले धड्किन थाल्यो | निधारको पसिन बग्दै गाला हुँदै घाँटीबाट चुहियो | अचानक मैन बत्ति पनि निभ्यो |

उसले अरु केही नसोची ब्ल्यांकेट तानेर मुखसम्म छोपेर सुत्ने कोशिस गर्न थाल्यो | डराउँदै-डराउँदै आँखा चिम्ली आफ्नो इस्टदेवलाई सम्झंदै थिए, कुन बेला निदायो चालै पाएन छ |

चरा चुरुंगीको चिरबिर आवाजसंगै उसको निन्द्रा खुल्यो | बिहानीको उज्यालोमा उठ्ने बित्तिकै सर्वप्रथम कोठाको चारै तिर हेर्यो | कोठाको दृश्य हेर्ने बित्तिकै अज्जु झस्कियो | अतालिन्दै उसले तुरुन्त आफ्नो सामान प्याक गर्यो र होटेलबाट बाहिर निस्कियो |

"स्वा- स्वा" गर्दै साइकल रहेको ठाउमा पुग्यो |

उसले हिजो राती जुन-जुन ठाउमा पेन्टीङ्गसहरु देखेको थियो | वास्तवमा त्यहाँ पेन्टीङ्गस होइन झ्यालहरु थिए |

समाप्त

-विलीयम न्युरोज ©  २०७७ बि.सं.