के यो माया हो? (Horror सानो कथा) Episode -5

के यो माया हो?

“सुन्दर तिम्रो आँखामा डुबी रहू जस्तो लाग्छ |

कोमल तिम्रो मुहारमा हेरीरहू जस्तो लाग्छ |

फुल जस्तो तिम्रो ओठलाई सधै चुमी रहू जस्तो लाग्छ |

कोमल तिम्रो काखमा जीवन भर सुति रहू जस्तो लाग्छ |”

मैले आफ्नो कविता सुनाउंदै बिस्तारै अस्मीताको काखमा पल्टिए | अस्मीता आकास तिर हेर्दै खित्का छोडेर हासिन | म उसको काखमा आफ्नो टाउको अढयाएर मुसुमुसु हास्दै “यो कविता तिम्रो लागी ! कस्तो लाग्यो ?” सोधे |

अस्मीताले आफ्नो हाँसो टप्प रोकेर म तिर मुनी फर्किईन | उ फर्किने बित्तिकै अचानक आकाशमा ध्वाँसो पोतिएको बादल क्षण-क्षणमा आकार परिवर्तन भयो | लगतै सुनौलो घामको किरण फेरिएर कालो किरणमा परिणत भयो | वरीपरिका हरियो घाँसहरु लहराउन्दै बदलिएर कालो मरुभुमीको थुम्काहरुमा परिणत भए |

वास्तविकता भन्दा पर चकित भई मैले अस्मीताको आँखामा हेरे | उसको आँखा, वस्तवीक रङ्ग भन्दा परिवर्तन भइ रातो भइसकेको थियो | लामो कपाल छोट्टीएर सानो ठुत्तो भयो | उसको रुप एकपलमै फेरियो | म अचम्ममा परी ट्वाल्ल हेरिरहन बाहेक अरु केहि गर्न सकिनँ | केहि छिनमै मेरी अस्मीता-अस्मीता रहिनन् | उ अर्कै केटीको रुपमा परिणत भइसकेकी थिइन् | अनी दाँत किटेर मेरो टाउको समाती जोड-जोडले कपाल उखाल्न थालि | म पिडाले छत्पताउन्दै चिचियाएर “आआआइईssss” | झट्ट बिउझिए |

पिडा अझै टाउकोमा स्थिर थियो | बाथरूममा गइ मुख धोए | निधारमा पानीको छिट्टा पर्ने बित्तिकै आगोले पोलेको जस्तो महसुस भयो | पिडाले मेरो हात कापन थाल्यो | ऐनामा हेरे अनुहारको वरिपरी कपालको जरा-जरा रातो भएर भत्भती पोल्दै थियो |

सपनामा नभई साँचीकै कसैले मेरो कपाल उखाल्न खिजे जस्तो लाग्यो | कापदै गरेको हातले कपासमा डीटोल एन्तिसेफ्तिक कपासमा चोपेर अनुहारको वरिपरी र कपालको जरा-जरामा लगाए | ओछ्यानमा बसे बिपना र सपना बीचको भिन्नतालाई छुटाउन खोज्दै थिए | मलाई चुरोटको तलतल लागेर आयो | सिरानीमुनीबाट सूर्या चुरोटको बट्टा झिके | बट्टामा अन्तिम खिल्ली बचेको थियो | कापदै गरेको हातले चुरोट झिकेर ओठमा च्यापे | जिप्पोले चुरोट सल्काउन खोजे तर जिप्पो बलेन | कापदै गरेको हातले फेरी कोशिस गरे तर जिप्पो बलेन | थर-थर कापदै गरेको दुवै हातले जिप्पो समाएर बाले | जिपोको आगो पनि कापदै नाचिरहयो | धेरै सङ्गघर्ष गरेर मैले त्यो चुरोट सल्काए | घुवाको एउटा लामो सर्को मेरा ओठको बिचबाट घाँटीको बाटो हुँदै फोक्सोमा पुग्यो | मैले तानेका धुँवाका अनगिन्ती सर्काहरुको भन्दा त्यसको स्वाद फरक लाग्यो | खै कसरी ?

म उमेश | म हरेक रात, निन्द्राको बीचमै आधारातमा सधै यसरी नै चिच्याएर बिउझाने गर्छु | थाहा छैन कसरी? सपनामा जे देख्छु बिपनामा त्यहि महसुस गर्छु |

आफ्नो यो जिन्दगीबाट वाक्क भएर समाधान खोज्न एक महिना पहिलै काठमाडौँबाट यहाँ भैरवामा आए | काठमाडौँमा म सफ्ट्वेर इन्जिनियरको काम गर्थिए | दिनभरी कामको लोडले एकछिन फुर्सत हुँदैन थियो | साँझसम्म थाकेर चुरभइ घर गएर सुत्न खोज्दा सुत्न सक्दिन थिए |

बल्लतल्ल इन्टरनेटमा सर्च गरेर एक साइक्यात्रिकलाइ खोजे “डाक्टर करण” | वहाँले यस्ता धेरै केसेजहरु हेरी सक्नु भएको रहेछ, इमप्रेसिव! वेबसाइटमा दिएको ठेगाना र फोन नम्बर नोट गरे | फोन गरे रिङ्ग गयो तर रिसिभ भएन | वहाँको क्लिनिकमा जाँदा थाहा भयो | भैरवा शिफ्ट हुनुभएछ |

यहाँ मैले धेरै ठाउमा सोधपुछ गरे | सुनेको छु डाक्टर करणसंग यसको उपचार छ | अनि वहाँसंग अपोइटमेन्त लिएर गए, आफ्नो प्रोब्लेम सुनाउन, भनौ आफ्नो उपचार गर्न |

"हेलो डाक्टर ! मेरो एउटामात्र समस्या छ | म एक्लै सुत्न सक्दिन |"

"किन र ! तपाईलाई एक्लै सुत्न डर लाग्छ ?" मुस्कुराउन्दै डाक्टर करणले सोध्यो |

"होइन- होइन कुरा डरको होइन | कुरा सुत्ने समस्याबारे हो | करिब एक वर्ष देखी मेरो अवस्था झन्-झन् खस्किदै गएकोछ | करिब एक वर्ष पहिला एक रात म सुत्न गए | त्यस दिन निन्द्रा पनि अत्ति आइरहेको थियो | म मस्त निन्द्रामा सुतिरहेको थिए | तर अचानक मलाई छोपेको जस्तो भयो | मलाई साँस फेर्न एकदमै गाह्रो भयो | म छट्पटिए | यस्तो मसुस भयो की कसैले मेरो घांटीको नली कस्सेर समातेको छ | म अली-अली होसमा थिए | म बिउझिन कोज्दै थिए तर मैले आँखा खोल्न सकिरहेको थिईन | बोल्न खोजे तर बोली फुटेन | कसैले मेरो घांटीमा कसिलो दबाव दिईरहयो | बिस्तारै-बिस्तारै आफ्नो दबावलाई झन्-झन् कसदै गयो | मैले जति कोशिस गरे पनि म एक इन्च हल्लिन पनि सकीरहेको थिईन | मलाई लाग्यो साँस रोकेर म बेहोस हुन्छु या त मर्ने छु तर त्यहि बेला त्यो दबाब मेरो शरीरबाट पुरै हट्यो | खोक्दा-खोक्दै सांसमा साँस आयो | उठेर पानी पिए | पानी पनि सर्कियो | खोक्दा-खोक्दा घाँटीनै सुन्नेर आयो | म भुईमा पल्टिए | सोच्न थाले मलाई के भएको हो ?

त्यो क्षण ! मलाइ सब थाहा थियो | म बिउझेकै थिए | तर सपना जस्तै लागीरहयो | केहि बेर उठी रहे आमा बुवालाइ चिन्ता नहोस भनी मैले वहाहरुलाइ केहि भनिन | अनि अस्मीतालाई फोन त गरे तर उसलाई पनि मैले केहि भनिन | टीबी हेर्दा हेर्दै फेरी निन्द्रा लाग्यो | म सुते तर बारम्बार कसैले मेरो हात समातेर झत्काउने र सीयो जस्तो नुकीलो चिजले मलाई घोच्ने गर्दै गर्यो | म निन्द्रामै बारम्बार चिच्याउन्दै उठ्थिए | यहि क्रम बारम्बार दोहोरिंदै गयो | यस्तो क्रियाकालापले म हैरान भईसकेको थिए | रिस पनि मलाई धेरै उठ्यो | तर गरु त के गरौ ? म निदाउन सकिरहेको थिएन | मलाई यस्तो किन भईरहेको छ ? मैले बुझ्नै सकिन |

बिस्तारै-बिस्तारै ई सारा चिज दिन प्रती दिन बढ्दै गए | समस्या झन् थपिंदै गयो | हरेक रात म मिनेट-मिनेटमा उठ्ने भए | निन्द्रा लाग्ने बित्तिकै कसैले मलाई पिडा दिन्थियो | धेरै कोशिसहरु गरे कहिले आमासंग सुते र कहिले बुवासंग | साथीहरुको घरमा गएर पनि सुते | साथीको कोठामा पाँच-छ जान मान्छेहरुको बीचमा सुत्दा पनि यस्तै समस्याले म सुत्न सकिन | यो समस्या बारे कसैलाई केहि भनुभने अरुहरुले मलाई पागल भन्ला भन्ने डरले मैले यसबारे कसैलाई केहि कुरा गरिन |

डाक्टर जोशीलाई देखाए | वहाले मलाई चेक गरेर भानुभयो “ उमेशजी तपाईलाई कामको स्ट्रेसले गर्दा यस्तो भएको हुन सक्छ | म तपाईलाई निन्द्राको औषधी लेखेर दिन्छु | त्यो लिनु होला | डोन्ट वरी एभ्री ठिङ्ग विल बि अल राईट |”

आखिरकार निन्द्राको दबाई लिन थाले | पहिला एउटा चक्की, अनि दुई चक्की र अब तिन चक्की भन्दा कममा निन्द्रा लाग्दैन मलाई | सुत्न त सुत्छु तर उठेपछी पुरै शरीरमा भयानक पिडाको महसुस हुन्छ र चोटहरुको गहिरो चिन्हहरु शरीर भरि देखापर्छ | जस्तो लाग्छ कसैले मेरो पुरै शरीर भरी चिथोरेको होस् | कहिले-काहिँ त निन्द्राबाट आँखा खुले लगतै पिडाले मेरो चिच्याहट निस्कन्थियो |  

डाक्टर साब !, म भैरवा आउनुको उद्धेश्य तपाईसंग भेट्नु मात्र पनि थिएन | सोचे, सायद ठाउँ चेन्ज भयो भने यो सबै बन्द हुन्छ | तर यहाँ आएर पनि यो क्रम अझै जारी नै छ |

यहाँ आउनु भन्दा पहिले एकपल्ट | म अस्मीतासंग भेट्न जाँदै थिए | त्यस दिन उसको बर्थ डे थियो | म कार चलाउँदै थिए र कारमा रेडियो बज्दै थियो | रेडियोमा मेरो फेभरेट गीत

“यदि आकाशको तारा मैले टिप्न सके
यदि फूलको भाषा मैले बुझ्न सके
तिम्रो रात सधै म उजेलीले सजाउ थिए
तिम्रो बारेमा के भन्छन फूलहरुले सुनाउथिए
तिम्रो बारेमा के भन्छन फूलहरुले सुनाउथिए”

कर्मा ब्याण्डको “यदि” गीत बज्दै थियो | म पनि लयमा लय मिलाएर रेडियो सङ्गसंगै अस्मीतालाई सम्झी गाउँदै थिए | त्यहि बेला अचानक ! रेडियो आफै टियुन अफ-अन हुनथाल्यो | क्रमसः बिभिन्न स्टेसन च्यानल आफै चेन्ज हुँदै गएर एउटा च्यानलमा अडयो | जहाँ कुनै श्रोताले एउटा प्रोग्राममा आफ्नो प्रेमीलाई सम्झी गाना डेडीकेट गर्दै थिईन र आफैले पनि गानाको दुई-चार लाईन गाएर सुनाइन “मेरो नाम रश्मी हो र म मेरो प्रेमीको लागी एउटा गाना गाउन चाहनछु

“उडीरहें तिमीलाई सम्झी बादल पारीको देशमा
यो मुटुलाई सोधी हेर न

मन गुन्गुनाउँछ गुन्गुनाउन देउ
तिम्रो त्यो सुरैमा
झन् रमाउँछ, रमाउन देउ हरेक पलमा

के यो माया हो..., के यो माया हो...?”

उसको स्वर धेरै सुरीलो थियो | म पनि सुनीरहे | त्यसको लगतै मेरो फोन बज्यो | फोन अस्मीताको रहेछ | मैले फोन उठाए | अस्मीताले पहिला त रिस देखायो | किनभने उसको बर्थडेमा पनि म लेट हुँदै थिए | उसलाई मैले धेरै सम्झाए | अन्तमा मैले उसलाई फकाउन सफल भए | फेरी अचानक कुरैकुरामा उसले पनि त्यहि गित गायो | मेरो लागी |

“उडीरहें तिमीलाई सम्झी बादल पारीको देशमा
यो मुटुलाई सोधी हेर न

मन गुन्गुनाउँछ गुन्गुनाउन देउ
तिम्रो त्यो सुरैमा
झन् रमाउँछ, रमाउन देउ हरेक पलमा

के यो माया हो..., के यो माया हो...?”

मैले भने “अहिले भर्खरै रेडियोमा रश्मी नामकी एउटी केटीले यहिँ गित गाउदै थिईन | मेरो स्वर स्पष्ट सुन्यो की सुनेन थाहा भएन अचानक नेटवर्कमा खराबी भयो या के भयो “क्यार्रर्र” आवाजले सुन्नै सकिन | उसको स्वर पनि रोकी-रोकी आइरहेको थियो “क..को..? कक्... केटी ?”

मैले फेरी भने “रश्मी” | तर उसले केहि बोलिनन | बस यतिमात्र भनिन “चाडै आउ म पर्खी रहेकीछु | आज मेरो बर्थडे हो कमसेकम आज त भेट्न आउ |”

मैले सोचे “यार कामको व्यस्तताको कारण अस्मीतालाई टाइमनै दिन पाउँदिन | आज उसको बर्थडेमा त चाडै पुग्नै पर्छ |” चाडै पुग्ने होडबाजीमा मैले आफ्नो गाडीको स्पिड बढाए | तर “चिईई” मेरो कार अचानक आफै रोकीयो | इन्जिन आफै बन्द भएको थियो | स्टार्ट गर्न खोजे स्टार्ट भएन | मैले दुई-तिन पल्ट कार स्टार्ट गर्न खोजे तर मेरो कोशिस असफल रहयो | मलाई लेट हुँदैथियो | म कारबाट निस्किए |

रातको समय थियो | सडक पुरै खाली अनि सुनसान थियो | झ्याउकिरीहरुको एकनासे “किर्रर- किर्रर” आवाज सुनसान रातमा चारैतिरबाट सुनिनथाल्यो | व्यस्त हुने यो अरनीको राजमार्गमा यस्तो सुनसान कमै हुन्छ | यस्तो सोच्दासोच्दै मैले बोनत खोले र हेर्न थाले | के थाहा सायद म यस कारलाइ ठिक गर्न सक्छु की ? मैले इन्जिन माथि यताउटा हेर्न थाले |

त्यहि बेला मेरो नजर एउटा खुल्ला तारमाथी गयो | म त्यस वायरलाइ हेर्न अलि भित्र झुकेको मात्र के थिए | ठिक त्यहि बेला “पोप्पोप” मेरो आफ्नै कारको हर्न बज्यो | एक्कासी हर्न बजेको आवाजले म झस्किए | झस्किंदा टाउको बोनतमा ठोक्यो | म तुरुन्तै आफ्नो टेउको मुसार्दै त्यहाँबाट ड्राईभिंग सिटतिर दौडिए | हेरे कार त खाली छ | अनि कारको इग्निशन पनि अफ छ | म फेरी फर्केर बोनततिर आए | अनि सोचे कुनै मेक्यानिकलाइ खोजु | तर त्यसको लागी कोही देखा पर्नु त पर्यो ? किनकी सडक टाढा-टाढा सम्म सुनसान थियो | बाटो छेउछाउको रुखहरुको पात पनि हल्लेको थिएन | अघिदेखी सुनिने झयाउकिरीहरुको आवाज पनि अचानक बन्द भयो | एकाएक पुरै वातावारण बेलुन भित्र घुम्सिएको हावा जस्तो महसुस भयो | सबै डम्म स्थीर | हावा कहिँबाट कतै चलेको थिएन | मैले खल्तीबाट दुई रुपियाको सिक्का झिकेर सडकमा खसाले “टिंगरिंग टिंक” आवाज आयो | सिक्काको आवाज बेस्कन गुन्जियो | मैले चारैतिर आँखा दौडाए | पिच सडकमा सिक्का खसेको ठाउ तिर हेरे तर मैले सिक्का देखिन | मोबाइलको टर्च बालेर हेरे अह ! मैले सिक्का भेटिन ! यो कसरी सम्भव छ ?

म त्यहाँ उभिएर यहि सब सोच्दै थिए | त्यहि बेला अचानक “घु-घुईई” आवाज आयो | कारको इग्निशन कसैले अन गर्न खोज्दै थियो | तर कार स्टार्ट भएन | मैले बोनत तल गरेर हेरे तर कार भित्र कोही देखिन | मैले फेरी कार भित्र ड्राईभिंग सिटतिर गएर हेरे कोही थिएन भित्र | जब बोनत नजिक आए फेरी “घु-घुईई” | यस पालि म कारको सिट तिर गईन | बोनत मुनी गरेर हेरे ! आवाज बन्द भयो | बोनतलाइ उठाए फेरी “घु-घुईई” | बोनतलाइ मुनी गरे आवाज फेरी बन्द भयो | करिब पाँच-छ पल्ट यस्तै "हाइड एण्ड सींक" दोहोरी नै रहयो | अनि मैले बोनतलाइ बन्द गरे “ढ्याम्म” | ठिक त्यहि बेला मेरो कारको हेद्लाईत आफै बल्यो | अनि इंजिन स्टार्ट भयो “घु-घुईईईई” | मैले केहि सोच्नु भन्दा पहिलै मेरो कारले मलाई ठक्कर दियो | म सडकमाथी खसे | उठेर हेरे कार आफै गुड्दै जाँदै थियो | म उठेर तुरुन्तै एउटा इट्टा लिएर कारको टायर मुनी राखी दिए | कार रोकियो |

मैले लामो साँस फेरे | त्यसपछी म कार भित्र बसेर इग्निशन अन गर्ने कोशिस गर्दै थिए “घु-घुईई” | त्यहि बेला मलाई कसैले मेरो काँधमा चीसो हात राखेको जस्तो महसुस भयो | म झस्किएर पछाडी तिर फर्किए | फर्किने लगतै एउटा जोरको आवाज आयो “छल्यांग” | पछाडीको विन्डशील्ड चक्नाचुर भइफुट्यो | म तुरन्त कारबाट झरेर एकै सेकेन्डमा करिब चालिस पचास पाइला टाढा भागे | त्यहि बेला कारको पार्किङ्ग लाईट्स अन-अफ हुँदै अलार्म लक् बज्न थाल्यो “टुक् टुक्- टुक् टुक्” |

मेरो कारलाइ बीच सडक मै छोडेर एक किलोमिटर जति हिडेर गए | पछी एउटा मोटरसाइकलमा लिफ्ट मागेर म आफ्नो घर आइपुगे |

मैले अस्मीतालाई फोन गरे “सरी अस्मी आज भेट हुन् नपाइने भयो | तिमो घर आउंदै थिए बाटोमा कार बिग्रेर बाईकमा लिफ्ट लिएर बल्ल घर पुगे | अहिले राती पनि भइसकेको छ बरु भोली भेटौन ल? एनी वे टुडे इज योर डे ! ह्यापी बर्थदे टु यु, ह्यापी बर्थदे डियर अस्मी !”

अस्मीता एकछिन चुप बसिन | त्यसपछी सहजै भनिन “केहि छैन डियर, लेट्स मेक इत टुमारो, आइ क्यान अन्डरस्ट्यान्ड, एण्ड थ्याक्स फोर योर विसेज |”

अस्मीता सहजै मानिन, आफ्नो बर्थडेको दिन मेरो अनुपस्थितीमा पनि रिसाएनन | सायद उसलाई त्यसको बानि परिसकेको थियो |

अर्को बिहान म उठेर सबै भन्दा पहिला आफ्नो कार लिन गए | त्यहाँ पुगेर हेरे मेरो कार त्यहाँ थिएन | मेरो खल्तीको फोन बज्यो | फोन उठाए | पुलिस स्टेसनबाट फोन रैछ | मेरो गाडीलाई ट्राफिक पुलिसले उठाएको रहेछ | म कार लिन पुलिस स्टेसन पुगे | सारा पेपर वर्क गरेर फाइन तिरेर आफ्नो कार फिर्ता लिए | बाटोमा धेरै ट्राफिक जाम थियो | रातो ट्राफिकलाईटमा रोकेको मात्र के थिए की अचानक “कुईइक्” मेरो साइडको सिट अलि स्लाइड भएर पछाडी गयो अनि लक भयो | म छक्क पर्दै त्यो सिटलाई हेर्दै थिए | आफ्नो आँखामा मलाई बिश्वास भएन | त्यो सेटमा कोही बसेको जस्तो महसुस त भयो तर इन्भिजिवल ! कोही थिएन सिटमा |

ट्राफिक सिग्नल खोलि सकेकोरहेछ | गाडीहरु तेज रफ्तारमा अगाडी बढ्दै थियो | मेरो पछाडी रहेको गाडीले हर्नमा हर्न बजाउदै गर्यो | म तुरुन्त कारबाट बाहिर निस्किए | मैले, “कार बिग्रेको छ” ईसारा गर्दै देखाए | अनि उसलाई अगाडी जान इसारा गरे | त्यो पछाडी रहेको कार बिस्तारै निस्कियो | मलाई पुलुक हेर्यो अनि रिसाउन्दै "के तालको मान्छे" भनेर गयो |

त्यहि बेला अस्मीताको फोन पनि आयो | मैले उसलाई सबै कुरा फोनमा भने अनि उसले उ उतै तिर आउदै छ र मलाई नजिकैको कफीसपमा भेट्नलाई भन्यो | कारलाई त्यहि साइड लगाएर ट्राफिक पुलिसलाई “मेरो कार बिग्रेको छ | म मेकानिक लिएर आउछु | कार हेर्दै गर्नु न है |” भनेर निस्किए |

म अस्मीताले भनेको कफीसपमा पुगे | अस्मीता पहिलै आएर बसी सकेकी रहेछिन | नजिक गएर कुर्सीमा बसे र एक-एक गरी सबै कुरा मैले डिटेलमा अस्मीतालाइ सुनाए | उनले मेरो सबै कुरा धर्यका साथ सुनिन | अनि फेरी भनिन् म सायद अलि स्ट्रेस छु | आरामको आवस्यक छ मलाई |

कोही अरुले भनेको भए मलाई बिश्वास हुँदैन थियो होला | तर अस्मीताले भन्दै थिईन | त्यसैले मैले सोचे की सायद कामकै स्ट्रेसलेनै होला | अनि कुरैकुरामा कहिले समय बित्यो थाहै भएन | कफिसपबाट निस्कनु भन्दा पहिला मैले बिल मगाए | कफीको बिल तिर्न मैले वालेट झिके तर अस्मीताले नै पैसा दिने जिद्धी गर्न थालिन | तर म हुँदा हुँदै उसले पैसा किन तिर्ने ? मेरो र उसको यहि कुरामा बहस चल्यो | अचानक अस्मीताको आँखाको रंग परिवर्तन भएर गाढा रातो भयो | उसको अनुहारमा रिस उम्ली रहेको प्रस्ट देखिन्थियो | उसले आफ्नो अनुहार बिगार्दै एउटा अर्कै भिन्न स्वरमा भन्यो “म छु यसको खयाल राख्नको लागी | तँ चुप लागेर बसेको नै तेरो लागी राम्रो हुनेछ |”

मैले अस्मीतालाइ यस्तो रुपमा कहिलै देखेको थिएन | मैले उसलाई झक्झकाउदै भने “अस्मीता के भयो तिमीलाई? अस्मीता ?...अस्मीता उठ ! के भएको हो तिमीलाई? अस्मीता !”

कफीसपमा सबैजना हामीलाईनै हेर्दै थिए | मैले सबैलाई हेर्दै, “सरी गाइज | उसको जीउ अलि सन्चो भएन | एभ्री थिंगस् इज गुड | प्लिज एन्जोय योर कफी” भने |

मैले फेरी अस्मीतालाई झक्झकाए | अस्मीता त होस मै थिईन | एकछिन पछी आफ्नो टाउको समाएर आफ्नो घर जान जिद्दी गर्न थालिन | वेटरले पानीको गिलास ल्यायो तर अस्मीताले पानी पिएन | मलाई उसको चिन्ता लाग्यो | मैले तुरुन्तै ट्याक्सी रोकेर उसको घरसम्म पुरयाउन गए | उसको घर त्यहि नजिकै थियो | घर पुगेर अलि सन्चो हुन थाल्यो उसलाई, अनि हामी बसेर कुरा गर्न थाल्यौ | केहि छिन् पछी उ उठेर बाथरूम भित्र पसीन | म बाहिरै थिए | केहि छिन पछी बाथरूम भित्रबाट केहि आवाज आउदै गरेको सुनिन थाल्यो | मैले ध्यान दिएर सुने “मैले तिम्रो के बिगाड़ेकी थिए ?”

अनि अस्मीताको आवाज बिस्तारै-बिस्तारै “किन मलाई यसरी दुख दिंदै छौ ?” बढ्दै- बढ्दै ठुलो हुँदै गयो |

“के पायौ तिमीले? छोड देउ मलाई | धेरै भयो अब ! छोड देउ भनेनी मैले ! छोड दे मलाइ” अस्मीता कसैमाथि चिच्याउन्दै कराउंदै थिईन “छोड दे मलाई”

मैले बाथरुमको ढोका ढकढक्ढकाउदै “अस्मी-अस्मी” अस्मीतालाई बोलाउन थाले |

“अस्मी ढोका खोल ! अस्मी कोसंग कुरा गर्दै छौ तिमी? बाथरूममा को छ ? ढोका खोल !”

मलाई लाग्यो अस्मीता भित्र कोहीसंग झगडा गर्दै थिईन | मैले ढोका भाच्नै लागेको थिए | अस्मीता ढोका खोलेर बाहिर निस्कियो र म त्यहाँ नभएको जस्तो व्यवहार गर्न थालिन | म तुरन्त बाथरूम भित्र हेर्न गए | म भित्र पस्ने बित्तिकै मेरो पछाडी रहेको बाथरूमको ढोका आफै बन्द भयो | मैले हेरे बाथरूमको झ्याल बन्द थियो | त्यहाँ कोही भएता पनि त्यहाँबाट भागेको हुन सक्दैनथियो | किनकी बाथरूमको झ्याल भित्रबातै लक लागेको थियो | त्यहि बेला कसैले मलाई बेस्कन धक्का दियो र म अनुहारले टेक्ने गरि भुइमा लडे | अनि एउटा आवाज सुनियो | मैले आवाज आउंदै गरेको तिर फर्केर हेरे बाथरूमको सिसामा जमेको बाफमा आफै केहि लेख्दै थियो | ध्यान दिएर पढ्न थाले “आइ लभ अस्मीता”

म ठिंग उभिएर सिसातीर एकटकले टोलाउन्दै हेर्दै गए र मनमनै पढ्दै थिए “आइ लभ अस्मीता” अचानक एक झापड कसैले मलाई हिर्कायो | म रन्थनिएर फेरि बाथरूमको फ्लोरमा “आईइईया” चिच्याउन्दै लडे | मलाई निन्द्राबाट बिउझिएको जस्तो भान भयो | यताउति हेर्न थाले कोही देखिन | मलाई झापड हिर्काउने र धकाल्ने कोही देखिन | मेरो चिच्याहट सुनेर अस्मीता बाथरूमको ढोका खोलेर भित्र अईन |

गाला समात्दै बाथरूम भित्रबाट कोठामा आए | अस्मीताले डीटोल एन्तिसेफ्तिक र कपास लिएर मेरो कुहिनामा लागेको घाउलाई सफा गरेर मलाई एक गिलास पानी दीईन | पानी पिउंदै मैले यो सब घटीरहेको घटनाबारे वास्तविकता सोधे |

कुरा बिस्तारै-बिस्तारै क्लियर हुँदै गयो | कुरा, अस्मीताको कलेजको समयबाट सुरु हुन्छ | कलेजमा हुँदा उसको एउटी धेरै मिल्ने साथी थिईन “रश्मी” | अस्मीताको हरेक समस्या; पढाईको होस् वा पैसाको | समाधान सधै रश्मीले गर्थिईन | कुनै केटाले अस्मीतालाई गिज्यायो वा हैरान गर्यो भने केटाहरुसंग झगडा गर्न पनि पछी पर्दैन थिईन | पढाईमा पनि रश्मी धेरै राम्रो थियो |

तर नेपालमा केहि सत्यलाइ अहिलेसम्म समाजले अपनाउन सकेको छैन | त्यहि एउटा सत्यसंग सधै आफ्नो दिनचर्यामा लडाई लड्दै थिईन रश्मीले | कलेजका केटाहरुले लेडिज ट्वाइलेटका भित्ताहरु र उ बस्ने डेस्कमा सधै जसो “लेस्बो, छक्का, थ्री जी” जस्ता ना-ना थरिका अस्लील शब्द लेखेर गिज्याई रहन्थियो | उ सधै अरु भन्दा चाडै अस्मीतालाई थाहै नदिई कलेज पुगेर त्यो सब रुँदै मेटाउने गर्थिन | तर कहिलै यी सब समस्यालाई आफ्नो अनुहारमा ल्याएनन् | रश्मीले धेरै माया गर्थीन अस्मीतालाई र उसले सधै त्यहि गित गाउने गर्थीन | केवल अस्मीताको लागी

“उडीरहें तिमीलाई सम्झी बादल पारीको देशमा
यो मुटुलाई सोधी हेर न

मन गुन्गुनाउँछ गुन्गुनाउन देउ
तिम्रो त्यो सुरैमा
झन् रमाउँछ, रमाउन देउ हरेक पलमा

के यो माया हो..., के यो माया हो...?”

अनि अस्मीता यसलाई ठट्टा बुझेर सधै मस्ती गर्थीन |

तर रश्मीले कहिलै आफ्नो फिलिंगसको बारेमा अस्मीतालाई व्यक्त गर्न सकिईनन् | त्यसमाथी हाम्रो देशमा यस्तो सम्बन्धलाई गैरकानुनी मानिने भएकाले त्यो बेला धेरै डर थियो |

जुन समाजको हिसाबमा आफ्नो प्रेमी पाउन एउटा केटाले गर्थियो | त्यो सबै रश्मीले अस्मीताको लागी त्योभन्दा दुईगुणा बडी गर्यो | रश्मीले धेरै मेहनतले पढाई गर्यो | कलेजसंगै पार्ट टाइम जब गरेर केहि पैसा पनि जम्मा गरिन | उ यत्ति मात्र चाहान्थिईन की कुनै अर्को देश, जहाँ उनीहरुको बिवाहले कानुनी रुपमा मान्यता पाउँछ | त्यहाँ गएर आफ्नो संसार बसाऔ | तर यदि अस्मीता पनि सम्लैंगिक भइदीइएकि भए त्यो सम्भव हुने थियो | धेरै आशाका साथ एकदिन, जब अस्मीतालाई रश्मीले आफ्नो मनको कुरा व्यक्त गर्यो र आफ्नो प्लान सुनायो | त्यति बेलासम्म धेरै अबेर भइसकेको थियो |

त्यो बेला अस्मीता र मेरो रिलेसन भएको, छ महिना बितीसकेको थियो | अस्मीताले उसलाई सिधै अस्वीकार गरिन | त्यसपछी, रश्मीले भनिन् की “अब हाम्रो बीच कुरा क्लियर भयो | जे भयो, ठिकै भयो ! अब म युयस गएर आफ्नो जिन्दगी खुशी-खुशी बाच्न सक्छु |”

रश्मीले अस्मीताको अगाडी त सहजै भनिन “अब म युयस गएर आफ्नो जिन्दगी खुशी-खुशी बाच्न सक्छु” तर अस्मीता बिनाको जिन्दगी उ जिउन सक्ने सोच्न पनि सक्दैनथिई | त्यस रात उनी आफ्नो कोठाको बार्दलीमा बसी जुनलाई हेरी आकाशमा टोलाई रहिन | कुन बेला आँसुले गाला भिजेछ थाहै पाईनन | उसले त्यहि रात फाँसी लगाएर आत्महत्या गरिन | रश्मीको हातमा एउटा सानो कागजको टुक्रा भेटियो | जसमा लेखिएको थियो |

“तिमीलाई कति माया गर्छु, म देखाउँ कसरी ?

हृदयमा छौ तिमी, म देखाउँ कसरी ?

मुटु दुखी रहेछ मुहारमा ल्याउ कसरी ?

अन्घकारमय यो जीवनमा तिमी बिना बाँचू कसरी ?

के यो माया हो ?”

हरेक रात बिउझंदै सपनाको सागरमा डुबी रहे

तिमी भेट्ने आशामा

सधै सत्यलाई धिक्कारी रहे |

तिमी पाउने रहरहरुमा

कल्पनाको संसार बनाई रहे बादल पारीको देशमा |

के यो माया हो ?”

अस्मीता रुँदै भन्दै थिइन् | म टोलाउन्दै बिस्तारी उठे | बार्दलीमा गएर उभिए | खल्तीबाट एक खिल्ली चुरोट झिकेर ओठमा च्यापे, जिप्पो बाली चुरोटलाई सल्काए अनि एक सर्को लामो तानेर धुवा माथि उडाए “फुउउउ” | आकाशतिर हेरी अन्यासै मेरो ओठबाट निस्कियो “के यो माया हो ?”

 

अब, मैले सबै बुझी सकेकोथिए | किन म यत्रो वर्ष सुत्न सकेको थिएन | किनभने कसैले आफ्नो कयौ रातहरु अनिन्दो बसेर खुल्ला आकाशलाई हेरी आफ्नो माया पाउन बिताएकी थिइन् | तर उसले आफ्नो माया त के जिन्दगी समेत पाउन सकेनन् | कसरी म ठिक हुन सक्थिए र ? किनकी कसैको दिनहरु धेरै पिडा र मनको चोटहरु संगालेर बितेका थिए | केवल आफ्नो माया पाउनको निम्ती | जसलाई म यस निमित् पाउन सकेकी म एउटा केटा मान्छे थिए | कसरी म खुशीले बस्न सक्थिए र ? जबकी कसैले एक-एक पल छटपटीमा बिताएकी थिईन | यस्तो हालमा म खुशीको आशा कसरी गर्न सक्थिए र ? जबकी कोई एउटा साँसको समेत आशा गर्न सकेनन | "

म आफ्नो कुरा डाक्टर करणलाई भन्दै थिए | त्यहि बेला डाक्टर करणको फोनको रिंगटोन बज्यो, “के यो माया हो... के यो माया हो?”

म झस्किए ! यता उटा हेर्न थाले | त्यहि बेला मेरो नजिकको कुर्सीमा हलचल भयो | कोई लामो-लामो साँस फेर्दै गरेको महसुस गरे | तर मैले त्यहाँ कसैलाई देखिन | आज पनि जब म अस्मीताको बारेमा सोचछु | रश्मी कतै नजिक भएको मलाई महसुस हुन्छ | बस ! म अस्मीतालाई आफ्नो मन र दिमागबाट निकाल्न चाहान्छु | तर समस्या यो छ की कसैको अगाडी उसको नाममात्र लिंदा पनि मेरो समस्या फेरी शुरु हुन्छ | मलाई लाग्छ म एउटा मेन्टल पेसेंट हुँदैछु | यदी मैले चाडै अस्मीतालाई भुल्न सकिन भने मेरो जिन्दगीको अन्तय यसरी नै हुनसक्छ |

एक मिनेट मेरो फोन आयो “के यो माया हो... के यो माया हो ?”

समाप्त

-विलीयम न्युरोज ©  २०७७ बि.सं.

प्रतिक्षा- Chapter 2 (Horror सानो कथा) Episode -4

प्रतिक्षा- Chapter 2

म उसलाई भुल्न खोज्दै थिए | तर भुल्न सकीरहेको थिईन | फ्ल्याट लिनु भन्दा पहिले थरि-थरिका कथा र कुराहरु नसुनेको पनि होइन उसको बारे | तर बिश्वास गर्न गाह्रो भयो | जब सम्म मैले आफैले अनुभव गरिन | भनिन्छ नि, सुनेको कुरा भन्दा वास्तविकता नै अदभुत हुन्छ |

म राजेन्द्र | गाउँबाट काठमाडौँ पढ्न आए | पढाई सकियो, जागिर पनि लाग्यो | मेरो पढाई गाउँमा काम लागेन | त्यसैले म काठमाडौँ मै प्राइभेट आई टि कम्पनीमा जागिर गरेर बसे | बुवा-आमालाईसंगै बस्न कति आग्रह गरे तर मान्नु भएन | एक्लो ज्यान चार बाई चारको कोठा ठिकै थियो |

अहिले म सनराइज होमसको बिल्डिंगमा बस्छु | यहाँ करिब दुई हफ्ता पहिलै सिफ्ट भएको हुँ | घरमा मेरो बिहेको कुरा चल्दै छ | बिवाह पछी, ठुलो कोठा चाहिँदो रहेछ | काठमाडौँमा घर किन्ने वा बनाउने हिम्मत भएन | त्यसैले मैले यो फ्ल्याट लिए | फुल फर्निस्ट फ्ल्याट राम्रो अनि चिटिक्क परेकोछ | मैले अरु फर्निचरहरु किनी राख्न परेन | ल्याएको आफ्नो सर समान र लुगा, फाटा कप्बोर्डमा मिलाएर राखे |

मेरो ढोकाको ठिक बाहिर एउटा ठुलो ऐना राखिएको छ | जसमा म अफिस जाँदा सधै प्रोफेस्नल देखेको छु की छैन भनेर एक छिन अगाडी उभिएर जुत्ता देखी कपालसम्म नियालेर हेर्नेगर्छु | ऐनाको अर्को खुबी भन्नै पर्दा, त्यसमा भर्याङ्गबाट ओहोर-दोहोर गर्ने मान्छेहरु मैले प्राय देख्ने गर्छु | यदि मेरो फल्याटको ढोका खुल्ला छ भने ! अहिले त म एक्लै छु र मेरो लापरवाहीका कारण प्राय ढोका खुल्ला नै रहनछ |

एकरात म टीबी हेर्दै थिए | एचबिओ च्यानलमा मेरो फेभरेट सिरियल गेम्स अफ थ्रोंस आउदै थियो | टीबी हेर्दै थिए, निन्द्रा लागेको थाहै भएन छ | हातमा रहेको जुसको गिलास काखमै पोखिएछ | "आच्छु छु" ट्राउजर भिजेर झस्किन्दै बिउझिए | टावेल लिएर बाथरूम गएर, सफा गरेर भिजेको ट्राउजर त्यहिँ फुकालेर आए | अर्को ट्राउजर फेर्न कप्बोर्डमा खोज्न थाले | लुगाहरु पन्छ्याउन्दै ट्राउजर खोज्दै थिए | कुनातीर केहि चिजमा हात ठोकियो | छामेर हेरे केहि कडा चिज भेटियो | बाहिर निकालेर हेरे, चारकुन्ने लेदरको गितार ब्याग रहेछ | ब्याग खोलेर हेर्दा, एउटा कालो गीतार र केहि म्युजिकका सामग्रीहरु थिए | सायद घरपतीको होला | आफ्नो समान लग्दा छुटेको हुन सक्छ - सोचे | त्यसैले भोली घरपतीलाई दिने भनेर बाहिरै राखे | अर्को ट्राउजर फेरेर सुत्ने तरखर गर्न तिर लागे | सुत्न जानु भन्दा पहिला, ढोका बन्द गर्न गए | ढोका बन्द गर्नै लागेको थिए, अचानक, ऐनामा आँखा गयो | मैले हेरे, एउटी केटी भर्याङ्गमा बसी रहेकी थिईन |

सेभेन्थ फ्लोरमाथी कोही यसै आएर भर्याङ्गमा बस्नु अस्वाभाविक लाग्यो | अनि यो केटीको अनुहार पनि मलाई चिनेजानेको जस्तो लागेन | अलि नियालेर हेरे तर मध्यम प्रकासमा अनुहार अलि प्रस्ट देखेन | मैले राम्रोसंग हेर्न, तुरुन्त बाहिरको बत्ति बाली बाहिर निस्के |

तर भर्याङ्गमा कोही थिएन | म तुरुन्त फ्ल्याट भित्र गए | सेकुरेटीलाई फोन गरेर सबैतिर राम्ररी चेक गर्न भने | सेकुरेटीले पुरै बिल्डिंग चेक गर्यो तर कहिँ पनि केहि देखेन | त्यसपछी म पनि सेकुरेटी गार्डसंगै बसे | तर केहि फाइदा भएन | मैले पनि पुरै बिल्डिंगमा कहिँ कोई केटी फेरी देखीन | सबैतीर चेक गरिसकेपछी म आफ्नो फ्ल्याटमा फर्किए | ढोका खोली भित्र गए | भित्र पस्ने बित्तिकै एउटा अजिब गन्ध मेरो नाकमा ठोकियो | त्यो गन्ध पुरै फ्ल्याट भरी छरिएको थियो र फ्ल्याटको सारा समानहरु उथलपुथल थियो |

“यो पक्कै त्यहि केटीको काम हुन सक्छ” मैले अडकल काटे |

मैले कुनै चिजमा हात नलगाई सबै भन्दा पहिला कप्बोर्डभित्र रहेको लकरमा डक्युमेंट्स र पैसा चेक गरे | धन्न ! सबै आ-आफ्नो ठाउमा थियो | कुनै चिज चोरी वा गायब भएको थिएन | म ढुक्क भए | फर्किनै लागेको थिए | कप्बोर्डको कुनातिर मेरो आँखा गयो | आँखा खुलेको खुल्लै भयो | बाहिर राखेको गितारको ब्याग फेरी त्यहि कुनामा थियो | अब मलाई पक्का भयो यो उतपतांङ्ग काम त्यहि केटीको हुनुपर्छ | कस्तो खाले केटी रहेछिन ! सबै समान कबोर्डबाट झिकेर गितार मात्र भित्र राखेछ | रिसले मुर्मुरिएर मैले तुरुन्त ढोकामा रहेको इन्टरकमबाट फेरी सेकुरिटी गार्डलाई फोन गरे | अनि मेरो मद्दतको निम्ती माथी आउँन भने र बाहिरै उभिएर सेकुरिटी गार्डको प्रतीक्षा गर्न थाले | केहि बेरमै सेकुरिटी गार्ड आयो | मैले सबै कुरा सुनाउँदै गार्डलाई फ्ल्याट भित्र लिएर गए | ढोकाबाट भित्र पस्ने बित्तिकै देखे, कोठाको सबै समान आ-आफ्नो ठाउमा जस्ताको त्यस्तै छ | म त छक्क परे | कसरी हुन सक्थियो ? प्रश्न वाचक चिन्ह मेरो अनुहारमा तैरियो | गार्डले मेरो मुख हेर्यो अनि मैले उसको |

गार्डले यो देखेर मुस्कुराउन्दै, “सर तपाई धेरै काम गर्नु हुन्छ | त्यसैले आँखाको भ्रम हुन सक्छ | तपाई अलि आराम गर्नुस सब ठिक हुन्छ | गुडनाईट सर” यती भनी उ गयो |

मलाई कुनै भ्रम भएको थिएन | म एकदम थाकेको पनि थिएन | तर जे देखे त्यो पनि सत्य नै थियो |

पन्द्र दिन पछी मेरो बिवाह हुने मिती तोकियो | म आफ्नो बिहेको निम्ति सहरबाट आफ्नो गाउँ जानु पर्ने भयो | मैले एक महिनाको छुट्टी अफिसबाट लिए | गाउँ गए धुमधामले बिहे गरे | बिहे गरेर एक महिना पछी म, मेरी श्रीमती निकीतालाइ लिएर काठमाडौँ फर्केर आए | दिन भरि त सबै ठिक ठाक रहयो | रातको डिनर बाहिरबाट मगाएर गरे | खाना खाईसके पछी थकानको कारण निन्द्रा कहिले लाग्यो चालै पाईन |

करिब रातको दुई बजे तिर मेरो निन्द्रा एउटा चर्को आवाजले गर्दा खुल्यो | आवाज सिसाको चुडीको थियो | लाग्यो कोई चुडी बजाउंदै मेरो नजिक बाट जाँदै छ | निकीता होलि, मैले सोचे | उठेर हेरे, निकीता कोठामा थिईनन् |

“यति राती उठेर के गर्दै छिन” सोच्दै निकीतालाई हेर्न उठे | अर्को कोठामा हेरे त्यहाँ पनि थिइनन् | सबै तिर हेरे तर कहिँ देखिन उसलाई | अनि मैले बाहिरको ढोका खोली, अगाडि देखिने ऐनामा हेरे | निकीता भर्याङ्गमा आफ्नो बिवाहको लुगा लगाएर सजी-धजी बसेकी देखे |

म ढोका बाहिर भर्याङ्गतिर दौडिए | लगतै उ भर्याङ्गबाट उठेर हिडी | म उसको पछी-पछी दौडिए | त्यहि बेला मेरो पछाडीबाट आवाज आयो “अरे ! राजेन्द्र के भयो ? कहाँ जाँदै छौ ?”

फर्केर हेरे, निकीता टावेल हातमा लिएर ढोकाको अगाडी उभिएकी थिइन् | मैले मुनी भर्याङ्गमा फर्केर हेरे त्यहाँ कोही थिएन | म बिस्तारै खुट्टा चाल्दै आफ्नो फ्ल्याटमा आए |

निकीताले हास्दै भनिन “कहाँ भाग्दै हुनुहुन्थियो? बिहे पछी यत्ति चाडै पाक्नु भयो र?”

मैले उसलाई भनु भने पनि के भन्ने? बरु, हासेरै कुरा तारे | केहि भनु, उ पनि बेक्कारमा अपसेट हुन्थीन | जसोतसो रातको निन्द्रा लाग्यो | निन्द्राको बीचमा अचानक बडो छटपटी हुन थाल्यो | निन्द्रामा मलाई निसासिएको जस्तो महसुस भयो | त्यहि बेला कसैको साँस मेरो अनुहार माथी झर्दै गरेको महसुस गरे | साँस मात्र होइन हल्का-हल्का साँस फेर्दै गरेको आवाज पनि साफ-साफ सुन्दै थिए | कोही मेरो अनुहारको धेरै नजिक थियो | धेरै भयभीत भए म, त्यस क्षेण | सोच्दै थिए, आँखा खोल्ने बित्तिकै थाहा छैन के देख्नेछु | डराई-डराई आँखा खोले तर कोही देखिन | निकीतालाई हेरे उ मस्तले सुतिरहेकी थिइन् | त्यस पछी, मैले सुत्न धेरै कोशीस गरे | तर निन्द्रा त्यो रात फेरी फर्केर आएन | सारा रात छटपटीमै बित्यो |

अर्को दिन अफिसबाट घर चाडै आए | निकीतालाइ सपिङ्ग गराएर फर्के | पछिल्लो रातको निन्द्रा मेरो आँखैमा थियो | निकीतालाई बाहिरै उतारेर आफु कार पार्क गर्न पार्किङ्गमा गए | कार पार्क गरेर लिफ्ट नजिकै पुगे | निकीता त्यहाँ मेरो प्रतिक्षा गर्दै थिइन् | हामी दुवै संगै लिफ्ट भित्र गयौ | बटन डाबे लिफ्ट बिस्तारै-बिस्तारै हाम्रो फ्लोरमा बढ्दै गयो |

निकीताले मलाई हेरी मुस्कुराउन्दै भनिन्, “तिम्रो छ नि ! बानी धेरै खराब छ यार | धेरै हैरान गर्छौ मलाई |”

मैले पनि हाँसेरै सोधे “त्यस्तो के गरे र मैले ?”

लिफ्ट सेभेंट फ्लोरमा रोक्यो | लिफ्टको ढोका खुल्यो | लगतै, म निकीता भन्दा अगाडी लिफ्टबाट बाहिरीए | निकीताले फेरी भनिन “मलाई आरामले सिढीमा बस्न किन दिंदैनौ? सधै पछी-पछी आउछौ !”

"सिढीमा ?" निकिताको यो शब्दले मेरो कदम रोकियो | पछाडी फर्के | आँखा मेरा टोलाएको टोलाई रहयो |

लिफ्टमा कोही थिएन | अगाडी हेरे घरको ढोका खुल्लै देखे | म दौडीदै निकीतालाई बोलाउंदै भित्र गए | भित्र गएर हेरे सपिङ्गको सारा समान कोठा भरि छयालब्याल थियो | अनि निकीता त्यहि बिहेको लुगामा झिंगरिङ्ग कपालपारी रुँदै बसेकी थिइन् | उनी ढोकामै एकोहोरो हेरी लगातार रुँदै थिइन् | मैले केहि बुझ्नै सकिन |

आखिर यो सब के हुँदै छ ? आफु-आफैलाई सोधे | अनी तत्काल मैले निर्णय गरे, “अब यो घर मैले छोड्नै पर्छ |” म निकीता नजिक गएर भने “निकीता के भयो तिमीलाई ? तिमी किन रुँदै छौ? कसले के गर्यो ?”

उ त्यस्तै रुंदा-रुँदै भन्यो “उ आउछ ! तिन बज्न लागीसक्यो | उ आउंदै छ होला” यति भनि उ बेहोस भई लडी |
निधारमा ज्वोरोको तापमान यस्तो बढेको थियो की हात पोल्यो | मैले उसलाई बोकेर बेडमा आरामले सुताए | एउटा रुमाललाई चिसो पानीमा चोपोलेर निकीताको निधारमा लगाएर | अनी सेक्युरिटी गार्डलाई भनेर डाक्टर बोलाउन लगाए |
हाम्रै बिल्डिंगको डाक्टर शाक्य आएर चेकअप गरेर भन्यो “वहाँलाई शक् लागेर ज्वरो आएको हो | ज्वोरो त निको हुन्छ दुई दिनमा तर शक् बाट निस्कन एकदमै जरुरि छ |”

"शक्?" म झस्किए |

"हो शक् ! त्यस्तो केहि भएको थियो र?" डाक्टर शाक्यले मेरो अनुहार हेर्दै सोध्यो |

"शक् हुने गरि त्यस्तो केहि भएको छ जस्तो त लाग्दैन डाक्टर साप | हामी त सपिङ्ग गरेर भर्खर फर्केको | निकिता पनि खुशी नै थिइन् !" मेरो अन्योल जवाफ सुनेर डाक्टर शाक्य मेरो अनुहार हेरी रहनु भयो |

"सपिङ्गबाट फर्किंदा भर्याङ्गमा केहि त्यस्तो अन्यूजुअल भएको थियो ? इ मीन केहि त्यस्तो चिज देख्नु भएको थियो |?" डाक्टर शाक्य अलि गम्भीर देखियो |
"त्यस्तो त...!" म अक्मकिए |

"वेल ! आई क्यान अन्डरस्ट्यान्ड | लेट हर रेस्ट ! मेरो सुझाव मान्नु हुन्छ भने सूर्यास्तपछी प्लिज स्टे अवे फ्रम स्टेअर्स | हुन त त्यस्तो केही भएको छैन अहिले सम्म, सुनेको कुरा मात्र हो तर प्रिकशन इज बेटर देन क्युअर | टेक केयर राजेन्द्र जी !" मेरो कुममा आफ्नो हातले दुई पटक थपथपाएर सेक्युरिटी गार्डसंगै जानु भयो |

“मुनीबाट माथी आउने बेला शक् लाग्ने गरी निकीतालाई त्यस्तो के भयो? अनि यस्तो बीहेभ किन गर्न थालिन? डाक्टर शाक्यले पनि पजलमै कुरा गरेर जानु भयो | लिफ्टमा निकीता...? फेरी कोठामा निकीता? यो सब...?” म यो सब सोचेर पागल हुँदै थिए | अनेकौ कुराहरु मस्तीस्कमा दौडी रहे तर म कुनै छोरसम्म पुग्न असमर्थ थिए | मैले सोचीसकेको थिए | म यो फ्ल्याटलाई छोडदिन्छु | तर यो सब के हो? किन यस्तो भईरहेको छ ? यो सब जान्न/बुझ्न पनी मेरो लागी आवस्यक छ |

सेकुरीटीमा एक-दुईजना पुरानो मान्छेहरु पनि थिए | सोचे बिहान उनिहरुसंग यसबारे सोधपुछ गर्छु | यस बीच मैले निकीतालाई पनि हेर्दै थिए | उ आरामले सुत्दै थिईन | म बाथरूम गए | जब बाथरूमबाट बाहिर आए | देखे निकीता कोठामा थीइनन् | म तुरुन्त बाहिर दौडिए | सोचे सायद फेरी त्यहि भर्याङ्गमै बसेकी होली | तर बाहिर गएर हेरे, भर्याङ्गमा पनि निकीता थिईनन् |

म भर्याङ्गबाटै मुनी, तिन फ्लोर सम्म गए | तर निकीता कहिँ देखिन | फर्केर माथी अरु दुई फ्लोरसम्म गए | निकीता त्यहाँ पनि थिईनन् | म के गरु ? के नगरौ? छटपटी भयो | मलाई केहि सुझी रहेको थिएन | सोचे सेकुरीटीलाई इन्फर्म गरिदिउ ! इन्टरकम गर्न भित्र कोठामा दौडिए | भित्र गएर इन्टरकमबाट सेकुरीटी गार्डलाई फोन गर्दै बाहिर पनि हेर्दै थिए | रिङ्ग गयो तर सेकुरिटी गार्डले फोन उठाउनु भन्दा पहिलै बाहिर ऐनामा निकीता बसी रहेकी देखे | मैले फोन राख्नु भन्दा पहिलै, फोनमा एउटी केटीको आवाज आयो, “मलाई आनन्दले बस्न देउ, बाहिर नआउनु प्लिज |” म झस्किए | मलाई केहि सुझेन निकीताको चिन्ताले म पागल हुँदै थिए | फोन रिसिभर त्यतिकै फालेर निकीतालाई लिन दौडिए | देखे निकीता भर्याङ्गमा बसेर कहिले रुँदै थिइन् "हुहुहु..हह.!" त कहिले हास्दै | "हीहीहीssss...हाहाहा !!"

“निकीता ! के भयो ? जाउ ! भित्र जाउ यार, अबेर भइसक्यो | तिमीलाई डाक्टरले आराम गर्न भनेको छ | जाऔ भित्र गएर पल्ट |” निकीताको नजिक हुँदै भने | तर निकीता ! निकीता नभएर अर्कै भइसकेकी थिईन | अनि गर्जेर अर्कै स्वरमा भनिन् “म जाँदिन यहाँबाट | उसले भनेको थियो | यहिँ मेरो प्रतिक्षा गर्नु | उ आउने छ, तिन पनि बज्नै लाग्यो | म यहिँ बसेर उसको प्रतिक्षा गरिरहने छु |”

म यो सुनेर डरले कापिसकेको थिए | जीउ सिस्सिएर आयो | आफ्नो मुटुको धड्कन मैले आफैले सुन्न सक्ने गरि जोर-जोरले धड्कीन थाल्यो | मैले निकीताको यस्तो रुप न कहिलै देखेको थिए | नत उसको यस्तो स्वर कहिलै सुनेको थिए | यो स्वर निकीताको हुँदै होइन मलाई पक्का थियो | म त्यसै ठिङ्ग उभी रहे | मनमनै “हनुमान चालिसा” पाठ गरे | अलि साहास आए जस्तो अनुभिती भयो | केहि छिन पछी लामो साँस ताने, मन दह्रो पारी अनि आफुलाई सम्भाल्दै चिच्याएर कराएर “निकीता अब भयो | धेरै भयो | चुप लाग अब ! चुपचाप उठेर भित्र हिड | नत्र म यहाँबाट जान्छु ! तिमीलाई यहिँ छोडेर सधै-सधैका निम्ती |”

मैले यती भन्ने बित्तिकै... थाहा छैन के भयो? निकीता रुँदै म तिर फर्केर भनिन् “नाई ! हुँदैन, तिमी यसलाई छोडेर नजानु नत्र यसको पनि यहिँ हाल हुन्छ मेरो जस्तो | म जाँदैछु यहाँबाट | अब यहाँअरु कोही मर्ने छैन,....कोइ पनि मर्ने छैन |”

त्यस पछी निकीता नराम्रोसंग चिच्याईन “आआssआsssआssआsss” अनि बेहोस भईन | निकीताको चिच्याहात सुनेर अरु फ्ल्याटका मान्छेहरु आ-आफ्नो फ्ल्याटबाट निस्किएर ढोका-ढोकामा उभिएर हेर्न थाले | तर कसैले केही सोधेन र मदत पनि गरेन | टोलाई मात्र रहयो | मैले निकीतालाई बोकेर भित्र फ्ल्याटमा लिएर गए | कोठामा लगेर बेडमा सुताए | एकछिन पछी सेकुरिटी गार्डसंगै डाक्टर शाक्य आउनु भयो | सेकुरिटी गार्डले के भएको हो कुरा बुझ्न खोज्दै थियो तर मैले वास्तविक भनिन् |
डाक्टर शाक्यले निकीताको नाडी र निधार छामी सकेपछी, "अहिले ज्वरो अलि कम भएको छ | डोन्ट वरी सी विल बि फाइन |" भन्नुभयो | अनि अलि आफ्नो निधार खुम्च्याउन्दै फेरी, "स्टेअर्समा केही अन्यूजुअल?" सोध्नु भयो |

"यस डाक्टर " मैले टाउको हलाउन्दै भने |

"वेल राजेन्द्र जी ! हाम्रो प्रोफेसनमा, यस्तो कुराको बिलिभ त गर्दैनौ | तर साइन्सले प्रमाणित गर्न नसकेता पनि कुनै-कुनै एनर्जी वा भनौ फोर्स, साइन्स भन्दा माथी नै हुन्छ | जसलाई देख्न त सक्दैनौ तर आफ्नो अस्तित्वको प्रमाण दिईरहन्छ | जसलाई अनुभव गरेर मात्र बिलिभ हुन्छ |" यति भनि मेरो कुममा आफ्नो हातले दुई पटक थपथपाएर डाक्टर शाक्य ढोकासम्म जानु भयो | अनी सेक्युरिटी गार्डसंगै उभिएर, "सो, टेक केयर राजेन्द्र जी एण्ड गुडनाईट" भन्नु भयो |

“गुडनाइट डाक्टर साप एण्ड थ्यांकयु" मैले डाक्टर शाक्यलाई हेर्दै भने |

 “गुडनाइट सर” सेकुरिटी गार्डले पनि भन्यो |

“गुडनाइट गार्ड दाई"

अनि दुवै फर्केर हिडे | ढोका नजिक गएर हेरे, भर्याङ्गको ऐनामा देखियो, दुवै भर्याङ्गबाट मुनी झर्दै थिए | मैले ढोका लगाए |

बिहानसम्म निकीताको ज्वरो पनि निको भइसकेको थियो | तर कमजोरी जाँदा-जाँदै धेरै समय लाग्यो | दिन बित्यो, हफ्ता बित्यो | त्यस रातको घटनापछी मैले भर्याङ्गमा वा ऐनामा कहिलै कोही बसेको देखेन |

निकीता ठिक भइसकेपछी; उसले मलाइ भनिन | त्यो रात उ लिफ्टमा चढेर फ्ल्याटमा आउंदै थिइन् | फ्ल्याट अगाडी उसले भर्याङ्गमा बिहेको सारीमा सजिएकी एउटी केटीलाई देखिन | “को हो यो बेहुली?, किन यहाँ बसेकी होली?” यहि सोची, निकीता उनीसंग सोध्न नजिक गईन | त्यो केटीले एक्कासी पागल झैँ वर्ताब गर्न थालिन | अनि निकीता माथी बागले झैँ झम्तिईन | निकीता हात खुट्टा चलाउँदै थिइन् | तर सबै हावामै थियो | निकीता त्यो केटीलाई छुन पनि सकेकी थीइनन् | जसोतसो, निकीता उठेर फल्याटभित्र भाग्दा ऐनामा आफ्नो प्रतिविम्बमा उसले आफुलाई नभई त्यो केटीलाई देखिन | त्यसपछीको घटना उसलाई केहि याद थिएन |

मैले यसबारे पुरानो सेकुरिटी गार्डलाई भेटेर सोधे तर केहि थाहा छैन भनेर कुरा गर्न मानेन | त्यसपछी मैले घरपतिलाई नै सोध्दा ठिक सम्झेर वहाको घर गए | घरपतिलाई सोधेर थाहा भयो |

हामी भन्दा पहिले यहाँ सुप्रिया नाम गरेकी एउटी केटि बस्थिईन | उसले आफ्नै कलेजको केटा बिकासलाई धेरै माया गर्थिन् | दुवै एक अर्काबिना बाच्न नसक्ने स्थिती थियो | बिकासको रुची संगीतमा धेरै थियो | घरबाट बिकासलाई कहिलै संगीतमा सपोर्ट थिएन तर सुप्रियाले सधै बिकासलाई सपोर्ट गर्थीन | उसको हरेक कन्सर्टमा साथ जान्थीइन र म्युजिक कम्पोज गर्दा मद्दत पनि गर्थिन | कम्पोजमा कहाँ निर के छुट्यो उसले तत्काल बताउथीन | एक पटक यस्तै सच्याउने क्रममा बिकासले गितार बजाउंदै सुप्रियाको आँखामा हेर्दै, “तिमी नभए जिन्दगानी काँडा सरीछ” गायरै भन्यो |

“ल-ल धेरै अर्काको गित गायर मलाई इम्प्रेस पार्न नखोज, से समथिंग न्यु” सुप्रियाले बिकासको गाला मुसार्दै उठिन |

बिकासले सुप्रियाको हात समातेर केहि बेर सोच्दै “हरेक रात तिमीलाई नै सम्झिन्छु,

तिम्रो माया बिना पागल भई जान्छु” मुस्कुराउन्दै भन्यो | आफ्नो लाईन कस्तो छ ? भनेर सोचेको जस्तो गरि आफ्नो आँखी भौ उचाली इसारा गर्यो |

सुप्रियाले पनि बिकासको आँखामा हेर्दै, “यो लाईन इनकम्प्लिट छ अर्को लाईन सायद यस्तो हुनु पर्छ | अम्म !” भन्दै केहि छिन सोचिन | अनि बिकासकै नजिक गएर मुस्कुराउन्दै,

“हरेक रात तिमीलाई नै सम्झिन्छु,

तिम्रो माया बिना पागल भई जान्छु

कल्पनाको संसारमा तिमीलाई नै खोजी हिडे

यो अन्जान सहरमा तिमीलाई नै सम्झी हिडे” थपिन | यस पाली सुप्रियाले आफ्नो आँखीभौ उचालीन | बिकासले आफ्नो दाँया हातको चोर औला र बूढी औला जोडेर राम्रोको सङ्केत दियो | अनि कोठाभरी दुवैको हाँसो गुन्जियो | झ्यालमा अडेस लागेर बसेका एक जोडी परेवा आफ्नो पंख फैलाउन्दै आकाशमा कतै बिलिन भयो | दुवैको हाँसो अझै थामेको थिएन |

म्युजिक इन्त्रुमेंट आफ्नो घर लिएर जान नमिल्दा सुप्रियाकै घरमा छोडेर जान्थियो | त्यो इन्त्रुमेंटहरु बडो जतनका साथ सम्भालेर राख्थिईन सुप्रियाले |

समय बित्यो, कलेज सकेर दुईजनाले बिहे गर्ने निधो गरे | तर बिकासको घरमा मानेन | कारण, बिकास धेरै घनी परिवारको एकलो छोरा थियो र सुप्रिया मिडल क्लास परिवारकी छोरी | तर सबैको अगेन्सटमा गएर दुवैले कोट म्यारिज गर्ने विचार गर्यो | कोट म्यारिजको डेट फिक्स् भयो अनि समय पनि, तिन बजे सुप्रियालाई बिकासले पिकअप गरेर चार बजे रेजिस्टार अफिस पुग्ने |

बिहेको सपिङ्ग पनि गरे दुवै जनाले | खुशी देखिन्थीइन सुप्रिया त्यस दिन, यति खुशी सायद सुप्रिया आफ्नो जिन्दगीमा कहिलै भएकी थीइनन् | कोट म्यारिज गर्ने दिन पनि आयो | सुप्रिया सजिधजी बिकासको प्रतिक्षा गर्दै थिइन् |

तर, त्यो दिन बिकासले अरु ठाउमा अर्कै केटिसंग बिहे गर्यो | केटी पनि धनीघरकी युयसको एन.आर.एन थिइन् | बिहे पछी दुवै अमेरिकामै सेटल हुने रहेछ |

सुप्रिया यहि भर्याङ्गमा बिहेको सारी लगाएर सिंगारपतारगरि बिकासको व्यग्रताका साथ प्रतिक्षा गर्दै बसिन | तिन बज्यो, चार बज्यो, पाँच बज्यो तर बिकास आएन | अनि उसकी एउटी साथी आएर बिकासले अर्कै केटीसंग बिहे गरेको खबर सुनाईन | सुप्रिया शक् मा परिन केहि नबोलि टोलाएर भर्याङ्गबाट झर्दा-झर्दै उसको खुट्टा चिप्लियो | चिप्लिएर लड्दा यहि भर्याङ्गमा टाउको ठोकिएर उसको मृत्यु भयो | उनिहरुको बिहे हुन सकेन | सुप्रियाको जिन्दगीको घडीमा त्यो “तिन” कहिलै बजेन | कहिलै |

यथार्थ हो ! मायाको पनि उचित मूल्य लगाउने व्यक्ति चाहिएको छ जिन्दगीको बजारमा | मूल्य सहि त प्रेम आफ्नो नत्र अरु कसैको |

समाप्त

-विलियम न्युरोज © २०७७ बि.सं.

मिस् यु (Horror सानो कथा) Episode -3

मिस यु

~ जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? ~

“चियर्सSSSSSS”

बिनय,आकास र प्रविन धेरै वर्ष पछि उनीहरुको भेट भयो | कलेज सकेपछी उनीहरु पहिलो पल्ट जम्घट गर्दै थिए | कलेजका इ साथीहरुलाई पार्टी त गर्नै थियो | आखिर उनीहरु यत्रो वर्ष पछी रियुनाइट भएका थिए | बिनयको खाली घरको छतमै सारा खाने पिउने समानहरु लिएर बस्यो |

“यार ! बिकास कहाँ छ आज भोलि ? फेसबुकमा कत्ति खोजे त्यसलाई भेट्दै भेटिंदैन त |” बिनयले विस्कीको चुस्की लगाउंदै सोध्यो |

“खोई यार ! मलाई पनि खासै थाहा छैन |” ज़िप्पो लाइटरले चुरोट सल्काउदै प्रविनले भन्यो |

“सिंगर बन्ने खुब शोख थियो त्यसलाई है |” भन्दै आकासले आफ्नो मोबाइलमा गीत चयन गरिबजायो |

“आकाशैको, होओ-ओ
आकाशैको, थैलोमैलो

बदलुको घेरो, बदलुको घेरो
जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? (ल है!)
कस्तो कर्म यो मेरो?...” कर्मा ब्याण्डको “हुक्का” गित वातावरणमा घन्किन थाल्यो | र साथै “ल है!” भन्दै उनीहरुले विस्कीको गिलास हावामा हलाउन्दै लय मिलाउन थाल्यो |

“यो गित त विकासले सिनियरको फेर्वेलमा (कभर) गएको थियो नि होइन र?” बिनयले सोध्यो |

“हो नि...! एकपल्ट देखेको थिए मैले उसलाई, काठमाडौँ मलमा बिहेको सपिङ्ग गर्दै थियो|” चिकेनको एक चोक्टा चुडाल्दै आकासले बोल्यो |

“हो र ? कोसंग बिहे गर्न लागेको थियो त्यसले?” आँखा चम्काउदै बिनयले फेरी सोध्यो |

“अरु कोसंग हुनु र ? त्यहि सुप्रियासंग होला? कलेजमा हुँदा उनीहरुलाई प्रेमरोगले खुब च्यापेका थिए |” आफ्नो गिलासमा विस्कीको एक पेग थप्दै प्रविनले भन्यो |

“सुप्रियाको पछी त !... तँ पनि परेको थिस क्यारे |” बिनयले प्रविनको मुख हेर्दै भन्यो |

“ह्या ! त्यो त्यसै बिकासको बिल्ला गर्न उ यसले हल्ला फैलाएको |” प्रविनले आकासलाइ चुरोट च्यापेको औला तेर्साउन्दै भन्यो | त्यस पछी छतमा हाँसोको हल्ला गुन्जियो |

वर्षौ देखीको लुकेका रहस्य,घटना, कथाहरु, एक-एक गरि बाहिर आउंदै थियो | कुरैकुरामा त्यहिँ घरको कुरा पनि निस्कियो जुन घरको छतमा उनिहरु रियुनाइट पार्टी गर्दै थिए | आकास र प्रविन पटक-पटक त्यो दिनको घटनाबारे कुरा दोहराई-तेह्राइ सोधी रहेकाथिए | जुन घटना पछी कलेजमा बिनय शान्त बस्ने भएको थियो | बिनय केही छिन चुप बस्यो |

केहि पलको चुपप्पी पछी विस्कीको दोस्रो गिलास रित्याएर बिनय बोल्यो “त्यस दिन म कलेजबाट अलि चाडै घर फर्केको थिए | तिमीहरु दुईजना तोर्नामेंट खेल्न धरान गएका थियौ | त्यस दिन मेरो जीउ पनि सन्चो थिएन | मैले सोचे घर गएर आराम गर्छु | घर आएर मैले देखे, घरको चारै तिर भिड लागेको थियो | यहि घरको मुनी तल्लामा शर्मा अंकल, उनकी श्रीमती र उनकी छोरी सीवानी बस्थीइन | मैले घरको गेट बाहिरबाटै शर्मा आन्टीको रुवाई सुने | त्यो रुवाई म कहिलै भुल्न सक्दिन | मेरी आमा र टोल छिमेकीहरु उनलाई चुप गराउन कोशिश गर्दै थिईन र शर्मा अंकल टाउकोमा हात राखी एउटा कुनामा बस्नु भएको थियो | कोठा भित्र हेरे पंखामा आन्टीकै सारीमा बाँधीएकी सीवानीको लास झुण्डी रहेकोथियो | त्यो दृश्य म कहिलै भुल्न सक्दिन | सीवानीको आँखा बाहिर निस्कीएको थियो | हामी मध्ये कसैले पनि सोचेकै थिएनौ, सीवानीले कुनै दिन यस्तो गर्छिन भनेर | कोठामा एउटा सुइसाइड् नोट पनि थियो | जसबाट थाहा भयो की उसलाई कुनै केटासंग प्रेम थियो | त्यो केटाको आफ्नो कलेजको एउटी क्लासमेटसंग अफेर भएको कारण सहन नसकी उसले आफ्नो ज्यान लियो | त्यो सुइसाइड् नोटको कुरा पढ्दा-पढ्दै अंकल,आन्टीले पटक-पटक आफुलाई नै धिक्कार्नु भयो | पुलिसले पनि सारीलाइ नखोली, बीचबाटै काटेर उसको लास झिक्यो | पुलिसहरुले लासलाई स्ट्रेचरमा बाँधेर लगिरहेको थियो | स्ट्रेचर ढोकामा ठोकिन लागेको थियो | मैले सीवानीको लासको टाउकोमा हात राखेर उसको टाउको ढोकामा ठोकिनबाट बचाए | पुलिसहरुले उसको लासलाइ भ्यानमा राख्यो | अनि घटनाक्रमको हरेक विवरणहरु सहित फोटोहरु खिच्न थाल्यो | थाहा छैन किन ? त्यति बेला मलाई के भएको थियो ? म भ्यान नजिक गए | जस्तो लाग्यो कुनै अदृश्य शक्तीले मलाइ तान्दै छ | म लास नजिक पुग्ने बित्तिकै एक्कासी वातावरण सबै शान्त भयो | रुवाई, हल्लाहरु केहि पनि सुनिन मैले | अनि सीवानी जो लास भइसकेकी थिईन | मैले...! मात्र मैले उसको स्वर सुने “तिमीले मेरो टाउको ढोकामा ठोकिनुबाट बचायौ | तिमीले मलाई मद्दत गर्यौ | अब म तिम्रो मद्दत गर्छु |...सधैका लागी |”

म त त्यो दश सेकेन्ड मै चिसिएर गए | साँस फेर्न गाह्रो भयो मलाई | आँखा धमिलिएर गयो | जब मलाइ होस् आयो | म आफ्नो बेडमा पल्टी रहेकोथिए | अनि मेरी आमा रुँदै थिईन | श्राद्ध भएको केहि दिन पछी शर्मा अंकल र आन्टी यो घरलाई सधैको लागी छोडेर जानु भयो | अनि हामी पनि अर्को घरमा शिफ्त भयौ | यो घर धेरै पटक भाडामा दिन कोशिस गरियो | हेर्न धेरै आए-गए | तर यो घरमा आज सम्म कोही टिक्न सकेन | आज पनि त्यो सारीको टुक्रा त्यहि झुन्डिरहेको छ |”

बिनयले प्रविन र आकासलाई यो सब भन्दै थियो | आकासले हास्दै भन्यो “हा..हा..हा....! भाई ! तिमी यत्ति राम्रो कथा सुनाउछौ | फिल्महरुमा ट्राइ किन गर्दैनौ ? तेरो कथा ब्लक बस्टर हिट हुन्छ यार |”

बिनयलाई अलि नराम्रो लाग्यो | “ओके त्यसो भए तलाई थाहै छ मेरो पढाई | पहिला कस्तो थियो र त्यस पछीको इग्जाममा म कलेज टपर कसरी भए ?” बिनयले उनीहरुलाई एकोहोरो हेरेर भन्यो |

प्रविनले मासुको फिल्लासंगै चिउरा चपाउदै सोध्यो “कसरी नी ?”

आकासको हाँसो फेरी गुन्जियो “हा..हा..हा....! भूतले सिकायो यसलाई हाहाहा...दाई पुग्यो अब, कती हासाउछस यार |”

यस पालि बिनयले रिस थाम्नै सकेन | उसले रिसाउदै भन्यो “तलाई बिश्वास छैन ? हा !? तलाई मेरो बिश्वास लाग्दै होइन ? हिड म तलाई देखाउँछु | त्यो सिंलिंगको हुकमा झुन्डेको सारीको टुक्रा |”

बिनय उनिहरु दुवैलाई अँध्यारोमा मोबाइलको टर्चको प्रकाश देखाउंदै मुनी कोठामा लिएर गयो | सुनसान खाली घरमा उनीहरुको पध्चापको आवाज भर्याङ्ग भरि सुनियो | पुरानो वर्षौ देखी बन्द रहेको ढोका खोलियो | वर्षौ देखी खिया लागेको ढोकाको कप्जा घर्सिंदा “कुईईईई-ढ्याक” आवाजले घरको वातावरणमा थप त्रसित बनायो | कोठा भित्र गएर बिनयले मोबाइलको प्रकाशमा माथी सिलिङ्गमै नहेरी खुशीले भन्यो “त्यहाँ हेर, देखेयौ की देखेनौ ? धुलोले भरेको त्यो सारीको टुक्रा |”

आकास र प्रविनको खुलेको मुख देखेर बिनय आफै फर्कियो | सिलिङ्गमा हेर्यो त्यहाँ कुनै सारीको टुक्रा बाँधेको थिएन |

बिनयले उनीहरु दुवैलाई भन्यो “एक मिनेट रोक ! म फियुज रुममा गएर लाइट्स अन गरेर आउछु | यहि छ म तिमीहरुलाइ देखाउँछु |” यति भनि बिनय कोठाबाट बाहिर निस्कियो | फियुज रुममा गएर उसले मेन स्विच अन गर्यो | पुरा घरमा एक-एक गरि सारा बत्ति बल्यो | फर्केर दौडिदै त्यहि कोठामा आयो | त्यो सारीको टुक्रा त्यहिँ जस्तोको त्यस्तै झुण्डीएको देखेर बिनय एकदमै खुशीले उफ्रियो | तर आकास र प्रविन त्यहाँ थिएन | उसले कोठामा यताउटा हेर्यो | आकास र प्रविनलाई बिनयले कहिँ देखेन | बाहिर निस्केर बिनय चिच्यायो “अरे कहाँ मर्यो दुवै जना ? आकास?... ...प्रविन...?” 

उ फर्केर त्यहि कोठामा पस्दै थियो | मिटर रुमबाट एउटा आवाज सुन्यो “कुईईई खत-खत”

“हा..हा..हा.. ! मेरो घरमा मैसंग मजाक? अरे बच्चा बेलाको यो गेम ठुलो भइसके पछी राम्रो लाग्दैन |” बोल्दा-बोल्दै बिनय मिटर रुमको तर्फ जाँदै थियो | जोडले मेन स्विच अफ भएको आवाज आयो “ट्याक्क” अनि सारा बत्ती फेरी निभ्यो | दुवैको नाम “आकास...?, प्रविन...?” पटक-पटक लिंदै बिनय मिटर रूममा गयो |

त्यहा कोई थिएन | बिनयले यता-उति हेर्यो | रित्तो कोठामा कोही थिएन | उसले देख्छ कसलाई ? बिनयले फेरी लाईट अन गर्यो |  अनि त्यहि कोठामा फेरी जाँदै थियो | भर्याङ्गमा चड्दै गर्दा त्यो कोठाबाट केहि चिज घिसार्दै गरेको आवाज आउदै गरेको सुन्यो | आवाज सुन्ने बित्तिकै बिनय दौडेर कोठामा गयो | आकास र प्रविन नै होला यति त पक्का थियो | तर उसको यो सोच गलत ठहरियो | उ त्यो कोठा भित्र पस्दै गर्दा देख्यो एउटा कुर्सी जुन कुनामा राखेको थियो | त्यो कुर्सी सिलिंगको पंखाको हुकमा बाँधेको सारीको टुक्राको ठिक मुनी सम्म कोही घिसार्दै लिएर गएको थियो | धुलो जमेको जमिनमा कुर्सी घिसारेको चिन्ह बनेको थियो | र कुर्सीको माथी दुई खुट्टाको डाम पनि बसेको थियो | केहि गडबड भइरहेको थियो, उसले बुझ्यो | तुरुन्त फर्केर छत् तीर दौडियो | छतमा पुग्दा हेर्यो प्रविन र आकास त्यहि बसेर विस्की पिउंदै कुरा गर्दै थियो |

बिनय एकदम रिसले बोल्यो “म तिमीहरुलाइ मुनी खोज्दै छु | तिमीहरु भने मलाई त्यहि छोडेर यहाँ गफ गर्दैछौ?” आकास र प्रविनले एक-अर्काको मुख हेर्यो | फेरी दुवैले संगै बिनयलाइ हेर्यो |

अनि आकासले भन्यो “तँ पागल त भईनस? हामी त यहिँ अघि देखी बसेका छौ | तै अचानक मुनी गइस् | हामीलाई लाग्यो तँ सायद बाथरुम गएको होला | तँ यदि माथी नआएको भए हामी मुनी नै जान्थियौ तलाई खोज्न |” आकासको कुरा सुनेर बिनयको पारा चड्यो |

उसले रिसले भन्यो “साले तिमीहरुलाइ मजाक लाग्दै छ ? आउ म देखाउछु तिमीहरुलाई त्यो कोठाको सत्य | मसंग हिड |”

यति भनि उनीहरु दुवैलाई लिएर मुनीकोठामा गयो | छतबाट हिड्दै अनि करिडोरमा पुग्यो | सुनसान खाली घरमा उनीहरुको पध्चापको मात्र आवाज गुन्जियो | कोठामा पुगेर उसले ढोका खोल्यो | ढोका खोल्दा फेरी अघिकै जस्तो कप्जा घर्सिंदा “कुईईईई-ढ्याक” आवाज आयो |

“त्यहाँ हेर त्यो सारीको टुक्रा जसमा झुन्डिएर सीवानीले आफ्नो ज्यान दिएकी थिईन |” यति भनेर बिनय पछाडी फर्कियो | उसको पछाडी त्यहाँ कोही थिएन | छक्क पर्दै फेरी अगाडी फर्कियो | कोठामा कुर्सी कुनामै थियो र त्यहाँ कुनै सारीको टुक्रा झुन्डिएको थिएन | अनि उसको पछाडी आकास र प्रविन पनि थिएन | छत् माथी हेर्यो | ध्यान दिएर सुन्यो | त्यहाँबाट पनि केही आवाज आइरहेको थिएन | चारै तिर खुब अँध्यारो र सुनसान थियो | बिनय छतबाट आउदै गरेको हल्का प्रकासको सहाराले छत् तिर जान दौडियो | दौडीदा-दैडीन्दै छतको ढोकामा पुगेको मात्र के थियो | ढोका जोडले उसको मुखैमा बन्द भयो | बिनय छतको ढोका आतिन्दै खटखटायो | ढोकाको ह्याँदिल समाएर लक् खोल्ने प्रयास गर्दै थियो तर केहि फाइदा भएन | यहि पागलपनको बीच उसले केहि आवाज सुन्यो |

ध्यान दिएर सुन्यो “जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?” स्त्रीको सुरीलो स्वर अँध्यारो वातावरणमा गुन्जियो | उसको ध्यान टुट्यो | फेरी ध्यान दिएर सुन्यो’ यसपाली “बिनय-बिनय” भन्दै आकास र प्रविनले उसलाई पुर्कार्दै गरेको सुनियो | बिनय त्यहाँबाट आवाज आईरहेको दिशातीर दौडियो | आई रहेको आवाज पछ्याउंदै जाँदा बिनय फेरी त्यहि कोठामा पुग्यो | जहाँ सीवानीले आत्माहत्या गरेकी थिईन | त्यहाँ गएर उसले देख्यो कुर्सी फेरी त्यहिँ सिकिंगको मुनी थियो | सिलिंगको हुकमा सारीको टुक्रा देख्यो | कुर्सी माथी कसैको दुई खुट्टाको डाम थियो | अनि कोठाको भित्ताहरुमा लेखेको थियो “मिस् यु-मिस् यु-मिस् यु” एक्कासी एउटा आवाज पटक-पटक दाँयाबाट बाँया कानमा गुन्जियो “मैले भनेकी थिए, मेरो बारेमा कसैलाई नभन्नु, मैले...भनेकीsss थि…ए, मेरो बारेमा कसैssssलाई नभन्नु..नुनुsss तर...!” स्वर मसिनो हुँदै ...“जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो” रोकियो |

अचानक, बिनयको ठिक पछाडी कोठाको ढोका जोडले बन्द भयो “ढ्याम्म” | बिनयसंग अब चाहेर पनि भाग्नलाई कुनै बाटो थिएन | उ चारैतिर दौडियो | झ्याल खोल्न खोज्यो, ढोका खोल्न खोज्यो तर खुलेन | बिनय डरले चिच्यायो “मलाई बचाउ ! ह्याईई ईई ! आकास,...प्रविन ! मलाई बचाउउउउ |”

बिनयको चिच्चियाहाट सुनेर आकास र प्रविनले ढोका खोल्न खोज्यो | झ्याल खोल्न खोज्यो तर खुलेन अनि कोठाको भेन्टिलेटरको झ्यालबाट आकास र प्रविनले हेर्यो, बिनय त्यहि सिंलिंगको हुकमा एउटा सारी बाँडीरहेको अनि हास्दा-हास्दै आफुसंगै कुरा गर्दै गरेको देख्यो “उफ्फ़ ! तिमी पनि पागल नै हौ | आउंदै छु बाबा पाँच मिनेट रोकन | एउटा हेल्प त गर्दैनौ मेरो यो बाँड्नलाई ! राम्रोसंग टाइट बाँधे पो चाडै तिमी भा’ ठाउमा आउनसक्छु |”

यो हेर्ने बित्तकै प्रविन र आकास दुवै अतालिएर जोड-जोडले ढोका घच्घच्याउन थाल्यो | “बिनय यो के गर्दै छौ | ढोका खोल ! खोल ढोका !”

ढोकामा “धम-धम, ध्याम-ध्याम”को आवाजले बिनय निन्द्राबाट बिउझेको जस्तो गरी होसमा आयो | आँखा मिच्दै यताउटा हेर्न थाल्यो | कोठाको सिचुएसन ज्ञात हुने बित्तिकै घुँडाले टेकेर रुन कराउन थाल्यो |

रुँदै उसले भन्यो “मलाइ थाहा थिएन सीवानी तिम्रो बारेमा, मलाइ थाहा थिएन तिम्रो मनमा के थियो | मैले त सधै तिमीलाई आफ्नो साथी सम्झंथिए | तिमीले नै मलाई गलत सम्झेकी थियौ | मेरो गलफ्रेन्ड थियो जो अहिले मेरी श्रीमती हुन् | मेरो एउटी छोरी छिन | उनीहरुको के हुन्छ ? यदि मलाई केहि भयो भने ! मलाई माफ गरि देउ सीवानी ! मलाई केहि थाहा थिएन तिम्रो फीलिङ्गसको बारेमा, केहि थाहा थिएनsss |”

सीवानी बिनयसंग प्रेम गर्थीन | तर आफ्नो मनको कुरा कहिलै भन्न सकेकी थिईनन् | बिनयले सधै उसलाई एउटी राम्रो साथीको रुपमै हेर्थियो | बिनयको कलेजमा सिनियर फेर्वेल पार्टी हुँदा सीवानी पनि गएकी थिइन् विकासले त्यस दिन कर्मा ब्याण्डको “हुक्का” कभर गाउँदै गर्दा

“कुरो छिनो फानो गर्न, घर आऊआऊ लाग्छ”

“ल है!”

“जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो?”

“ल है!” मा तालमा ताल मिलाएर खुब नाचेकी थिईन सीवानी बिनयसंग | यो देखेर बिनयको क्लासमेट अस्मिता जेलस भइकी थिईन |

सीवानीले आफ्नो पढाई-लेखाई, डान्स, संगीत गरी आफ्नो सारा ट्यालेन्टमा धेरै राम्रो गरिन | तर जब प्रेममा हारिन जीउन सकिनन् | अनि उसले सुइसाइड् गरिन |

भन्छन प्रेममा मान्छेहरु यत्ति मतलबी हुन्छन | उसले यो पनि भुल्दै जानछ, उसको प्रेमले नै उसको प्रेमीलाई सबै भन्दा बडी चोट लगाउने गर्छ |

बिनयको दिमागी हातल आज ठिक छैन | जुन घरमा कोही खुट्टा पनि राख्न सक्दैन थियो | आज उ त्यहाँ एक्लै बस्छ | पागल झैँ एक्लै गुनगुनाउँछ “जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?”

अनि कोठाभरीको भित्तामा “मिस् यु- मिस् यु- मिस् यु” लेखाई देखिन थाल्छ |

बिनय कहिँ बाहिर निस्कदैन | त्यो भुताहा घरमा उ एक्लै बस्छ | देख्नेले भन्छन हरेक रात त्यो घरको कोठाको झ्यालनीर दुई आकृती बल डान्स गर्छन | अनि वातावरणमा अनयासै संगीत गुन्जिन थाल्छ |

“माथ्ला घरको कुर्सी, माथ्ला घरको कुर्सी

जोवन खेर जान्छ घरी यता र उती (ल है!)
जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?”

समाप्त

-विलियम न्युरोज © २०७७ बि.सं.