प्रतिक्षा- Chapter 2 (Horror सानो कथा) Episode -4

प्रतिक्षा- Chapter 2

म उसलाई भुल्न खोज्दै थिए | तर भुल्न सकीरहेको थिईन | फ्ल्याट लिनु भन्दा पहिले थरि-थरिका कथा र कुराहरु नसुनेको पनि होइन उसको बारे | तर बिश्वास गर्न गाह्रो भयो | जब सम्म मैले आफैले अनुभव गरिन | भनिन्छ नि, सुनेको कुरा भन्दा वास्तविकता नै अदभुत हुन्छ |

म राजेन्द्र | गाउँबाट काठमाडौँ पढ्न आए | पढाई सकियो, जागिर पनि लाग्यो | मेरो पढाई गाउँमा काम लागेन | त्यसैले म काठमाडौँ मै प्राइभेट आई टि कम्पनीमा जागिर गरेर बसे | बुवा-आमालाईसंगै बस्न कति आग्रह गरे तर मान्नु भएन | एक्लो ज्यान चार बाई चारको कोठा ठिकै थियो |

अहिले म सनराइज होमसको बिल्डिंगमा बस्छु | यहाँ करिब दुई हफ्ता पहिलै सिफ्ट भएको हुँ | घरमा मेरो बिहेको कुरा चल्दै छ | बिवाह पछी, ठुलो कोठा चाहिँदो रहेछ | काठमाडौँमा घर किन्ने वा बनाउने हिम्मत भएन | त्यसैले मैले यो फ्ल्याट लिए | फुल फर्निस्ट फ्ल्याट राम्रो अनि चिटिक्क परेकोछ | मैले अरु फर्निचरहरु किनी राख्न परेन | ल्याएको आफ्नो सर समान र लुगा, फाटा कप्बोर्डमा मिलाएर राखे |

मेरो ढोकाको ठिक बाहिर एउटा ठुलो ऐना राखिएको छ | जसमा म अफिस जाँदा सधै प्रोफेस्नल देखेको छु की छैन भनेर एक छिन अगाडी उभिएर जुत्ता देखी कपालसम्म नियालेर हेर्नेगर्छु | ऐनाको अर्को खुबी भन्नै पर्दा, त्यसमा भर्याङ्गबाट ओहोर-दोहोर गर्ने मान्छेहरु मैले प्राय देख्ने गर्छु | यदि मेरो फल्याटको ढोका खुल्ला छ भने ! अहिले त म एक्लै छु र मेरो लापरवाहीका कारण प्राय ढोका खुल्ला नै रहनछ |

एकरात म टीबी हेर्दै थिए | एचबिओ च्यानलमा मेरो फेभरेट सिरियल गेम्स अफ थ्रोंस आउदै थियो | टीबी हेर्दै थिए, निन्द्रा लागेको थाहै भएन छ | हातमा रहेको जुसको गिलास काखमै पोखिएछ | "आच्छु छु" ट्राउजर भिजेर झस्किन्दै बिउझिए | टावेल लिएर बाथरूम गएर, सफा गरेर भिजेको ट्राउजर त्यहिँ फुकालेर आए | अर्को ट्राउजर फेर्न कप्बोर्डमा खोज्न थाले | लुगाहरु पन्छ्याउन्दै ट्राउजर खोज्दै थिए | कुनातीर केहि चिजमा हात ठोकियो | छामेर हेरे केहि कडा चिज भेटियो | बाहिर निकालेर हेरे, चारकुन्ने लेदरको गितार ब्याग रहेछ | ब्याग खोलेर हेर्दा, एउटा कालो गीतार र केहि म्युजिकका सामग्रीहरु थिए | सायद घरपतीको होला | आफ्नो समान लग्दा छुटेको हुन सक्छ - सोचे | त्यसैले भोली घरपतीलाई दिने भनेर बाहिरै राखे | अर्को ट्राउजर फेरेर सुत्ने तरखर गर्न तिर लागे | सुत्न जानु भन्दा पहिला, ढोका बन्द गर्न गए | ढोका बन्द गर्नै लागेको थिए, अचानक, ऐनामा आँखा गयो | मैले हेरे, एउटी केटी भर्याङ्गमा बसी रहेकी थिईन |

सेभेन्थ फ्लोरमाथी कोही यसै आएर भर्याङ्गमा बस्नु अस्वाभाविक लाग्यो | अनि यो केटीको अनुहार पनि मलाई चिनेजानेको जस्तो लागेन | अलि नियालेर हेरे तर मध्यम प्रकासमा अनुहार अलि प्रस्ट देखेन | मैले राम्रोसंग हेर्न, तुरुन्त बाहिरको बत्ति बाली बाहिर निस्के |

तर भर्याङ्गमा कोही थिएन | म तुरुन्त फ्ल्याट भित्र गए | सेकुरेटीलाई फोन गरेर सबैतिर राम्ररी चेक गर्न भने | सेकुरेटीले पुरै बिल्डिंग चेक गर्यो तर कहिँ पनि केहि देखेन | त्यसपछी म पनि सेकुरेटी गार्डसंगै बसे | तर केहि फाइदा भएन | मैले पनि पुरै बिल्डिंगमा कहिँ कोई केटी फेरी देखीन | सबैतीर चेक गरिसकेपछी म आफ्नो फ्ल्याटमा फर्किए | ढोका खोली भित्र गए | भित्र पस्ने बित्तिकै एउटा अजिब गन्ध मेरो नाकमा ठोकियो | त्यो गन्ध पुरै फ्ल्याट भरी छरिएको थियो र फ्ल्याटको सारा समानहरु उथलपुथल थियो |

“यो पक्कै त्यहि केटीको काम हुन सक्छ” मैले अडकल काटे |

मैले कुनै चिजमा हात नलगाई सबै भन्दा पहिला कप्बोर्डभित्र रहेको लकरमा डक्युमेंट्स र पैसा चेक गरे | धन्न ! सबै आ-आफ्नो ठाउमा थियो | कुनै चिज चोरी वा गायब भएको थिएन | म ढुक्क भए | फर्किनै लागेको थिए | कप्बोर्डको कुनातिर मेरो आँखा गयो | आँखा खुलेको खुल्लै भयो | बाहिर राखेको गितारको ब्याग फेरी त्यहि कुनामा थियो | अब मलाई पक्का भयो यो उतपतांङ्ग काम त्यहि केटीको हुनुपर्छ | कस्तो खाले केटी रहेछिन ! सबै समान कबोर्डबाट झिकेर गितार मात्र भित्र राखेछ | रिसले मुर्मुरिएर मैले तुरुन्त ढोकामा रहेको इन्टरकमबाट फेरी सेकुरिटी गार्डलाई फोन गरे | अनि मेरो मद्दतको निम्ती माथी आउँन भने र बाहिरै उभिएर सेकुरिटी गार्डको प्रतीक्षा गर्न थाले | केहि बेरमै सेकुरिटी गार्ड आयो | मैले सबै कुरा सुनाउँदै गार्डलाई फ्ल्याट भित्र लिएर गए | ढोकाबाट भित्र पस्ने बित्तिकै देखे, कोठाको सबै समान आ-आफ्नो ठाउमा जस्ताको त्यस्तै छ | म त छक्क परे | कसरी हुन सक्थियो ? प्रश्न वाचक चिन्ह मेरो अनुहारमा तैरियो | गार्डले मेरो मुख हेर्यो अनि मैले उसको |

गार्डले यो देखेर मुस्कुराउन्दै, “सर तपाई धेरै काम गर्नु हुन्छ | त्यसैले आँखाको भ्रम हुन सक्छ | तपाई अलि आराम गर्नुस सब ठिक हुन्छ | गुडनाईट सर” यती भनी उ गयो |

मलाई कुनै भ्रम भएको थिएन | म एकदम थाकेको पनि थिएन | तर जे देखे त्यो पनि सत्य नै थियो |

पन्द्र दिन पछी मेरो बिवाह हुने मिती तोकियो | म आफ्नो बिहेको निम्ति सहरबाट आफ्नो गाउँ जानु पर्ने भयो | मैले एक महिनाको छुट्टी अफिसबाट लिए | गाउँ गए धुमधामले बिहे गरे | बिहे गरेर एक महिना पछी म, मेरी श्रीमती निकीतालाइ लिएर काठमाडौँ फर्केर आए | दिन भरि त सबै ठिक ठाक रहयो | रातको डिनर बाहिरबाट मगाएर गरे | खाना खाईसके पछी थकानको कारण निन्द्रा कहिले लाग्यो चालै पाईन |

करिब रातको दुई बजे तिर मेरो निन्द्रा एउटा चर्को आवाजले गर्दा खुल्यो | आवाज सिसाको चुडीको थियो | लाग्यो कोई चुडी बजाउंदै मेरो नजिक बाट जाँदै छ | निकीता होलि, मैले सोचे | उठेर हेरे, निकीता कोठामा थिईनन् |

“यति राती उठेर के गर्दै छिन” सोच्दै निकीतालाई हेर्न उठे | अर्को कोठामा हेरे त्यहाँ पनि थिइनन् | सबै तिर हेरे तर कहिँ देखिन उसलाई | अनि मैले बाहिरको ढोका खोली, अगाडि देखिने ऐनामा हेरे | निकीता भर्याङ्गमा आफ्नो बिवाहको लुगा लगाएर सजी-धजी बसेकी देखे |

म ढोका बाहिर भर्याङ्गतिर दौडिए | लगतै उ भर्याङ्गबाट उठेर हिडी | म उसको पछी-पछी दौडिए | त्यहि बेला मेरो पछाडीबाट आवाज आयो “अरे ! राजेन्द्र के भयो ? कहाँ जाँदै छौ ?”

फर्केर हेरे, निकीता टावेल हातमा लिएर ढोकाको अगाडी उभिएकी थिइन् | मैले मुनी भर्याङ्गमा फर्केर हेरे त्यहाँ कोही थिएन | म बिस्तारै खुट्टा चाल्दै आफ्नो फ्ल्याटमा आए |

निकीताले हास्दै भनिन “कहाँ भाग्दै हुनुहुन्थियो? बिहे पछी यत्ति चाडै पाक्नु भयो र?”

मैले उसलाई भनु भने पनि के भन्ने? बरु, हासेरै कुरा तारे | केहि भनु, उ पनि बेक्कारमा अपसेट हुन्थीन | जसोतसो रातको निन्द्रा लाग्यो | निन्द्राको बीचमा अचानक बडो छटपटी हुन थाल्यो | निन्द्रामा मलाई निसासिएको जस्तो महसुस भयो | त्यहि बेला कसैको साँस मेरो अनुहार माथी झर्दै गरेको महसुस गरे | साँस मात्र होइन हल्का-हल्का साँस फेर्दै गरेको आवाज पनि साफ-साफ सुन्दै थिए | कोही मेरो अनुहारको धेरै नजिक थियो | धेरै भयभीत भए म, त्यस क्षेण | सोच्दै थिए, आँखा खोल्ने बित्तिकै थाहा छैन के देख्नेछु | डराई-डराई आँखा खोले तर कोही देखिन | निकीतालाई हेरे उ मस्तले सुतिरहेकी थिइन् | त्यस पछी, मैले सुत्न धेरै कोशीस गरे | तर निन्द्रा त्यो रात फेरी फर्केर आएन | सारा रात छटपटीमै बित्यो |

अर्को दिन अफिसबाट घर चाडै आए | निकीतालाइ सपिङ्ग गराएर फर्के | पछिल्लो रातको निन्द्रा मेरो आँखैमा थियो | निकीतालाई बाहिरै उतारेर आफु कार पार्क गर्न पार्किङ्गमा गए | कार पार्क गरेर लिफ्ट नजिकै पुगे | निकीता त्यहाँ मेरो प्रतिक्षा गर्दै थिइन् | हामी दुवै संगै लिफ्ट भित्र गयौ | बटन डाबे लिफ्ट बिस्तारै-बिस्तारै हाम्रो फ्लोरमा बढ्दै गयो |

निकीताले मलाई हेरी मुस्कुराउन्दै भनिन्, “तिम्रो छ नि ! बानी धेरै खराब छ यार | धेरै हैरान गर्छौ मलाई |”

मैले पनि हाँसेरै सोधे “त्यस्तो के गरे र मैले ?”

लिफ्ट सेभेंट फ्लोरमा रोक्यो | लिफ्टको ढोका खुल्यो | लगतै, म निकीता भन्दा अगाडी लिफ्टबाट बाहिरीए | निकीताले फेरी भनिन “मलाई आरामले सिढीमा बस्न किन दिंदैनौ? सधै पछी-पछी आउछौ !”

"सिढीमा ?" निकिताको यो शब्दले मेरो कदम रोकियो | पछाडी फर्के | आँखा मेरा टोलाएको टोलाई रहयो |

लिफ्टमा कोही थिएन | अगाडी हेरे घरको ढोका खुल्लै देखे | म दौडीदै निकीतालाई बोलाउंदै भित्र गए | भित्र गएर हेरे सपिङ्गको सारा समान कोठा भरि छयालब्याल थियो | अनि निकीता त्यहि बिहेको लुगामा झिंगरिङ्ग कपालपारी रुँदै बसेकी थिइन् | उनी ढोकामै एकोहोरो हेरी लगातार रुँदै थिइन् | मैले केहि बुझ्नै सकिन |

आखिर यो सब के हुँदै छ ? आफु-आफैलाई सोधे | अनी तत्काल मैले निर्णय गरे, “अब यो घर मैले छोड्नै पर्छ |” म निकीता नजिक गएर भने “निकीता के भयो तिमीलाई ? तिमी किन रुँदै छौ? कसले के गर्यो ?”

उ त्यस्तै रुंदा-रुँदै भन्यो “उ आउछ ! तिन बज्न लागीसक्यो | उ आउंदै छ होला” यति भनि उ बेहोस भई लडी |
निधारमा ज्वोरोको तापमान यस्तो बढेको थियो की हात पोल्यो | मैले उसलाई बोकेर बेडमा आरामले सुताए | एउटा रुमाललाई चिसो पानीमा चोपोलेर निकीताको निधारमा लगाएर | अनी सेक्युरिटी गार्डलाई भनेर डाक्टर बोलाउन लगाए |
हाम्रै बिल्डिंगको डाक्टर शाक्य आएर चेकअप गरेर भन्यो “वहाँलाई शक् लागेर ज्वरो आएको हो | ज्वोरो त निको हुन्छ दुई दिनमा तर शक् बाट निस्कन एकदमै जरुरि छ |”

"शक्?" म झस्किए |

"हो शक् ! त्यस्तो केहि भएको थियो र?" डाक्टर शाक्यले मेरो अनुहार हेर्दै सोध्यो |

"शक् हुने गरि त्यस्तो केहि भएको छ जस्तो त लाग्दैन डाक्टर साप | हामी त सपिङ्ग गरेर भर्खर फर्केको | निकिता पनि खुशी नै थिइन् !" मेरो अन्योल जवाफ सुनेर डाक्टर शाक्य मेरो अनुहार हेरी रहनु भयो |

"सपिङ्गबाट फर्किंदा भर्याङ्गमा केहि त्यस्तो अन्यूजुअल भएको थियो ? इ मीन केहि त्यस्तो चिज देख्नु भएको थियो |?" डाक्टर शाक्य अलि गम्भीर देखियो |
"त्यस्तो त...!" म अक्मकिए |

"वेल ! आई क्यान अन्डरस्ट्यान्ड | लेट हर रेस्ट ! मेरो सुझाव मान्नु हुन्छ भने सूर्यास्तपछी प्लिज स्टे अवे फ्रम स्टेअर्स | हुन त त्यस्तो केही भएको छैन अहिले सम्म, सुनेको कुरा मात्र हो तर प्रिकशन इज बेटर देन क्युअर | टेक केयर राजेन्द्र जी !" मेरो कुममा आफ्नो हातले दुई पटक थपथपाएर सेक्युरिटी गार्डसंगै जानु भयो |

“मुनीबाट माथी आउने बेला शक् लाग्ने गरी निकीतालाई त्यस्तो के भयो? अनि यस्तो बीहेभ किन गर्न थालिन? डाक्टर शाक्यले पनि पजलमै कुरा गरेर जानु भयो | लिफ्टमा निकीता...? फेरी कोठामा निकीता? यो सब...?” म यो सब सोचेर पागल हुँदै थिए | अनेकौ कुराहरु मस्तीस्कमा दौडी रहे तर म कुनै छोरसम्म पुग्न असमर्थ थिए | मैले सोचीसकेको थिए | म यो फ्ल्याटलाई छोडदिन्छु | तर यो सब के हो? किन यस्तो भईरहेको छ ? यो सब जान्न/बुझ्न पनी मेरो लागी आवस्यक छ |

सेकुरीटीमा एक-दुईजना पुरानो मान्छेहरु पनि थिए | सोचे बिहान उनिहरुसंग यसबारे सोधपुछ गर्छु | यस बीच मैले निकीतालाई पनि हेर्दै थिए | उ आरामले सुत्दै थिईन | म बाथरूम गए | जब बाथरूमबाट बाहिर आए | देखे निकीता कोठामा थीइनन् | म तुरुन्त बाहिर दौडिए | सोचे सायद फेरी त्यहि भर्याङ्गमै बसेकी होली | तर बाहिर गएर हेरे, भर्याङ्गमा पनि निकीता थिईनन् |

म भर्याङ्गबाटै मुनी, तिन फ्लोर सम्म गए | तर निकीता कहिँ देखिन | फर्केर माथी अरु दुई फ्लोरसम्म गए | निकीता त्यहाँ पनि थिईनन् | म के गरु ? के नगरौ? छटपटी भयो | मलाई केहि सुझी रहेको थिएन | सोचे सेकुरीटीलाई इन्फर्म गरिदिउ ! इन्टरकम गर्न भित्र कोठामा दौडिए | भित्र गएर इन्टरकमबाट सेकुरीटी गार्डलाई फोन गर्दै बाहिर पनि हेर्दै थिए | रिङ्ग गयो तर सेकुरिटी गार्डले फोन उठाउनु भन्दा पहिलै बाहिर ऐनामा निकीता बसी रहेकी देखे | मैले फोन राख्नु भन्दा पहिलै, फोनमा एउटी केटीको आवाज आयो, “मलाई आनन्दले बस्न देउ, बाहिर नआउनु प्लिज |” म झस्किए | मलाई केहि सुझेन निकीताको चिन्ताले म पागल हुँदै थिए | फोन रिसिभर त्यतिकै फालेर निकीतालाई लिन दौडिए | देखे निकीता भर्याङ्गमा बसेर कहिले रुँदै थिइन् "हुहुहु..हह.!" त कहिले हास्दै | "हीहीहीssss...हाहाहा !!"

“निकीता ! के भयो ? जाउ ! भित्र जाउ यार, अबेर भइसक्यो | तिमीलाई डाक्टरले आराम गर्न भनेको छ | जाऔ भित्र गएर पल्ट |” निकीताको नजिक हुँदै भने | तर निकीता ! निकीता नभएर अर्कै भइसकेकी थिईन | अनि गर्जेर अर्कै स्वरमा भनिन् “म जाँदिन यहाँबाट | उसले भनेको थियो | यहिँ मेरो प्रतिक्षा गर्नु | उ आउने छ, तिन पनि बज्नै लाग्यो | म यहिँ बसेर उसको प्रतिक्षा गरिरहने छु |”

म यो सुनेर डरले कापिसकेको थिए | जीउ सिस्सिएर आयो | आफ्नो मुटुको धड्कन मैले आफैले सुन्न सक्ने गरि जोर-जोरले धड्कीन थाल्यो | मैले निकीताको यस्तो रुप न कहिलै देखेको थिए | नत उसको यस्तो स्वर कहिलै सुनेको थिए | यो स्वर निकीताको हुँदै होइन मलाई पक्का थियो | म त्यसै ठिङ्ग उभी रहे | मनमनै “हनुमान चालिसा” पाठ गरे | अलि साहास आए जस्तो अनुभिती भयो | केहि छिन पछी लामो साँस ताने, मन दह्रो पारी अनि आफुलाई सम्भाल्दै चिच्याएर कराएर “निकीता अब भयो | धेरै भयो | चुप लाग अब ! चुपचाप उठेर भित्र हिड | नत्र म यहाँबाट जान्छु ! तिमीलाई यहिँ छोडेर सधै-सधैका निम्ती |”

मैले यती भन्ने बित्तिकै... थाहा छैन के भयो? निकीता रुँदै म तिर फर्केर भनिन् “नाई ! हुँदैन, तिमी यसलाई छोडेर नजानु नत्र यसको पनि यहिँ हाल हुन्छ मेरो जस्तो | म जाँदैछु यहाँबाट | अब यहाँअरु कोही मर्ने छैन,....कोइ पनि मर्ने छैन |”

त्यस पछी निकीता नराम्रोसंग चिच्याईन “आआssआsssआssआsss” अनि बेहोस भईन | निकीताको चिच्याहात सुनेर अरु फ्ल्याटका मान्छेहरु आ-आफ्नो फ्ल्याटबाट निस्किएर ढोका-ढोकामा उभिएर हेर्न थाले | तर कसैले केही सोधेन र मदत पनि गरेन | टोलाई मात्र रहयो | मैले निकीतालाई बोकेर भित्र फ्ल्याटमा लिएर गए | कोठामा लगेर बेडमा सुताए | एकछिन पछी सेकुरिटी गार्डसंगै डाक्टर शाक्य आउनु भयो | सेकुरिटी गार्डले के भएको हो कुरा बुझ्न खोज्दै थियो तर मैले वास्तविक भनिन् |
डाक्टर शाक्यले निकीताको नाडी र निधार छामी सकेपछी, "अहिले ज्वरो अलि कम भएको छ | डोन्ट वरी सी विल बि फाइन |" भन्नुभयो | अनि अलि आफ्नो निधार खुम्च्याउन्दै फेरी, "स्टेअर्समा केही अन्यूजुअल?" सोध्नु भयो |

"यस डाक्टर " मैले टाउको हलाउन्दै भने |

"वेल राजेन्द्र जी ! हाम्रो प्रोफेसनमा, यस्तो कुराको बिलिभ त गर्दैनौ | तर साइन्सले प्रमाणित गर्न नसकेता पनि कुनै-कुनै एनर्जी वा भनौ फोर्स, साइन्स भन्दा माथी नै हुन्छ | जसलाई देख्न त सक्दैनौ तर आफ्नो अस्तित्वको प्रमाण दिईरहन्छ | जसलाई अनुभव गरेर मात्र बिलिभ हुन्छ |" यति भनि मेरो कुममा आफ्नो हातले दुई पटक थपथपाएर डाक्टर शाक्य ढोकासम्म जानु भयो | अनी सेक्युरिटी गार्डसंगै उभिएर, "सो, टेक केयर राजेन्द्र जी एण्ड गुडनाईट" भन्नु भयो |

“गुडनाइट डाक्टर साप एण्ड थ्यांकयु" मैले डाक्टर शाक्यलाई हेर्दै भने |

 “गुडनाइट सर” सेकुरिटी गार्डले पनि भन्यो |

“गुडनाइट गार्ड दाई"

अनि दुवै फर्केर हिडे | ढोका नजिक गएर हेरे, भर्याङ्गको ऐनामा देखियो, दुवै भर्याङ्गबाट मुनी झर्दै थिए | मैले ढोका लगाए |

बिहानसम्म निकीताको ज्वरो पनि निको भइसकेको थियो | तर कमजोरी जाँदा-जाँदै धेरै समय लाग्यो | दिन बित्यो, हफ्ता बित्यो | त्यस रातको घटनापछी मैले भर्याङ्गमा वा ऐनामा कहिलै कोही बसेको देखेन |

निकीता ठिक भइसकेपछी; उसले मलाइ भनिन | त्यो रात उ लिफ्टमा चढेर फ्ल्याटमा आउंदै थिइन् | फ्ल्याट अगाडी उसले भर्याङ्गमा बिहेको सारीमा सजिएकी एउटी केटीलाई देखिन | “को हो यो बेहुली?, किन यहाँ बसेकी होली?” यहि सोची, निकीता उनीसंग सोध्न नजिक गईन | त्यो केटीले एक्कासी पागल झैँ वर्ताब गर्न थालिन | अनि निकीता माथी बागले झैँ झम्तिईन | निकीता हात खुट्टा चलाउँदै थिइन् | तर सबै हावामै थियो | निकीता त्यो केटीलाई छुन पनि सकेकी थीइनन् | जसोतसो, निकीता उठेर फल्याटभित्र भाग्दा ऐनामा आफ्नो प्रतिविम्बमा उसले आफुलाई नभई त्यो केटीलाई देखिन | त्यसपछीको घटना उसलाई केहि याद थिएन |

मैले यसबारे पुरानो सेकुरिटी गार्डलाई भेटेर सोधे तर केहि थाहा छैन भनेर कुरा गर्न मानेन | त्यसपछी मैले घरपतिलाई नै सोध्दा ठिक सम्झेर वहाको घर गए | घरपतिलाई सोधेर थाहा भयो |

हामी भन्दा पहिले यहाँ सुप्रिया नाम गरेकी एउटी केटि बस्थिईन | उसले आफ्नै कलेजको केटा बिकासलाई धेरै माया गर्थिन् | दुवै एक अर्काबिना बाच्न नसक्ने स्थिती थियो | बिकासको रुची संगीतमा धेरै थियो | घरबाट बिकासलाई कहिलै संगीतमा सपोर्ट थिएन तर सुप्रियाले सधै बिकासलाई सपोर्ट गर्थीन | उसको हरेक कन्सर्टमा साथ जान्थीइन र म्युजिक कम्पोज गर्दा मद्दत पनि गर्थिन | कम्पोजमा कहाँ निर के छुट्यो उसले तत्काल बताउथीन | एक पटक यस्तै सच्याउने क्रममा बिकासले गितार बजाउंदै सुप्रियाको आँखामा हेर्दै, “तिमी नभए जिन्दगानी काँडा सरीछ” गायरै भन्यो |

“ल-ल धेरै अर्काको गित गायर मलाई इम्प्रेस पार्न नखोज, से समथिंग न्यु” सुप्रियाले बिकासको गाला मुसार्दै उठिन |

बिकासले सुप्रियाको हात समातेर केहि बेर सोच्दै “हरेक रात तिमीलाई नै सम्झिन्छु,

तिम्रो माया बिना पागल भई जान्छु” मुस्कुराउन्दै भन्यो | आफ्नो लाईन कस्तो छ ? भनेर सोचेको जस्तो गरि आफ्नो आँखी भौ उचाली इसारा गर्यो |

सुप्रियाले पनि बिकासको आँखामा हेर्दै, “यो लाईन इनकम्प्लिट छ अर्को लाईन सायद यस्तो हुनु पर्छ | अम्म !” भन्दै केहि छिन सोचिन | अनि बिकासकै नजिक गएर मुस्कुराउन्दै,

“हरेक रात तिमीलाई नै सम्झिन्छु,

तिम्रो माया बिना पागल भई जान्छु

कल्पनाको संसारमा तिमीलाई नै खोजी हिडे

यो अन्जान सहरमा तिमीलाई नै सम्झी हिडे” थपिन | यस पाली सुप्रियाले आफ्नो आँखीभौ उचालीन | बिकासले आफ्नो दाँया हातको चोर औला र बूढी औला जोडेर राम्रोको सङ्केत दियो | अनि कोठाभरी दुवैको हाँसो गुन्जियो | झ्यालमा अडेस लागेर बसेका एक जोडी परेवा आफ्नो पंख फैलाउन्दै आकाशमा कतै बिलिन भयो | दुवैको हाँसो अझै थामेको थिएन |

म्युजिक इन्त्रुमेंट आफ्नो घर लिएर जान नमिल्दा सुप्रियाकै घरमा छोडेर जान्थियो | त्यो इन्त्रुमेंटहरु बडो जतनका साथ सम्भालेर राख्थिईन सुप्रियाले |

समय बित्यो, कलेज सकेर दुईजनाले बिहे गर्ने निधो गरे | तर बिकासको घरमा मानेन | कारण, बिकास धेरै घनी परिवारको एकलो छोरा थियो र सुप्रिया मिडल क्लास परिवारकी छोरी | तर सबैको अगेन्सटमा गएर दुवैले कोट म्यारिज गर्ने विचार गर्यो | कोट म्यारिजको डेट फिक्स् भयो अनि समय पनि, तिन बजे सुप्रियालाई बिकासले पिकअप गरेर चार बजे रेजिस्टार अफिस पुग्ने |

बिहेको सपिङ्ग पनि गरे दुवै जनाले | खुशी देखिन्थीइन सुप्रिया त्यस दिन, यति खुशी सायद सुप्रिया आफ्नो जिन्दगीमा कहिलै भएकी थीइनन् | कोट म्यारिज गर्ने दिन पनि आयो | सुप्रिया सजिधजी बिकासको प्रतिक्षा गर्दै थिइन् |

तर, त्यो दिन बिकासले अरु ठाउमा अर्कै केटिसंग बिहे गर्यो | केटी पनि धनीघरकी युयसको एन.आर.एन थिइन् | बिहे पछी दुवै अमेरिकामै सेटल हुने रहेछ |

सुप्रिया यहि भर्याङ्गमा बिहेको सारी लगाएर सिंगारपतारगरि बिकासको व्यग्रताका साथ प्रतिक्षा गर्दै बसिन | तिन बज्यो, चार बज्यो, पाँच बज्यो तर बिकास आएन | अनि उसकी एउटी साथी आएर बिकासले अर्कै केटीसंग बिहे गरेको खबर सुनाईन | सुप्रिया शक् मा परिन केहि नबोलि टोलाएर भर्याङ्गबाट झर्दा-झर्दै उसको खुट्टा चिप्लियो | चिप्लिएर लड्दा यहि भर्याङ्गमा टाउको ठोकिएर उसको मृत्यु भयो | उनिहरुको बिहे हुन सकेन | सुप्रियाको जिन्दगीको घडीमा त्यो “तिन” कहिलै बजेन | कहिलै |

यथार्थ हो ! मायाको पनि उचित मूल्य लगाउने व्यक्ति चाहिएको छ जिन्दगीको बजारमा | मूल्य सहि त प्रेम आफ्नो नत्र अरु कसैको |

समाप्त

-विलियम न्युरोज © २०७७ बि.सं.

मिस् यु (Horror सानो कथा) Episode -3

मिस यु

~ जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? ~

“चियर्सSSSSSS”

बिनय,आकास र प्रविन धेरै वर्ष पछि उनीहरुको भेट भयो | कलेज सकेपछी उनीहरु पहिलो पल्ट जम्घट गर्दै थिए | कलेजका इ साथीहरुलाई पार्टी त गर्नै थियो | आखिर उनीहरु यत्रो वर्ष पछी रियुनाइट भएका थिए | बिनयको खाली घरको छतमै सारा खाने पिउने समानहरु लिएर बस्यो |

“यार ! बिकास कहाँ छ आज भोलि ? फेसबुकमा कत्ति खोजे त्यसलाई भेट्दै भेटिंदैन त |” बिनयले विस्कीको चुस्की लगाउंदै सोध्यो |

“खोई यार ! मलाई पनि खासै थाहा छैन |” ज़िप्पो लाइटरले चुरोट सल्काउदै प्रविनले भन्यो |

“सिंगर बन्ने खुब शोख थियो त्यसलाई है |” भन्दै आकासले आफ्नो मोबाइलमा गीत चयन गरिबजायो |

“आकाशैको, होओ-ओ
आकाशैको, थैलोमैलो

बदलुको घेरो, बदलुको घेरो
जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? (ल है!)
कस्तो कर्म यो मेरो?...” कर्मा ब्याण्डको “हुक्का” गित वातावरणमा घन्किन थाल्यो | र साथै “ल है!” भन्दै उनीहरुले विस्कीको गिलास हावामा हलाउन्दै लय मिलाउन थाल्यो |

“यो गित त विकासले सिनियरको फेर्वेलमा (कभर) गएको थियो नि होइन र?” बिनयले सोध्यो |

“हो नि...! एकपल्ट देखेको थिए मैले उसलाई, काठमाडौँ मलमा बिहेको सपिङ्ग गर्दै थियो|” चिकेनको एक चोक्टा चुडाल्दै आकासले बोल्यो |

“हो र ? कोसंग बिहे गर्न लागेको थियो त्यसले?” आँखा चम्काउदै बिनयले फेरी सोध्यो |

“अरु कोसंग हुनु र ? त्यहि सुप्रियासंग होला? कलेजमा हुँदा उनीहरुलाई प्रेमरोगले खुब च्यापेका थिए |” आफ्नो गिलासमा विस्कीको एक पेग थप्दै प्रविनले भन्यो |

“सुप्रियाको पछी त !... तँ पनि परेको थिस क्यारे |” बिनयले प्रविनको मुख हेर्दै भन्यो |

“ह्या ! त्यो त्यसै बिकासको बिल्ला गर्न उ यसले हल्ला फैलाएको |” प्रविनले आकासलाइ चुरोट च्यापेको औला तेर्साउन्दै भन्यो | त्यस पछी छतमा हाँसोको हल्ला गुन्जियो |

वर्षौ देखीको लुकेका रहस्य,घटना, कथाहरु, एक-एक गरि बाहिर आउंदै थियो | कुरैकुरामा त्यहिँ घरको कुरा पनि निस्कियो जुन घरको छतमा उनिहरु रियुनाइट पार्टी गर्दै थिए | आकास र प्रविन पटक-पटक त्यो दिनको घटनाबारे कुरा दोहराई-तेह्राइ सोधी रहेकाथिए | जुन घटना पछी कलेजमा बिनय शान्त बस्ने भएको थियो | बिनय केही छिन चुप बस्यो |

केहि पलको चुपप्पी पछी विस्कीको दोस्रो गिलास रित्याएर बिनय बोल्यो “त्यस दिन म कलेजबाट अलि चाडै घर फर्केको थिए | तिमीहरु दुईजना तोर्नामेंट खेल्न धरान गएका थियौ | त्यस दिन मेरो जीउ पनि सन्चो थिएन | मैले सोचे घर गएर आराम गर्छु | घर आएर मैले देखे, घरको चारै तिर भिड लागेको थियो | यहि घरको मुनी तल्लामा शर्मा अंकल, उनकी श्रीमती र उनकी छोरी सीवानी बस्थीइन | मैले घरको गेट बाहिरबाटै शर्मा आन्टीको रुवाई सुने | त्यो रुवाई म कहिलै भुल्न सक्दिन | मेरी आमा र टोल छिमेकीहरु उनलाई चुप गराउन कोशिश गर्दै थिईन र शर्मा अंकल टाउकोमा हात राखी एउटा कुनामा बस्नु भएको थियो | कोठा भित्र हेरे पंखामा आन्टीकै सारीमा बाँधीएकी सीवानीको लास झुण्डी रहेकोथियो | त्यो दृश्य म कहिलै भुल्न सक्दिन | सीवानीको आँखा बाहिर निस्कीएको थियो | हामी मध्ये कसैले पनि सोचेकै थिएनौ, सीवानीले कुनै दिन यस्तो गर्छिन भनेर | कोठामा एउटा सुइसाइड् नोट पनि थियो | जसबाट थाहा भयो की उसलाई कुनै केटासंग प्रेम थियो | त्यो केटाको आफ्नो कलेजको एउटी क्लासमेटसंग अफेर भएको कारण सहन नसकी उसले आफ्नो ज्यान लियो | त्यो सुइसाइड् नोटको कुरा पढ्दा-पढ्दै अंकल,आन्टीले पटक-पटक आफुलाई नै धिक्कार्नु भयो | पुलिसले पनि सारीलाइ नखोली, बीचबाटै काटेर उसको लास झिक्यो | पुलिसहरुले लासलाई स्ट्रेचरमा बाँधेर लगिरहेको थियो | स्ट्रेचर ढोकामा ठोकिन लागेको थियो | मैले सीवानीको लासको टाउकोमा हात राखेर उसको टाउको ढोकामा ठोकिनबाट बचाए | पुलिसहरुले उसको लासलाइ भ्यानमा राख्यो | अनि घटनाक्रमको हरेक विवरणहरु सहित फोटोहरु खिच्न थाल्यो | थाहा छैन किन ? त्यति बेला मलाई के भएको थियो ? म भ्यान नजिक गए | जस्तो लाग्यो कुनै अदृश्य शक्तीले मलाइ तान्दै छ | म लास नजिक पुग्ने बित्तिकै एक्कासी वातावरण सबै शान्त भयो | रुवाई, हल्लाहरु केहि पनि सुनिन मैले | अनि सीवानी जो लास भइसकेकी थिईन | मैले...! मात्र मैले उसको स्वर सुने “तिमीले मेरो टाउको ढोकामा ठोकिनुबाट बचायौ | तिमीले मलाई मद्दत गर्यौ | अब म तिम्रो मद्दत गर्छु |...सधैका लागी |”

म त त्यो दश सेकेन्ड मै चिसिएर गए | साँस फेर्न गाह्रो भयो मलाई | आँखा धमिलिएर गयो | जब मलाइ होस् आयो | म आफ्नो बेडमा पल्टी रहेकोथिए | अनि मेरी आमा रुँदै थिईन | श्राद्ध भएको केहि दिन पछी शर्मा अंकल र आन्टी यो घरलाई सधैको लागी छोडेर जानु भयो | अनि हामी पनि अर्को घरमा शिफ्त भयौ | यो घर धेरै पटक भाडामा दिन कोशिस गरियो | हेर्न धेरै आए-गए | तर यो घरमा आज सम्म कोही टिक्न सकेन | आज पनि त्यो सारीको टुक्रा त्यहि झुन्डिरहेको छ |”

बिनयले प्रविन र आकासलाई यो सब भन्दै थियो | आकासले हास्दै भन्यो “हा..हा..हा....! भाई ! तिमी यत्ति राम्रो कथा सुनाउछौ | फिल्महरुमा ट्राइ किन गर्दैनौ ? तेरो कथा ब्लक बस्टर हिट हुन्छ यार |”

बिनयलाई अलि नराम्रो लाग्यो | “ओके त्यसो भए तलाई थाहै छ मेरो पढाई | पहिला कस्तो थियो र त्यस पछीको इग्जाममा म कलेज टपर कसरी भए ?” बिनयले उनीहरुलाई एकोहोरो हेरेर भन्यो |

प्रविनले मासुको फिल्लासंगै चिउरा चपाउदै सोध्यो “कसरी नी ?”

आकासको हाँसो फेरी गुन्जियो “हा..हा..हा....! भूतले सिकायो यसलाई हाहाहा...दाई पुग्यो अब, कती हासाउछस यार |”

यस पालि बिनयले रिस थाम्नै सकेन | उसले रिसाउदै भन्यो “तलाई बिश्वास छैन ? हा !? तलाई मेरो बिश्वास लाग्दै होइन ? हिड म तलाई देखाउँछु | त्यो सिंलिंगको हुकमा झुन्डेको सारीको टुक्रा |”

बिनय उनिहरु दुवैलाई अँध्यारोमा मोबाइलको टर्चको प्रकाश देखाउंदै मुनी कोठामा लिएर गयो | सुनसान खाली घरमा उनीहरुको पध्चापको आवाज भर्याङ्ग भरि सुनियो | पुरानो वर्षौ देखी बन्द रहेको ढोका खोलियो | वर्षौ देखी खिया लागेको ढोकाको कप्जा घर्सिंदा “कुईईईई-ढ्याक” आवाजले घरको वातावरणमा थप त्रसित बनायो | कोठा भित्र गएर बिनयले मोबाइलको प्रकाशमा माथी सिलिङ्गमै नहेरी खुशीले भन्यो “त्यहाँ हेर, देखेयौ की देखेनौ ? धुलोले भरेको त्यो सारीको टुक्रा |”

आकास र प्रविनको खुलेको मुख देखेर बिनय आफै फर्कियो | सिलिङ्गमा हेर्यो त्यहाँ कुनै सारीको टुक्रा बाँधेको थिएन |

बिनयले उनीहरु दुवैलाई भन्यो “एक मिनेट रोक ! म फियुज रुममा गएर लाइट्स अन गरेर आउछु | यहि छ म तिमीहरुलाइ देखाउँछु |” यति भनि बिनय कोठाबाट बाहिर निस्कियो | फियुज रुममा गएर उसले मेन स्विच अन गर्यो | पुरा घरमा एक-एक गरि सारा बत्ति बल्यो | फर्केर दौडिदै त्यहि कोठामा आयो | त्यो सारीको टुक्रा त्यहिँ जस्तोको त्यस्तै झुण्डीएको देखेर बिनय एकदमै खुशीले उफ्रियो | तर आकास र प्रविन त्यहाँ थिएन | उसले कोठामा यताउटा हेर्यो | आकास र प्रविनलाई बिनयले कहिँ देखेन | बाहिर निस्केर बिनय चिच्यायो “अरे कहाँ मर्यो दुवै जना ? आकास?... ...प्रविन...?” 

उ फर्केर त्यहि कोठामा पस्दै थियो | मिटर रुमबाट एउटा आवाज सुन्यो “कुईईई खत-खत”

“हा..हा..हा.. ! मेरो घरमा मैसंग मजाक? अरे बच्चा बेलाको यो गेम ठुलो भइसके पछी राम्रो लाग्दैन |” बोल्दा-बोल्दै बिनय मिटर रुमको तर्फ जाँदै थियो | जोडले मेन स्विच अफ भएको आवाज आयो “ट्याक्क” अनि सारा बत्ती फेरी निभ्यो | दुवैको नाम “आकास...?, प्रविन...?” पटक-पटक लिंदै बिनय मिटर रूममा गयो |

त्यहा कोई थिएन | बिनयले यता-उति हेर्यो | रित्तो कोठामा कोही थिएन | उसले देख्छ कसलाई ? बिनयले फेरी लाईट अन गर्यो |  अनि त्यहि कोठामा फेरी जाँदै थियो | भर्याङ्गमा चड्दै गर्दा त्यो कोठाबाट केहि चिज घिसार्दै गरेको आवाज आउदै गरेको सुन्यो | आवाज सुन्ने बित्तिकै बिनय दौडेर कोठामा गयो | आकास र प्रविन नै होला यति त पक्का थियो | तर उसको यो सोच गलत ठहरियो | उ त्यो कोठा भित्र पस्दै गर्दा देख्यो एउटा कुर्सी जुन कुनामा राखेको थियो | त्यो कुर्सी सिलिंगको पंखाको हुकमा बाँधेको सारीको टुक्राको ठिक मुनी सम्म कोही घिसार्दै लिएर गएको थियो | धुलो जमेको जमिनमा कुर्सी घिसारेको चिन्ह बनेको थियो | र कुर्सीको माथी दुई खुट्टाको डाम पनि बसेको थियो | केहि गडबड भइरहेको थियो, उसले बुझ्यो | तुरुन्त फर्केर छत् तीर दौडियो | छतमा पुग्दा हेर्यो प्रविन र आकास त्यहि बसेर विस्की पिउंदै कुरा गर्दै थियो |

बिनय एकदम रिसले बोल्यो “म तिमीहरुलाइ मुनी खोज्दै छु | तिमीहरु भने मलाई त्यहि छोडेर यहाँ गफ गर्दैछौ?” आकास र प्रविनले एक-अर्काको मुख हेर्यो | फेरी दुवैले संगै बिनयलाइ हेर्यो |

अनि आकासले भन्यो “तँ पागल त भईनस? हामी त यहिँ अघि देखी बसेका छौ | तै अचानक मुनी गइस् | हामीलाई लाग्यो तँ सायद बाथरुम गएको होला | तँ यदि माथी नआएको भए हामी मुनी नै जान्थियौ तलाई खोज्न |” आकासको कुरा सुनेर बिनयको पारा चड्यो |

उसले रिसले भन्यो “साले तिमीहरुलाइ मजाक लाग्दै छ ? आउ म देखाउछु तिमीहरुलाई त्यो कोठाको सत्य | मसंग हिड |”

यति भनि उनीहरु दुवैलाई लिएर मुनीकोठामा गयो | छतबाट हिड्दै अनि करिडोरमा पुग्यो | सुनसान खाली घरमा उनीहरुको पध्चापको मात्र आवाज गुन्जियो | कोठामा पुगेर उसले ढोका खोल्यो | ढोका खोल्दा फेरी अघिकै जस्तो कप्जा घर्सिंदा “कुईईईई-ढ्याक” आवाज आयो |

“त्यहाँ हेर त्यो सारीको टुक्रा जसमा झुन्डिएर सीवानीले आफ्नो ज्यान दिएकी थिईन |” यति भनेर बिनय पछाडी फर्कियो | उसको पछाडी त्यहाँ कोही थिएन | छक्क पर्दै फेरी अगाडी फर्कियो | कोठामा कुर्सी कुनामै थियो र त्यहाँ कुनै सारीको टुक्रा झुन्डिएको थिएन | अनि उसको पछाडी आकास र प्रविन पनि थिएन | छत् माथी हेर्यो | ध्यान दिएर सुन्यो | त्यहाँबाट पनि केही आवाज आइरहेको थिएन | चारै तिर खुब अँध्यारो र सुनसान थियो | बिनय छतबाट आउदै गरेको हल्का प्रकासको सहाराले छत् तिर जान दौडियो | दौडीदा-दैडीन्दै छतको ढोकामा पुगेको मात्र के थियो | ढोका जोडले उसको मुखैमा बन्द भयो | बिनय छतको ढोका आतिन्दै खटखटायो | ढोकाको ह्याँदिल समाएर लक् खोल्ने प्रयास गर्दै थियो तर केहि फाइदा भएन | यहि पागलपनको बीच उसले केहि आवाज सुन्यो |

ध्यान दिएर सुन्यो “जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?” स्त्रीको सुरीलो स्वर अँध्यारो वातावरणमा गुन्जियो | उसको ध्यान टुट्यो | फेरी ध्यान दिएर सुन्यो’ यसपाली “बिनय-बिनय” भन्दै आकास र प्रविनले उसलाई पुर्कार्दै गरेको सुनियो | बिनय त्यहाँबाट आवाज आईरहेको दिशातीर दौडियो | आई रहेको आवाज पछ्याउंदै जाँदा बिनय फेरी त्यहि कोठामा पुग्यो | जहाँ सीवानीले आत्माहत्या गरेकी थिईन | त्यहाँ गएर उसले देख्यो कुर्सी फेरी त्यहिँ सिकिंगको मुनी थियो | सिलिंगको हुकमा सारीको टुक्रा देख्यो | कुर्सी माथी कसैको दुई खुट्टाको डाम थियो | अनि कोठाको भित्ताहरुमा लेखेको थियो “मिस् यु-मिस् यु-मिस् यु” एक्कासी एउटा आवाज पटक-पटक दाँयाबाट बाँया कानमा गुन्जियो “मैले भनेकी थिए, मेरो बारेमा कसैलाई नभन्नु, मैले...भनेकीsss थि…ए, मेरो बारेमा कसैssssलाई नभन्नु..नुनुsss तर...!” स्वर मसिनो हुँदै ...“जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो” रोकियो |

अचानक, बिनयको ठिक पछाडी कोठाको ढोका जोडले बन्द भयो “ढ्याम्म” | बिनयसंग अब चाहेर पनि भाग्नलाई कुनै बाटो थिएन | उ चारैतिर दौडियो | झ्याल खोल्न खोज्यो, ढोका खोल्न खोज्यो तर खुलेन | बिनय डरले चिच्यायो “मलाई बचाउ ! ह्याईई ईई ! आकास,...प्रविन ! मलाई बचाउउउउ |”

बिनयको चिच्चियाहाट सुनेर आकास र प्रविनले ढोका खोल्न खोज्यो | झ्याल खोल्न खोज्यो तर खुलेन अनि कोठाको भेन्टिलेटरको झ्यालबाट आकास र प्रविनले हेर्यो, बिनय त्यहि सिंलिंगको हुकमा एउटा सारी बाँडीरहेको अनि हास्दा-हास्दै आफुसंगै कुरा गर्दै गरेको देख्यो “उफ्फ़ ! तिमी पनि पागल नै हौ | आउंदै छु बाबा पाँच मिनेट रोकन | एउटा हेल्प त गर्दैनौ मेरो यो बाँड्नलाई ! राम्रोसंग टाइट बाँधे पो चाडै तिमी भा’ ठाउमा आउनसक्छु |”

यो हेर्ने बित्तकै प्रविन र आकास दुवै अतालिएर जोड-जोडले ढोका घच्घच्याउन थाल्यो | “बिनय यो के गर्दै छौ | ढोका खोल ! खोल ढोका !”

ढोकामा “धम-धम, ध्याम-ध्याम”को आवाजले बिनय निन्द्राबाट बिउझेको जस्तो गरी होसमा आयो | आँखा मिच्दै यताउटा हेर्न थाल्यो | कोठाको सिचुएसन ज्ञात हुने बित्तिकै घुँडाले टेकेर रुन कराउन थाल्यो |

रुँदै उसले भन्यो “मलाइ थाहा थिएन सीवानी तिम्रो बारेमा, मलाइ थाहा थिएन तिम्रो मनमा के थियो | मैले त सधै तिमीलाई आफ्नो साथी सम्झंथिए | तिमीले नै मलाई गलत सम्झेकी थियौ | मेरो गलफ्रेन्ड थियो जो अहिले मेरी श्रीमती हुन् | मेरो एउटी छोरी छिन | उनीहरुको के हुन्छ ? यदि मलाई केहि भयो भने ! मलाई माफ गरि देउ सीवानी ! मलाई केहि थाहा थिएन तिम्रो फीलिङ्गसको बारेमा, केहि थाहा थिएनsss |”

सीवानी बिनयसंग प्रेम गर्थीन | तर आफ्नो मनको कुरा कहिलै भन्न सकेकी थिईनन् | बिनयले सधै उसलाई एउटी राम्रो साथीको रुपमै हेर्थियो | बिनयको कलेजमा सिनियर फेर्वेल पार्टी हुँदा सीवानी पनि गएकी थिइन् विकासले त्यस दिन कर्मा ब्याण्डको “हुक्का” कभर गाउँदै गर्दा

“कुरो छिनो फानो गर्न, घर आऊआऊ लाग्छ”

“ल है!”

“जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो?”

“ल है!” मा तालमा ताल मिलाएर खुब नाचेकी थिईन सीवानी बिनयसंग | यो देखेर बिनयको क्लासमेट अस्मिता जेलस भइकी थिईन |

सीवानीले आफ्नो पढाई-लेखाई, डान्स, संगीत गरी आफ्नो सारा ट्यालेन्टमा धेरै राम्रो गरिन | तर जब प्रेममा हारिन जीउन सकिनन् | अनि उसले सुइसाइड् गरिन |

भन्छन प्रेममा मान्छेहरु यत्ति मतलबी हुन्छन | उसले यो पनि भुल्दै जानछ, उसको प्रेमले नै उसको प्रेमीलाई सबै भन्दा बडी चोट लगाउने गर्छ |

बिनयको दिमागी हातल आज ठिक छैन | जुन घरमा कोही खुट्टा पनि राख्न सक्दैन थियो | आज उ त्यहाँ एक्लै बस्छ | पागल झैँ एक्लै गुनगुनाउँछ “जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?”

अनि कोठाभरीको भित्तामा “मिस् यु- मिस् यु- मिस् यु” लेखाई देखिन थाल्छ |

बिनय कहिँ बाहिर निस्कदैन | त्यो भुताहा घरमा उ एक्लै बस्छ | देख्नेले भन्छन हरेक रात त्यो घरको कोठाको झ्यालनीर दुई आकृती बल डान्स गर्छन | अनि वातावरणमा अनयासै संगीत गुन्जिन थाल्छ |

“माथ्ला घरको कुर्सी, माथ्ला घरको कुर्सी

जोवन खेर जान्छ घरी यता र उती (ल है!)
जता हेर्छु तिमी मात्रै कस्तो कर्म यो मेरो? कस्तो कर्म यो मेरो?”

समाप्त

-विलियम न्युरोज © २०७७ बि.सं.

प्रतीक्षा (Horror सानो कथा) Episode -2

भनिन्छ यो संसारमा प्रेम भन्दा ठुलो शक्ति  अरु कुनै छैन | प्रेममा मानिसहरुलाई आफ्नो प्राणको पनि वास्ता हुँदैन | मायामा मर्नेहरु हीर-राँझा, रोमियो-जुलियत, लैला-मजनु, राजामती जस्तो कथा धेरै पढ्नु भएकै होला | आज यो सानो कथा पनि....

प्रतीक्षा  (Horror सानो कथा)  Episode -2

कुरा आज भन्दा दस वर्ष पहिलेको हो | कलेजको अन्तिम दिन सबै खुशी थिए | अनि सुजाताले कहिँ कतै ग्रूप घुम्न जाने प्रस्ताव राख्यो, साथीहरुले पोखरा भन्दा माथी सारङ्गकोटमा साइकिलिंग जाने प्लान बनायो | सायद म यहि प्रतीक्षामै थिए | प्लान सुन्ने बित्तिकै एकदम खुशी भए | यो भन्दा पहिला म अपहिल राइडीङ्ग त्यो पनि जंगलमा कहिलै गरेकी थिईन | मेरो लागी यो राइड नयाँ र एडभेन्चर हुने वाला थियो | हामी पोखरा पुग्यौ | राती त्यहि गेस्टहाउसमा दोहोरी नाच हेरी थकाई मार्यौ | भोली पल्ट साइकल हायर गरेर, हामी राइडीङ्गमा निस्कियौ | उकाली र ओराली ट्रेलमा साथीहरुको ग्रूप राइडीङ्गको रमाइलोले जाँदा-जाँदै समय बितेको थाहै भएन | मन मनै लागी रहयो | यो राइड मलाई जीवन भर याद रहने छ |

हामी राइडीङ्ग गर्दा-गर्दै सारङ्गकोट गाउँ भन्दा माथी पहाडको टुप्पोमा पुग्यौ | पसिनाले निथ्रुक्क भिजेको शरीरमा चिसो हावाको स्पर्शले काउकुती लागी रहयो | बडो रोमान्चित अनुभूति थियो त्यो | त्यहाँबाट पोखरा बजारसंगै अन्नपुर्ण हिमालयन रेन्ज गजबको देखिँदो रहेछ | साथै सनसेट पनि | साँझतिर सुर्यले पक्ष्चिमको क्षितिजलाई क्रमसः चुम्दै-चुम्दै गईरहेको थियो | दृश्य एकदमै मनोरम लाग्यो | राती हुनै लागेकोले सुजाताले फर्किने इसारा गरिन | हामीहरु फर्कियौ |

मलाई त्यहाँबाट फर्किन मन नै थिएन | रिसको झोकमा म साथिहरुको ग्रुप भन्दा अलि अगाडी साइकिलिंग गर्दै अगाडी बढे | मैले सुजातालाई भनेकी पनि थिए “आज राती यहि क्यामपिंग गरौन” तर “टेन्ट ल्याएको छैन” भनेर कोही मानेन | मैले त फेर्ने लुगा पनि आफ्नो ब्यागमा राखेकी थिए |

डाउनहीलमा साइकलिङ्ग गर्दै जंगलको बाटो हुँदै मुनी झर्दै थिए | सुकेको पातलाई टायरले कुल्चेर “चिर्ररर” आवाजसंगै चेन घर्सिएर आइरहेको आवाजले मलाई रमाइलो अनुभुति दिईरहयो | म त्यसैमा भुल्दै साइकल चलाउँदै गए | त्यति बेलासम्म मेरो रिस शान्त भइसकेको थियो तर अचानक साइड-साइडबाट रुखहरु साइकलकै स्पिडमा छोडीदै जाँदै गर्दा | हावाको बेगसंगै रुखहरु पास भइरहेको हेर्दैथिए | अचानक रुखको आडमा कसैले मलाई हेर्दै गरेको भान भयो | मैले साइकलको ब्रेक तुरुन्त लगाए | साइकल घिर्सिएर रोकियो | दायाँ-बायाँ हेरे साँझ छिप्पिन्दै जाँदै थियो मैले रुखहरुको काँपमा कोही देखिन | ब्यागबाट साइकलको लाईट झिके आफ्नो चारै तिर लाईट घुमाए तर केहि देखिन |  साथीहरुको साइकलिङ्ग ग्रूप पनि मैले कतै देखिन | किराहरुको एकोहोरो “किरिरी” आवाजले मनमा एक किसिमको डर, त्रास र भयको सृजना गरिरहयो | मन्द-मन्द चिसो हावाले मेरो शरीर भरि चुमी रहेको थियो | शरीर लुग-लुग एकतमासले कापीरहयो | म एक्लै अँध्यारो जंगलमा साइकलसंगै उभी रहे | म अतालिए |

चारै तिर अन्धकार ! टर्चको लाईट पुग्ने दुरीसम्म मात्र देख्न सकिन्थियो | कापदै गरेको स्वरले साथीहरुको नाम क्रमसः लिएर पुकारे “सुजाता, सुप्रिया, अनुस्का, सीवानी...... !” तर मेरो आवाज त्यस जंगलको अँध्यारोमा कतै बिलिन भयो | मलाइ थाहै भएन, साथीहरु कुन बेला अगाडी निस्कीयो वा पछाडीनै कतै छुट्यो | अँध्यारो भइसकेको थियो र अन्जानमै मैले बाटो बिर्सिए | मलाई झन् डर लाग्यो अतालिएर बाटो खोज्न थाले, डरले कापेको हातले टर्चलाईटको प्रकाश पनि हल्लिंदै रुख-रुखमा घुम्दै गयो, ....उफ्फ़ ! अब म जाउ कसरी?  टाढा-टाढा सम्म केहि थिएन | न कुनै गाउँ | न कुनै घर |

बस ! एकनासले टाढा – टाढा कतैबाट जनावरहरुको आवाज सुनिन थाल्यो | कहाँबाट जाउ? कुन बाटो जाउ? मैले ठम्याउनै सकिन | घरी-घरी रुन मन लागीरहयो | त्यही बेला अलि पर मैले एउटा तेजिलो प्रकास देखे | मलाई लाग्यो सायद, त्यहाँ कसैको मदद्त पाउछु की ? नजिक पुग्दा देखे | अलि खुल्ला ठाउँमा एउटा लिच्छिबीकालिन पेगोडा सैलीमा बनेको भब्य मन्दिर ठडिएको थियो |

साइकल डोर्याउन्दै मन्दिर नजिक पुगे तर त्यहाँ कोइ पनि थिएन | त्यहि बेला अचानक एउटा आवाज आयो | सुकेको पात माथी केही हिड्दै गरेको “चर्याक-चुरुक्कsss, चर्याक-चुरुक्कsss” | आवाज कुन दिशाबाट आउदै छ, ठम्याउन सकिन तर आवाज मेरो कान नजिकबाटै आउदै थियो | सायद कोही आउदै थियो तर मैले त्यसलाइ हेर्न सकिरहेकी थिईन | अचानक आवाज मेरो कानबाट हरायो र परबाट आउदै गरेको जस्तो भान भयो |  मलाई डर लाग्यो | त्यसै पनि चिसो हावाले जीउ कापदै थियो | डरले झन् कपाउन थाल्यो | आउंदै गरेको पध्चाप जनावरको हो कि मान्छेको अन्योलमा परे | म स्तब्द भइ आवाज आउंदै गरेको दिशामा आँखा गाडी रहे | आवाजसंगै एउटा आकृती पनि देखिन थाल्यो | मैले ध्यान दिएर हेरे, मेरो अगाडी एउटा लगभग मेरै उमेरको युवक ठिंग उभिएको देखे | बल्ल, मेरो साँसमा साँस आयो |

“तपाई यहाँ नयाँ हुनुहुन्छ?” मेरो नजिक आएर त्यस युवकले सोध्यो |

“अ ! त्यो...! म यहाँ आफ्नो साथीहरुसंग राईड आ’को थिए | उनीहरु बाटोमै कतै छुट्यो | कुन बाटो गयो उनीहरु थाहै भएन |” मैले निर्दोषिताका सैलीमा भने |

 “अनि तपाई बाटो बिर्सनु भयो | होइन ?” युवकले मुस्कुराउन्दै सोध्यो |

“अह ! हो |” मैले सरलताका साथ यतिमात्र भने |

“केहि छैन | यस पहाडमा धेरै जसो यस्तै हुन्छ | तपाई नडराउनुस् म तपाईलाइ मुनी बेसीसम्म छोडेर आउछु |”

“होइन-होइन पर्दैन ! तपाई बाटोमात्र देखाई दिनु म आफै जान्छु |” मैले अफ्ठेरो मान्दै भने |

“होइन-होइन ! अफ्ठेरो नमानुस | म तपाईलाइ मुनी सम्म छोडी दिन्छु | तपाई मेरो गेस्ट हुनु हुन्छ | सो, यो हाम्रो कर्तब्य पनि हो |”

तोलाउन्दै म उसलाई हेर्दै थिए | एउटा अजिब किसिमको सम्मोहन थियो उसको आँखामा | अँध्यारोमा पनि उसको आँखाको नानी प्रस्ट देखिन्थियो | एक प्रकारले चम्किरहेको थियो भनौ !

“त्यसै पनि एक्लै यो बाटो जानु ठिक छैन | ल ! अब जाउ !” उसले अझै थपियो |

“हुन्छ |” मैले भने |

उसले लगतै मेरो साइकल आफुले समाई भन्यो “दिनुस साइकल म डोर्याउछु |”

“सो, मेरो नाम सुमन हो | अनि तपाई ?” उसले मेरो साइकल आफैले डोर्याउन्दै सोध्यो |

“म अंकिता |” मैले सहजै आफ्नो नाम भने |

“नाइस टु मीट यु अंकिता |” उसले मुस्कुराउन्दै भन्यो |

थाहा छैन किन ?, मैले उसको कुनै कुरालाई नकार्न सकिरहेकी थिईन | म उसंगै मन्दिर मुनीको बाटो हुँदै जाँदै थिए | अचानक तेज वर्षात सुरु भयो | बिजुली चम्कियो, मेघ गर्जियो | जंगलको कच्ची बाटोमा पानी बग्न थाल्यो | बाटो झन् चिप्लो हुन थाल्यो | त्यसै पनि हिड्न गाह्रो भयो | चिप्लिएला भन्ने डर झन् थपियो | म निठुक्क भिजि सकेकी थिए अनी चिसोले कापदै पनि |

हिलो बाटोबाट जानु लगभग गाह्रो भयो मलाई | सुमनले मेरो साइकल आफ्नो काँधमा बोक्दै मलाइ भन्यो “यो बर्षातको समयमा बेसीसम्म जान धेरै गाह्रो हुन्छ | बाटो पनि चिप्लो छ | मेरो घर यहि नजिक नै छ, त्यहि जाउ |” म दोधारमा परे, सहि निर्णय गर्ने क्षेमता थिएन | राती पनि अबेर भइसकेको थियो र म एक अन्जान ब्यक्तिसंग थिए | मलाई डर पनि लागी रहेको थियो | थाहा छैन किन तर मैले उसलाई “हुन्छ” भनिदिए | अनि उसंगै हिड्न थाले | 
“सम्भालेर आउनु होला | चिप्लो बाटो छ | तपाईको हात दिनुस |” मैले उसलाई आफ्नो हात दिए | उसले मेरो हात समाई मलाई र साइकललाई डोर्याउन्दै लग्यो |

“तपाई त कापदै हुनुँदो रहेछ | नडराउनु ! केहि हुँदैन | मैले टेकेको ठाउँमा टेकेर आउनुस चिप्लिन्दैन | मेरो घर यहि नजिकै छ | बिहान हुने बित्तिकै म तपाईलाइ मुनी बेसीमा छोडेर आउछु |” मेरो हात समात्दै भन्यो |

उसले बाटोभरि मलाई गाइड गर्दै लग्यो | म चिप्लेर लड़ला भन्ने ठुलो डर थियो उसलाई | एक तर्फबाट उसले मलाई केयर गर्दै थियो | 

उसको घर त्यहि नजिक नै रहेछ | उसले माथी बाटै देखायो | पहाडको बीचमा, लुकिरहेको जस्तो देखिन्थियो उसको घर | यदि कसैले त्यस घरबारे थाहा नभई जान खोज्यो भने सायद ! त्यहाँ जान कोही सक्दैन थियो | बाटोभरि उसले मलाई आफ्नो घरजाने बाटो सम्झाई रहयो | मलाई थाहा छैन के भइरहेको थियो | म उसको हरेक कुरा मान्दै जाँदै थिए | हामी उसको घर पुग्यौ | घर धेरै राम्रो थियो | पहाडको बीचमा एक भभ्य घर | कुनै आर्टिस्टले आफ्नो क्यानभासमा कोरेको एक सुन्दर पेंटिंग जस्तै | भनौ मेरो ड्रिम हाउस जस्तै..! म सानो छंदा स्कुलको ड्रोइंग क्लासमा यस्तै चित्र बनाउंथिए | त्यो ड्रोइंग बुकमा सानो छदा कोरेको पानीरङचित्र अहिले मेरो आँखा अगाडी थियो |

“यस्तो पहाडको बिचमा, यस्तो शानदार घर कसरी बनायो होला | ईट्टा, सिमेन्ट, ढुंगा, बालुवा कसरी ल्यायो ? मान्छे हिड्न यती गाह्रो हुने ठाउँमा !” सोच्दै थिए |

उसले घरको धोका खोल्यो | “आउनुस ! यहि हो मेरो घर”

म भित्र गए | मेरो साइकल उसले त्यहि बरण्डामै राख्यो | साइकलबाट टप-टप पानी चुहिंदै थियो | मैले एक नजर आफ्नो साइकललाई हेरेर भित्र गए |

“अनि तपाईले केहि खानु भएको त छैन होला |” सुमनले टावेल दिंदै सोध्यो |

“खाएको त छैन तर अहिले भोक लागेको छैन |” मैले अफ्ठेरो मान्दै भने |

“खानु भएको पनि छैन ! अनि भोक पनि लागेको छैन? यस्तो कसरी हुन सक्छ |” उसले हास्दै भन्यो |

मैले केहि भनिन | अनि उसले फेरी थप्यो “त्यहाँ बाथरूम छ | तपाई फ्रेस हुनु अनि चेंज गरेर आउनुस | म खाना लगाउंदै गर्छु |”
“होइन-होइन पर्दैन |” मैले फेरी अफ्ठेरो मान्दै भने |

“तपाई नर्भस धेरै हुनुहुन्छ | डराउनु पर्दैन | तपाई यहाँ एकदम सेफ हुनुहुन्छ | म खानामा त्यस्तो केहि मिसाउंदीन” उसले हास्दै भन्यो |

थाहा छैन उसको कुरामा त्यस्तो के थियो | म उसलाई नाई भन्नै सकीरहेकी थिईन | थाहा छैन किन ? तर यस्तो लागि रहयो | सायद उसलाई म वर्षौ देखी चिन्थिए | यो भन्दा पहिला कुनै अन्जान ब्यक्तिसंग यति सेफ मैले कहिलै महसुस गरेकी थिईन | तर अफ्ठेरो चाही लागी रहयो |

म चेन्ज गरेर आए | डाइनिंग टेबल खानाले सजिएको देखेर म छक्क परे | चारै तिर क्यान्डल्स, सुमन मुस्कुराउन्दै एउटा कुर्सी निर उभिएको थियो | त्यति बेला लाईट पनि आएको थिएन | सायद वर्षातले गर्दा लोडसेडिंग थियो |

“आउनुस खाना तैयार छ | एण्ड आई होप तपाईलाई खाना मन पर्ने छ |” मलाई आफ्नो हातले बस्ने ईसारा गर्दै भन्यो |

मैले कुर्सी तानी बस्दै भने “तपाईलाई यति सारो गरिरहनु पर्दैन थियो |”

“किन र ?... तपाई कुनै अन्जान त होइन |” उसले कुटिल मुस्कान छर्दै भन्यो |

“हजुर ?” छक्क पर्दै म उसलाई टोलाए | उसको कुरा मलाई अजिब लाग्यो | अनि मैले उसको पहिरन हेरे, कुरा भन्दा अचम्म ! उसले त्यहि लुगा लगाएको थियो | जुन केहि मिनेट अगाडी सम्म वर्षातको पानीले भिजेको थियो | तर अहिले एकदम सुख्खा |

“अबब...! मेरो मतलब | अहिले केहि घण्टा देखी हामीसंगै छौ | तपाईले मलाई अहिले सम्म त चिनी सक्नुभयो होला अनी मैले पनि तपाईलाई .... त्यसैले ...” उ अक्मकाउन्दै थियो |

त्यो रात ! उफ्फ़ ! रातभरि निरन्तर पानी बर्षी रहयो | रात भरि हामी कुरा गरिरहयौ | रात कहिले बित्यो हामीले थाहै पाएनौ | हामी दुवैलाई लाग्यो जस्तो हामी एक-अर्कालाई वर्षौ देखी चिन्छौ | मलाई त्यो रात अलीकति पनि आफ्नो साथीहरुबारे याद आएन | तिनीहरु गेस्टहाउस पुग्यो की पुगेन ? के गर्दै छन् ? ईत्यादी ! मैले त सबै बिर्सिएछु |

बिहानीको पहिलो सुर्यको किरण देख्ने बित्तिकै सुमनले भन्यो “ प्रज्ञा ! वर्षात पनि रोक्यो | जाउ अब ! तिमीलाई म, मुनी बेसी सम्म छोडेर आउछु |” उसको पहिलो शब्द सुनेर म छक्क परे “प्रज्ञा?” मैले उसको शब्द दोहोराए |

“ओह ! सरी अंकिता | अब जाउ |” उसले अक्मकाउन्दै भन्यो |

बाटोमा  फर्किंदै गर्दा मैले “प्रज्ञा” बारे सोधे | उसले हासेर कुरा टार्यो | “एकदिन तिमीले आफै थाहा पाउनेछौ” यति मात्र भन्यो |

उसंग उसको फोन नम्बर मागे | उ त हास्न थाल्यो | उसले भन्यो उसंग फोन त छैन तर हामी फेरी भेट्ने छौ | मैले पनि धेरै कर गरिन |  तर मलाई उसको त्यो कुरा सधै याद रहयो | उसले मलाई म बसेको गेस्ट हाउस सम्म छोडेर गयो |

गेस्ट हाउस पुगी सकेपछी अनएक्स्पेक्तेद सरप्राइजसंगै खुशीले सबै साथीहरु मलाई आलिंगन गर्न आए | हिजो राती, म उनीहरु भन्दा पहिलै बेसी झरीसकेको ठानेका रहेछन् | तर मलाइ बेसीमा कहिँ नदेखे पछी मेरो मोबाइलमा कल गरे बारम्बार फोन गर्दा पनि लागेनछ | प्रतेक कलमा एनटिसीको दिदिले सम्पर्क हुन सकेन मात्र बारम्बार दोहोराई रहे | त्यस पछी बेसीका मान्छेहरुलाई सोधेछन | मेरो बारे केहि थाहा नपाएपछी गेस्टहाउस गयो होला भनेर फर्केछन | गेस्टहाउसमा पनि नदेखे पछी गेस्टहाउसको टुरिस्ट गाइड र स्थानीय पुलिसहरुको मद्दतले आधी रातसम्म जंगलमा खोजेको थियो रे तर कहिँ नभेटे पछी भोलि बिहान फेरी खोजौला भनेर सबै फर्केको थियो | सुजाताले रुँदै भन्दै गईन “तलाई कस्तो मिस गरे यार हामीले | मनमा कस्तो डर लाग्दो बिचारहरु आएको थियो | झन् त्यस माथि तेरो फोन नै नलाग्ने”

मेरो अचम्मको सिमा रहेन जब थाहा भो हिजो राती सारङ्गकोटको जंगलमा पानीनै परेको थिएन रे | यो कसरी हुन सक्थियो र ? सोच्दै बसे, अनि मलाई के भएको थियो र हिजो ? साथीहरुलाई फोन गर्ने सुद्धी पनि आएन | मैले, मसंग मोबाइल छ भन्ने कुरा पनि बिर्सेकी थिए |

दुई दिन बित्यो पोखरामा | तर हरेक दिन जसो मेरो आँखाले सुमनलाई नै खोज्न थाल्यो | होटेलको स्टाफहरुमा पनि मैले सुमनको अनुहार देखिन थाले | भिडमा उसलाई नै खोजथिए | खै! किन हो मैले उसलाई धेरै मिस गर्न थालेकी थिए | तर मैले उसलाई कहिँ भेटिन | मलाई एक पल्ट भेट्न तिब्र ईच्छा जाग्यो | पोखराको अन्तिम दिन, मलाई उसलाई नभेटी जानै मन भएन | अनि म आफ्नो साथी सुजातालाई लिएर त्यहि ठाउमा फेरी गए | मलाई बाटो थाहा थियो | हामी मन्दिरसम्म त पुगे तर सुमनको घर कहिँ देखिन | त्यहाँबाट मुनी झर्दै थिए “कहाँ लिएर जाँदै छौ अंकिता? धेरै टाढा आईसक्यौ हामी, अब फर्केर जानु पर्छ |” सुजाताले भन्यो |

“पखन यार यहिँ बाटो त हो | पुगिन्छ हिडन एकछिन |” मैले सुजातालाई फकाउदै, साँगुरो भिरकोबाटो हुँदै लादै थिए |

“ल यार ! यहिँ त थियो उसको घर | अस्ती सम्म त यहि मन्दिरको पछाडी मुनी जाने बित्तिकै त थियो |” म पनि छक्क परे | सुमनको घर कहिँ देखीन |

त्यहाँ मन्दिर त थियो | तर त्यहाँ कुनै घर थिएन | अलि अगाडी पहाडको चेपबाट जाँदा देखियो | एउटा भत्केको घर, पुरानो भग्नावसेस जीर्ण घर देखे |

“यो कसरी हुनसक्छ ?” मैले बुद्बुदाए |

“आर यु श्युअर? इज ड्यात.....??” सुजाता पनि अचम्भित थिईन |

“यस ! बत अस्ती राती मात्र यहाँ यस्तो राम्रो घर थियो | तर आज यहाँ.... ?”

त्यहाँ भत्किएका भित्ताहरु बाहेक अरु केहि थिएन | त्यस रातको भब्य घर कतै गायब भइसकेको थियो | त्यहाँ कुनै घर थिएन | यो कतै मेरो भ्रम त होइन ? आफु-आफैलाई प्रश्न तेर्साए | म त्यस भग्नावसेस घर भित्र गए | सम्भल्दै जाँदै थिए | अचानक भ्रमलाइ थिचोल्दै भित्तामा मेरो ध्यान केन्द्रित भयो | भत्केको जीर्ण भित्तामा मेरो साइकिलिंग जर्सी असमान्य तरिकाले झुन्डिएको देखे | यदी अस्तीको कुरा मेरो भ्रम हो भने यो मेरो जर्सी यहाँ कसरी आयो ? सोच्दै थिए | जर्सी हातमा लिएर सुजातालाई देखाए | सुजाता दुवै हातले आफ्नो मुख छोपी आफ्नो ठुल ठुलो आँखाले टोलाई मात्र रहयो |

अचानक कोई आइरहेको जस्तो मलाई महसुस भयो | “सर्याक-सुरुक” पछाडी फर्केर हेर्दा त्यहाँ कोही थिएन |

“अंकिता यहाँ कोही छ |” उसले पनि महसुस गरेछिन् | सुजाताले पछाडी झारीतीर हेर्दै भन्यो |

“कोही पनि त छैन | मलाई नडराउ न सुजाता |” जर्सी आफ्नो ब्यागमा राख्दै भने |

“कोही नजिकै छ | वी आर हन्टेड अंकिता ! हामी यहाँबाट निस्कनु पर्छ | अहिलै !”  सुजाता अतालिन्दै यताउति हेरिन र हिड्न तैयार भईन |

“हुन्छ जाउ | मलाई पनि डर लाग्यो |” म पनि सुजातासंगै दौडिए |

हामी त्यहाँबाट निस्कियौ | म अगाडी थिए अनि सुजाता पछाडी | साँझ हुँदै थियो सायद | अलि अँध्यारो हुँदै गएको महसुस गरे | म अलि अगाडी हिड्दै थिए | अचानक सुजाताको चिच्याहात सुने “आsss-आsss” म पछाडी फर्के | उ जमिनमा लडी रहेकी थिईन | उसको टाउकोमा घाउ देखे | तर पनि उ होस् मै थिई | उसले भनिई “मलाई कसैले जोडले पुस् गर्यो यार !” म छक्क पर्नु बाहेक केहि गर्न सकीरहेकी थिईन |

मैले उसलाई उठाए र हामी त्यहाँबाट निस्कियौ | रातीको मेरो नाइट बस थियो | म सोच्दै रहे | मैले त्यहीं त भेटेकी थिए सुमनलाई | यो सब कसरी हुन सक्थियो ?” म काठमाडौँ फर्केर आए | तर मेरो मन अझै उतै सारङ्गकोटको जंगल मै थियो, सुमनको सुन्दर घर भित्र | दुईवटा बस चेन्ज गरेर आउँदा, साँझ काठमाडौँ पुगे | घर आउने बित्तिकै ड्याडी-मम्मीको प्रश्नको बौछार सुरु भयो |

“आयौ छोरी? कस्तो रहयो त्रिप ?” ड्याडीले मलाई स्वागत गर्नुभयो |

“राम्रो भयो ड्याडी!” छोटो उत्तर दिए |

“कति दुब्लाएर आएकी | त्यहाँ राम्रो खाना पाउंदैन थियो र?” मेरो गाला सुम्सुमाउन्दै मम्मीले भन्नु भयो |

“मम्मी अहिले होइन प्लिज पछी कुरा गरौ न ल ! प्लिज, अहिले थाकेर आएकी छु | खाना पाउ थियो त्यहाँ |” मैले अल्छी मान्दै भने | “छोरी हामीसंग पनि बस | कस्तो भयो त्रिप, कहाँ –कहाँ गयौ हामीलाई पनि सुनाउ |” पत्रिका टेबलमा राख्दै ड्याडीले मलाई हेर्दै भन्नु भयो |

“ड्याडी म भन्छु लेटर अन प्लिज |” थाकेको स्वरमै भने | ड्याडी फेरी त्यहि पत्रिका टेबलबाट टिपेर पढ्न थाल्नु भयो |

 “अ ! सुन, करणको धेरै पटक फोन आइसक्यो | उसलाई एक पटक फोन गर | अब चाडै तिमीहरुको बिवाह पनि गरीदिनु पर्छ | ओह ! कति काम बाकी छ |” यति भनी मम्मी किचेनमा जानु भयो |

“करण” ! यो मेरो कथामा त करण बारे भन्न त बिरिएछु | करण मेरो फियोंसे | र मेरो बच्चा देखीको साथी पनि | उ साइक्यात्रिक डाक्टर हो | अनि हाम्रो बिवाह यहिँ डिसेम्बरमा हुन गईरहेको थियो | अजिब कुरा ! येत्तिका दिनमा, करण मेरो सोचमै आएन | त्यहि बेला करणको फोन पनि आयो | उसले भन्यो उ एकछिन पछी मलाई भेट्न घर आउदै छ | मैले सोचे करण आउनजेल सम्म फोटो प्रोसेस गर्दै गरु | मैले सुमनको घर र उसको पनि केहि फोटो किलिक गरेकी थिए | म आफ्नो कोठामा, क्यामेराबाट ल्यापटपमा फोटो ट्रान्सफर गरेर हेर्दै थिए | त्यहि बेला एउटा अजिब कुरा देखे |

सुमन सबै फोटोहरुमा गायब थियो | उसको त्यो भब्य घरको फोटो त थियो तर कुनै फोटोमा सुमन कहिँ थिएन | क्यान्देल लाइट्स डिनरको फोटोमा प्लेटहरु त थियो तर खाना थिएन | यो कसरी हुन सक्थियो ? सम्भव नै छैन | त्यो रात मैले सुमनसंग कुरा गर्दै खाना त खाकै थिए ! सोच्दै थिए मलाई रिंगटा लागे जस्तो भयो | त्यहि बेला मेरो कोठामा कोही हिड्दै आएको आवाज आयो “टक-टक-टक” | मैले आवाज आउदै गरेको दिशा तिर हेरे तर अचानक लाईट पनि गयो |

मेरो काँधमा कसैले हात राखेको जस्तो मैले महसुस गरे | झस्किएर पछाडी, पछाडी फर्केर “ को हो ? को ?” चिच्याए |

“म” सुमनको आवाज आयो |

“सुमन ? तिमी ? तिमी यहाँ कसरी ?” अन्धकार कोठामा यताउता हेर्ने असफल प्रयाससंगै म अचम्भित हुँदै थिए | मलाई विश्वासै भएन सुमन मेरो कोठामा? कोठा चिसिएर आयो |  मेरो शरीर लुग-लुग एकतमासले काम्न थाल्यो |

“म त सधै तिमीसंगै छु अंकिता |” सुमनको मधुरो स्वर पनि कान नजिकबाट चिसिएर गयो |

“ह ! तिमी के हौ?” ओठ कपाउदै चिच्याए |

“अंकिता ! अंकिता ! तिमीकोसंग कुरा गर्दै छौ ?” करणको स्वर सुने |

“जाउ !, जाउ तिमी यहाँबाट” म अझै एक्लै कराए |

“अंकिता ! म हु करण | अंकिता तिमीलाई के भयो ? नडराउ म हु करण ”

त्यसपछी के भयो मलाई केहि याद छैन | जब मेरो निन्द्रा खुल्यो | म हस्पिटलमा थिए | करणले भनेर थाहा पाए | म तिन दिन सम्म बेहोस थिए | अनि निन्द्रामा कुनै सुमनको नाम लिंदै थिए |  त्यो दिन सुमन त्यहाँ कसरी आयो ?, मलाई सधै, हाम्रो वर्षौ देखीको चिनजान अनी उ प्रती आत्मियता किन लागीरहयो ?

म ठिक भएर हस्पिटलबाट घर जाँदै थिए | करणले मलाई उसको क्लिनिकमा आउन आग्रह गर्यो | उसलाई लाग्यो मलाई साइक्यात्रिक हेल्प जरुरि छ | मलाई थाहा छैन किन जान त मन थिएन तर म उसको कुरा राख्नको निम्ती भएपनि उसको क्लिनिकमा जानै पर्यो |

“मेरो कुरालाई सिरियसली लिनु अंकिता | अब म तिमीलाई हिप्नोताइज गर्छु | अनि केहि प्रश्न सोध्छु |”

“तर यसको के जरुरि छ र करण ?”

“तर योबाट केहि नोक्सान पनि त छैन नि होइन र ? ल ! अब पल्तिउ, कम अन | बि अ गुड गर्ल ”

“ल-ल ओके”

“अब आँखा बन्द गर | रिल्याक्स | शरीरलाई एकदम लुज छोड |”

“ओके “

“अब म म्युजिक प्ले गर्दैछु | तिमीले म्युजिकमा कन्संत्रेट गर्नु है |”

कोठामा माइन्ड रिल्याक्सेसन ट्रयाक बज्न थाल्यो | मेरो आँखा क्रमसःबिस्तारै धमिलिएर अँध्यारो तिर बढ्न थाल्यो | एउटा सेतो बिन्दु देखियो | म त्यहि सेतो बिन्दु पछ्याउंदै गए | बिन्दुको आकार बढ्दै गयो | एउटा ठुलो प्रकाशले मलाइ छोपे पछी म आफुलाई मन्दिर नजिक उभिएको पाए |

“तिम्रो नाम के हो ?”

“प्रज्ञा”

“तिमी अहिले कहाँ र कोसंग छौ ?”

“मन्दिर नजिक छु |”

“कुन मन्दिर ? कहाँ ?”

“श्रीकाली मन्दिर | गाउँमा छु | सुमन छ | हामी दुवै पहाड माथी छौ |”

“उसले मलाई बोलाउंदै छ |”

“सुमन यो ठिक होइन | हामी यसरी हार मान्नु हुँदैन | सुमन मेरो कुरा त सुन | सुमन ! पखखख पख आआssss !”

“अंकिता उठ अब | वेक अप |” करणले मलाई झझ्काउँदै उठायो |

“करण मैले उसलाई देखे | म त्यहाँ थिए | करण यो सब?” अचम्भित मेरा आँखाले करणलाई प्रश्न गर्दै थिए |

“रिल्याक्स अंकिता | यो लेउ पानी |” पानीको गिलास मलाई तेर्साउदै भन्यो |

मैले पानी पिए | “घट-घट- घट”

“अंकिता तिमी सायद पास्ट लाइफमा गएकी थियौ | यसलाई पास्ट रिग्रेसन भनिन्छ | जहाँ सुमनसंग तिमीले भेटेकी थियौ | तिमी सायद पछिल्लो जन्ममा उसंग थियौ | तर अहिले यो भन्दा बडी थाहा पाउन ठिक छैन | हेर डराउनु केहि पर्दैन, रिल्याक्स | हामी पछी फेरी पास्ट लाईफ रेग्रेसन गरौला | तर त्यहि ठाउँमा गएर | जो अहिले भरखर तिमीले देख्यौ |”

“तर त्यति बेला सम्म तिमी यस बारे त्यति नसोच | कमअन डोन्ट स्ट्रेसआउट ओके ! एभ्रि थिंग विल बि फाईन, कुल |” करणले मलाई दिलासा दिंदै भन्यो |

मैले आफुलाई देखे | सुमनलाई देखे | उ मसंग कुरा गर्दै थियो | यदि मैले कुनै जन्ममा भेटेकी थिए भने पनि, आज मेरो जिन्दगिमा किन फर्केर आयो ? आखिर उ मसंग के चाहन्छ? किन भेट्न चाहेको ?

म र करण फेरी त्यहि ठाउँमा गयौ | जहाँ म सुमनसंग भेटेकी थिए | करणले मलाई भन्यो मैले आफ्नो नाम “प्रज्ञा” भनेकी थिए | अलि धमिलो- धमिलो त मलाई पनि याद आउंदै थियो | त्यो भन्दा अरु केहि याद छैन | त्यो रातको भोली पल्ट सुमनले पनि मलाई प्रज्ञा भनेर सम्बोधन गरेको थियो | मैले सोध्दा “तिमीले आफै थाहा पाउनेछौ” भनेको थियो | सायद.... !?

हामी पोखरा, सारङ्गकोट पुग्यौ | त्यहि ठाउँमा करणले फेरी मलाई पास्ट लाईफ रेग्रेसन गर्यो | यस पाली जे भयो | त्यो मलाई सबै याद छ | अहिले सोच्दा सबै एक सपना जस्तो लाग्छ | तर आज पनि के साँचो थियो के सपना ! त्यो मलाई थाहा छैन |

मैले देखे म र सुमन त्यहि पहाड माथी बसेका छौ | अनि म प्रज्ञा

“प्रज्ञा !”

“ह”

“अब अरु कुनै बाटो छैन | यदि हामीसंगै बस्न सक्दैनौ भने हामी बाच्नुको के अर्थ ?”

“हामी के गरौ ? मेरो घरमा मान्दैन |”

“त्यसो भए हामी यहाँबाट भागौ | टाढा कतै अर्कै गाउँमा हामी आफ्नो छुटै संसार बसाउ !”

“नाई ! हुन्न् ! यदी तिमीलाई उनीहरु ले समात्यो भने ? उनीहरुले तिमीलाई छोड्ने छैन |”

“धेरै भन्दा धेरै के गर्छन र ? मलाई मार्छन त्यती त हो | प्रज्ञा ! तिमी बिना म जिउँदो त बस्नै सक्दिन |”

“र म पनि सक्दिन सुमन |”

“यदी हामीसंगै बाच्न सक्दैनौ भने हामीसंगै मर्न त सक्छौ ?”

“सक्छौ सुमन”

“भन ! ज्यान दिन सक्छौ म संग?”

“सक्छु सुमन |”

“त्यसो भए तिन गनीसकेपछी | हामी दुवै आजै यहि पहाडबाट संगै हामफालेर ज्यान दिन्छौ |

“सुमन यो ठिक होइन |”

“एक...”

हामी यसरि हार मान्नु हुँदैन |

“दुई..”

“सुमन...एक मिनेट ! सुमन मेरो कुरा त सुन |” मैले सुमनलाइ रोक्न कोशिस गर्दै थिए |

“तिन..” सुमन हामफाल्यो |

“सुमन ! पखखख पख आआssss !”

“सुमन... सुमन !” म चिच्याए | “सुमन... सुमन..... सुमन !” पहाडको त्यो वातावरणमा मेरो चिच्याहात मात्र गुन्जियो | सुमन भिरमुनी कता बिलायो मैले देख्न सकिन | म माथीबाट हेरी मात्र रहे | मलाई एक्लो छाडेर सुमन गइसकेको थियो | आँखाबाट मेरो आँसुको भेल बगेर गालै भिज्यो तर सुमन फर्केर आएन |

उसले पहाडबाट हामफाल्यो | तर मैले सकिन | संगै जिउने मर्ने कसम त खाए तर मर्न भने संगै सकिन | म त्यहि भिरलाई हेरेर उभी रहे |

करणले भन्यो “सायद त्यसैले उ फर्केर आएको हुनसक्छ | यतिका वर्षसम्म उसको आत्माले शान्ती पाएको छैन | त्यसैले उ तिम्रो पछी परेको छ |”

तर म के गरौ ?, कास ! म उसंग अहिले भेट्न पाउथिए भने भन्नथिए उसलाई “मलाई माफ गरि देउ ! म अहिले पनि उसको प्रज्ञा नै हु | अनि कुनै जन्ममा हामी फेरीसंगै हुनेछौ |”

मलाई थाहा छैन यस्तो किन लागीरहेको थियो कि उ मसंग एक चोटी फेरी भेट्न आउछ |

“करण तिमी चिन्ता नलेउ | मलाई पुरा बिश्वास छ | उ मसंग भेट्न आउँछ | तिमी जाउ”

“तर तिमी यहाँ सेफ छैनौ | सुमन आउन या नआउन जंगली जनावर पक्कै आउछ | अंकिता म तिमीलाई यसरी यहाँ एक्लै छोडेर जान सक्दिन | त्राई टु अन्डरस्ट्याण्ड”

“करण केहि हुँदैन मलाई ! बिलिभ मी | अब मैले सबै कुरा थाहा पाइसके |” यति भनि मैले करणलाई फर्काई दिए | मलाई पुरा बिश्वास थियो कि उ आउँछ | मलाई सबै कुरा याद आइसकेको थियो | सायद सुमन नै एक्लो ब्यक्ति थियो | जसलाई मैले साँचो प्रेम गरेकी थिए |

करण जाने बितिकै मलाई सुमनको आवाज आयो “प्रज्ञा !”

म झस्किए | यता-उटा हेर्दै “सुमन !”

“मलाई माफ गरिदेउ सुमन ! मैले तिमीलाई धोका दिए | मेरो कारण तिम्रो ज्यान गयो | मैले त्यति बेला, संगै मर्न सकिन |”

“हामी त संगै हुनु पर्ने थियो होइन र प्रज्ञा ?”

“हो सुमन ! हामी संगै हुन्छौ | यस जन्ममा भएन भने अर्को जन्ममा |  म तिमीसंग आज प्रोमिस गर्छु | म तिमी बाहेक अरु कोईसंग प्रेम गर्दिन | तर अहिले तिमीलाई जानु पर्छ | म तिमीलाई यसरी भट्केको हेर्न सक्दिन |”

“जस्तो तिमी भन्छौ प्रज्ञा”

“तर म..”

“भन सुमन !”

“तर म तिम्रो प्रतीक्षा गर्ने छु |”

“र म आउछु सुमन |”

मेरो आँखामा हेर्दा हेर्दै सुमन एक्कासी हावामा बिलिन भयो |

मैले उसलाई देखेकी थिए | त्यो अन्तिम पटक | म रुंदा रुँदै गेस्टहाउस सम्म पुगे जहाँ करण मेरै प्रतीक्षा गर्दै थियो | करणले मलाई पानीको बोतल दियो मैले एकै साँसमा त्यो पानी सकाई दिए |

मैले करणलाई सबै कुरा भने | करण मेरो कुरा धैर्यका साथ सुन्दै गयो | कुरा गर्दा गर्दै झिसमिसे उज्यालो भएछ | करणले कफी मगायो | हामी कफी पिएर बाहिर निस्कियौ | करणको दिमागमा के थियो मलाई थाहा थिएन | करणले स्थानीय वासिन्दाहरुलाई भनेर क्लिफ ह्यांगर केटाहरु हायर गर्यो | केटाहरु त्यो पहाडको खोल्चामा गएर सुमनको हड्डीका अवसेसहरुलाइ बटुलेर माथी ल्यायो | अनि त्यहि श्रीकालीमाँको पण्डित बाजेलाई बोलाएर सुमनको अन्तिम संस्कार गर्यो |

सायद आज पनि मेरो कहिँ प्रतीक्षा गर्दै छ | र म एक दिन उसंग भेट्नेछु | यो संसारमा नभए कुनै अर्को संसारमा जहाँ सुमन र प्रज्ञाको मिलन हुनेछ |

“हामी त अहिले पनि संगै छौ नि होइन र प्रज्ञा !”

“हो सुमन !”

अंकिताले करणसंग बिवाह गरेन | अंकिता आज पनि प्रतीक्षामा छिन कहिलै बिछोड नहुने मिलनको !

समाप्त

के तपाई कसैसंग प्रेम गर्नु हुन्छ ? यदि हो भने कहिँ त्यो माया पिरती पछिल्लो जन्मको त होइन?

-विलियम न्युरोज